Ο Jonny Greenwood των Radiohead έχει πλέον να επιδείξει πολλά γαλόνια στον τομέα των κινηματογραφικών scores και, όπως κυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα, ετοιμάζεται να προσθέσει ένα ακόμη στο παλμαρέ του. Ο Greenwood έχει ήδη «ντύσει» μουσικά τις ταινίες του Paul Thomas Anderson “There Will Be Blood” (2007), “The Master” (2012), “Inherent Vice” (2014), καθώς και το επερχόμενο “Phantom Thread”, που σηματοδοτεί την επανένωση του Paul Thomas Anderson με τον Daniel Day-Lewis, μία δεκαετία μετά το «Θα χυθεί αίμα». Ο Greenwood, πέρα από τη σταθερή του συνεργασία με με τον Anderson, καθ’ όπως φαίνεται, αποκτά και μία δεύτερα σταθερά στον χώρο των κινηματογραφικών scores.
Aureliano Buendia
Το ερώτημα του κατά πόσο είμαστε μόνοι σε αυτό το σύμπαν είναι μεν πρόσφατο ως προς το σκέλος της επιστημονικής του διερεύνησης, αλλά στην ουσία του έχει απασχολήσει τον άνθρωπο από την πρώτη σχεδόν μέρα της ύπαρξής του. Προσπαθώντας να ισορροπήσουμε σε μία τραμπάλα διττού φόβου, αναρωτιόμαστε ασταμάτητα για την ύπαρξη εξωγήινης ζωής, νιώθοντας συγχρόνως έξαψη και τρόμο μπροστά σε μία τέτοια ιδέα. Από τη μία, η ανακούφιση μίας δυσβάσταχτης μοναξιάς και ενός αφόρητου φορτίου. Αν είναι μονάχα ο δικός μας πλανήτης ευλογημένος με το δώρο της ζωής, ξαφνικά μετατρέπεται σε ασήκωτο ηθικό χρέος η προάσπιση και εκμετάλλευση αυτού του δώρου, με την ανθρωπότητα να βαδίζει από το κακό στο χειρότερο όσον αφορά αυτό το καθήκον.
Ο Γάλλος σκηνοθέτης Arnaud Desplechin -στον οποίο είχε πραγματοποιήσει αφιέρωμα το προπέρσινο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης- είναι σταθερός θαμώνας του φεστιβάλ των Καννών (με αρκετές συμμετοχές στο Διαγωνιστικό Τμήμα, ενώ η προηγούμενη ταινία του, «Τα χρυσά μας χρόνια» (“Trois souvenirs de ma jeunesse”), συμμετείχε στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών») και στην επερχόμενη επετειακή 70η διοργάνωση θα έχει την τιμή να «ανοίξει» το Φεστιβάλ, με τη νέα του ταινία.
O Fatih Akin, μετά την ταινία «Η Μαχαιριά» (“The Cut”, 2014), για το Ολοκαύτωμα των Αρμενίων, η οποία ήθελε να φτάσει ώς το κόκαλο, αλλά ακουμπούσε μονάχα ξώφαλτσα και επιδερμικά, επιστρέφει σε μία γνώριμη χαλαρή διάθεση. Αυτή που είχε γεννήσει τις μεγάλες του επιτυχίες “Soul Kitchen” (2009) και “Head-On” (2004) και στην οποία δείχνει να κινείται με χάρη και επιδεξιότητα. Βασικοί του ήρωες δύο ανήλικοι κοινωνικοί παρίες, οι μόνοι απόντες από το καλοκαιρινό πάρτι της βασίλισσας του σχολείου. Από τη μια, ο Μάικ, ένα ευαίσθητο, αόρατο και -όπως έχει πείσει τον εαυτό του- βαρετό αγόρι, με μία αλκοολική μητέρα με την οποία αλλήλο-αγαπιούνται και έναν παντελώς ψυχρό και αδιάφορο πατέρα. Από την άλλη, ο Τσικ, ένας μετανάστης αδιευκρίνιστης καταγωγής, με ρίζες που διακλαδώνονται στο πουθενά, και εμφάνιση -ιδίως ενδυματολογική- που προκαλεί αυτόματα τη χλεύη.
