“Δεν θα μπορείς να κάτσεις σπίτι αδερφέ, δεν θα μπορείς να συνδεθείς, να ανάψεις, να παραιτηθείς. Δεν θα μπορείς να χάσεις τον εαυτό σου στην πρέζα και να ξεχαστείς, να κάνεις ένα διάλειμμα για μπύρα ανάμεσα στις διαφημίσεις. Γιατί η επανάσταση δεν θα μεταδοθεί τηλεοπτικά, η επανάσταση δεν θα είναι θέαμα σε επανάληψη, η επανάσταση θα γίνει ζωντανά”. Στίχοι γεμάτοι νόημα και ουσία. Γιατί πολύ απλά ο Gilbert Scott-Heron (1949-2011) υπήρξε καλλιτέχνης που δεν άφηνε τίποτα να “πέσει κάτω” και να χαραμιστεί.
Έλενα Βασιλειάδου
Πολλοί την έχουν χαρακτηρίσει ως τη «φωτογράφο των φρικιών». Το ίδιο έλεγε και η ίδια για τον εαυτό της. Και αυτό, γιατί για την Diane Arbus το νορμάλ και το ομαλό φάνταζε άσχημο και σουρεαλιστικό. ‘Ισως γιατί για την ίδια η αλήθεια και η ομορφιά του κόσμου κρυβόταν πίσω από κάθε τι που απέκλινε από τις "φυσιολογικές” νόρμες, κάθε τι περίεργο, ασυνήθιστο και περιθωριακό, το οποίο μπορεί να σόκαρε το ανθρώπινο μάτι και να “ξεβόλευε” την καθεστηκυία τάξη.
Thomas Edward Yorke (aka Thom Yorke): Καλλιτέχνης, μουσικός και φιλάνθρωπος. Στιχουργός, κιθαρίστας, πιανίστας, μπασίστας και drummer (Ο άνθρωπος είναι άνετα ένα συγκρότημα από μόνος του). Frontman των Radiohead και των Atoms for Peace. 66ος στην λίστα "100 Greatest Singers of All Time" (Rolling Stone, 2008). 73ος στην κατηγορία "100 Greatest Artists of All Time" (Rolling Stone, 2005). Οι λόγοι που αποφάσισα να γράψω για τον κύριο Yorke, όλοι οι παραπάνω.
Ίσως μία από τις πιο δελεαστικές πολιτιστικές εξορμήσεις και συνάμα ο καλύτερος λόγος για να πάρεις αεροπλάνα και βαπόρια και να πας στην Αθήνα αυτή την περίοδο… Το έργο ενός από τους πιο ανατρεπτικούς καλλιτέχνες στη φωτογραφία μόδας και συγκεκριμένα 196 φωτογραφίες του Helmut Newton (1920-2004), εκτίθενται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση από τις 13 Νοεμβρίου έως τις 3 Μαρτίου του 2013.
Έχει κολλήσει το δάχτυλο μου στο repeat και μαζί με αυτό και το μυαλό μου. Εμ, δυο χρόνια περίμενα το αναθεματισμένο τούτο το album. Ήρθε η ώρα να πάρω το αίμα μου πίσω…
Διάλεξα ένα δίσκο και έβαλα τη βελόνα στο πικάπ. “Αυτή έχασε τον έλεγχο” και εγώ άναψα τσιγάρο. Μεταβιομηχανικό Μάντσεστερ, Αγγλία, 1976.
Σκοτεινή και αινιγματική. Προκλητική και ρομαντική. Θολή και ιδιόρρυθμη. Αυτά είναι μερικά από τα επίθετα που θα μπορούσε κάποιος να χρησιμοποιήσει, για να περιγράψει την αμφιλεγόμενη persona, που ακούει στο όνομα Francesca Woodman. Αν δεν καταφέρει να σε σαγηνεύσει το έργο της, σίγουρα θα σε καθηλώσει η ιστορία της.