Ο Kurt Vonnegut γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 1922 στην Ιντιανάπολις των ΗΠΑ και άφησε την τελευταία του πνοή μία μέρα σαν κι αυτή, ακριβώς πριν από μία δεκαετία. Το 1943, οι φτωχές ακαδημαϊκές επιδόσεις, καθώς και ένα σατιρικό άρθρο στην εφημερίδα του πανεπιστημίου του Κορνέλ, το οποίο θεωρήθηκε ανάρμοστο, κόστισαν στον Vonnegut τη φοιτητική του ιδιότητα. Το Περλ Χάρμπορ είχε στο μεταξύ επισπεύσει την πλήρη εμπλοκή των ΗΠΑ στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ο Vonnegut βρέθηκε σχεδόν από τη μία στιγμή στην άλλη στο μέτωπο της Γαλλίας, όπου αιχμαλωτίστηκε στη Μάχη των Αρδενών από τα ναζιστικά στρατεύματα, το 1944. Ως αιχμάλωτος πολέμου, ο Vonnegut μεταφέρθηκε στην πόλη της Δρέσδης και έζησε από πρώτο χέρι τον ανηλεή και βάρβαρο βομβαρδισμό της από τις Συμμαχικές Δυνάμεις, στις 13-15 Φεβρουαρίου 1945.
Στις 14 Ιουλίου 2015, o Arthur Cave , ο ένας από τους δυο γιους που είχε αποκτήσει ο Nick Cave με το πρώην μοντέλο Susie Bick, βρήκε τραγικό θάνατο, πέφτοντας από ένα γκρεμό στο Μπράιτον της Αγγλίας, ευρισκόμενος –όπως έχει εμμέσως επιβεβαιωθεί- υπό την επήρεια ουσιών. Εκείνη την εποχή, ο σκοτεινός πρίγκιπας ηχογραφούσε το δέκατο έκτο άλμπουμ του συγκροτήματος Nick Cave and The Bad Seeds, με τίτλο “Skeleton Tree”. Παρόλο που το μεγαλύτερο τμήμα του άλμπουμ είχε ήδη ηχογραφηθεί, ο Cave, με τη βοήθεια των συνεργατών του, ενέταξε το συναίσθημα της σοκαριστικής οδύνης στους στίχους και τη γενικότερη αύρα του “Skeleton Tree”, το οποίο συνδέθηκε άρρηκτα στο μυαλό του κοινού με αυτή την ανείπωτη τραγωδία.
Την ίδια στιγμή που ο ακούραστος Jean-Luc Godard ετοιμάζει την επόμενη ταινία του, η οποία θα φέρει τον τίτλο “Image et Parole” («Εικόνα και Λόγος», ελληνιστί) και θα εκτυλίσσεται στη Μέση Ανατολή, μία ταινία με κεντρική φιγούρα τον Πάπα της nouvelle vague ετοιμάζεται να βγει στις αίθουσες.
Το 1986, όταν ο Stephen King εξέδωσε το μυθιστόρημα «Το Αυτό» (“It”), αυτές οι 1.138 σελίδες υποβόσκοντος τρόμου και υπανικτικής απειλής δεν μπόρεσαν να τρυπώσουν στις καρδιές του mainstream αναγνωστικού κοινού του διάσημου συγγραφέα. To “It” αγαπήθηκε παθολογικά από τους ούτως άλλως λάτρεις της γραφής του King, αλλά δεν κατέστη –παρά την περί του αντιθέτου κοινή πεποίθηση- άμεσα pop icon της εποχής του. Για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, πάντως, δεν χρειάστηκε να περάσει πολύς χρόνος, καθώς μόλις τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1990, η τηλεοπτική μεταφορά του (σε 2 επεισόδια – τηλεταινίες, συνολικής διάρκειας 192 λεπτών) στο δίκτυο ABC γνώρισε τεράστια απήχηση και συνέδραμε στη μαζική του αποδοχή.
O γεννημένος στη Νέα Ζηλανδία, αλλά με αμερικανικές ρίζες, σκηνοθέτης Andrew Dominik δεν συγκαταλέγεται στα ονόματα πρώτης γραμμής (και αναγνωρισιμότητας) του Χόλιγουντ. Εντούτοις, ό,τι έχει σκηνοθετήσει μέχρι τώρα, δεν φείδεται ποιότητας, στιλ και προσωπικής ματιάς. Από το καλτ προδιαγραφών ντεμπούτο του “Chopper” (2006) και το λυρικό γουέστερν “The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford” (2007) μέχρι το αεράτο και σαρκαστικό νεό-νουάρ “Killing Them Softly” (2012) και το πρόφατο ντοκιμαντέρ για τον “Νικ Κέιβ One More Time With Feeling” (2016).