To Release Radar είναι ένας καλός φιλαράκος – για την ακρίβεια είναι ένας αλγόριθμος που έρχεται κάθε φορά ανανεωμένος, δυνατός, ακμαίος και ορμητικός σαν το ιππικό στα παλιά western. Πέρασαν πολλές εβδομάδες που δεν είχα αναφερθεί στην εβδομαδιαία λίστα του Spotify. Κάποιοι Σουηδοί έκαναν ένα εντυπωσιακό step up στο game τους με τις λίστες και άρχισαν να με βομβαρδίζουν (κι εσάς φαντάζομαι) με Release Radars, με Throwback Thursdays, με New Music Fridays, με 6 διαφορετικά Daily Mix κάθε πρωί και γενικά τόσες playlist προτάσεις που το πρόβλημα είναι πια οι μόνο 24 ώρες της ημέρας. Αλλά δεν το βάζουμε κάτω, κάνουμε σύμμαχο τον χρόνο – και ο καλός φιλαράκος επέστρεψε τη στιγμή που μου έλειψε.
Γιάννης Καψάσκης
Φαίνεται σαν μια θεωρητική περικοκλάδα, όμως έχει 100% ρεαλιστική βάση. Τις εποχές που το rock 'n' roll έμοιαζε να ξεφυτρώνει από παντού, να έχει δική του οντότητα και να οδηγεί τον κόσμο μακριά από τον συντηρητισμό και την πατριαρχία, είχε τη δύναμη να σταματά πολέμους, να εξισώνει αδικίες και να μας κάνει όλους λιγότερο καθάρματα. Ο χρόνος όμως είναι αδυσώπητος για όλους, μοιραία τα 60s πέρασαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και αυτό που έμεινε να παράγεται είναι μεν η βασική μαγιά του rock 'n' roll, χωρίς όμως την απαραίτητη δόση ψυχής. Ίσως είναι μια αρτηριοσκληρωτική θεωρία, ίσως είμαστε υπερβολικά απαιτητικοί σαν δημιουργοί και κοινό, η γενική ιδέα όμως είναι πως το παλιό, κλασικό rock δεν είναι πια εδώ και όσοι παίζουν μπάλα σε αυτό το γήπεδο ματαιοπονούν σε αμφίβολα καλλιτεχνικά αδιέξοδα.
Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που αυτές τις μέρες ζουν και αναπνέουν στην αναμονή και τη μαγική περίοδο των πρώτων εντυπώσεων για το καινούριο Converge album. Το ξέρω, επειδή είμαι ένας από αυτούς. Ο καθένας από αυτούς, έχει το δικό του προσωπικό λόγο να εκτιμά τους αμερικανούς μαστορες του hardcore. Ο δικός μου λόγος ήταν πάντα η progressive αντίληψη που τους ξεχώρισε από την υπόλοιπη σκηνή πάνω από μια δεκαετία πριν. Γιορτάζοντας λοιπόν την κυκλοφορία αυτή, έχουμε εδώ ένα playlist με δυναμική και progressive μουσική, από αυτές που κάνουν τις εβδομάδες ενδιαφέρουσες και περιπετειώδεις. Volume Up!
Δεν ξέρω ποια είναι η εντύπωση που έχουν οι ακροατές εκεί έξω, αλλά φέτος το heavy metal περνάει δύσκολα. Δεν έχει συμβεί κάποιο καταστροφικό γεγονός, η παραγωγή δίσκων συνεχίζεται στους βιομηχανικά προκαθορισμένους ρυθμούς, οι περιοδείες συνεχίζουν να γεννούν χρήμα για τους εμπλεκομένους και σίγουρα θα έχει συγκεντρωθεί μια πληθώρα albums τον Δεκέμβρη, ώστε οι κριτικοί να έχουν πολλές επιλογές για να διαμορφώσουν τις καθιερωμένες λίστες τους. Απλά νιώθω ότι από όλες αυτές τις καταχωρήσεις για τα «καλύτερα της χρονιάς», ελάχιστα θα είναι εκείνα τα albums που θα συνεχίσουμε να ακούμε ευχάριστα χρόνια μετά.
Είναι το παγκόσμιο rock ‘n’ roll γεγονός των ημερών. Οι Foo Fighters κυκλοφορούν το ένατο studio album τους και η είδηση έχει κατακλύσει τα media του χώρου. Μετά τους τελευταίους μήνες αναμονής και τα πρόσφατα teaser videos, έφτασε η ώρα του “Concrete And Gold” και όλος ο κόσμος πήρε επιτέλους αυτό που περίμενε. Ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι;
Η ισορροπία μεταξύ μοντέρνου και vintage είναι μια σκληρή μάχη. Πάντα ψάχνουμε το κάτι καινούριο και πρωτοποριακό, δύσκολα όμως αντιστεκόμαστε σε κάτι που έχει τον αέρα του παλιού. Το συναρπαστικό νέο κύμα του synth wave που έχει γυρίσει πολλά κεφάλια τελευταία, αποτελεί απλώς μια νέα μάχη. Μια, στην οποία ευχαρίστως θα ριχτούμε.
Η διεύθυνση είναι 726 St. Peter Street, η περιοχή το French Quarter, η πόλη φυσικά η Νέα Ορλεάνη. Από το 1961 σε αυτό το σημείο στεγάζεται το Preservation Hall, ένα από τα πιο σημαντικά μέρη όπου ζει η παραδοσιακή jazz. Εκεί το πλούσιο παρελθόν συναντά το παρόν και εκεί χτίζεται το μέλλον. Φέτος, η house band του Preservation Hall κυκλοφόρησε ένα ακόμα album και αν μη τι άλλο δε μας έλειψαν ποτέ οι αφορμές να επισκεπτόμαστε νοητά την πιο συναρπαστική πόλη της αμερικανικής ηπείρου.
Τι είναι ένα playlist, αν όχι ένα μανιφέστο αυτοαναφοράς; Ακόμα και στα μέτρα του ψηφιακού κόσμου που ζούμε, μια επιλογή τραγουδιών ήταν, είναι και θα είναι μια σειρά από μηνύματα που ο διαχειριστής της επιθυμεί να περάσει στους δυνητικούς ακροατές. Για όποιο σκοπό και να χρησιμοποιείται, με όποιο μέσο και να μοιράζεται, μια λίστα μουσικής είναι βαθιά στην ουσία της δεμένη σημειολογικά με τις ζωγραφιές των ανθρώπων των σπηλαίων, που κατέγραφαν τη ζωή τους και άφηναν πληροφορίες για τους επόμενους. Και πάντοτε έχει να πει μια ιστορία. Κάπως όπως και αυτή που ακολουθεί. Δεν είναι συνεκτική, δεν υπάρχει η παραμικρή μουσικολογική σύνδεση μεταξύ των κομματιών, αν εργαζόμουν ως DJ θα ήταν αφορμή δικαιολογημένης απόλυσης. Κι όμως είναι κάτι που φέρνει εμένα και εσάς πιο κοντά. Τα επόμενα 10 κομμάτια είναι σταχυολογημένες επιλογές από τα 10 τελευταία albums που προστέθηκαν στη δισκοθήκη μου, ή με άλλα λόγια οι πιο πρόσφατες από τις αγάπες μου. Μπορείς να φανταστείς κάτι πιο προσωπικό;
Όταν πρόκειται για τέχνη, δεν μου αρέσουν οι κλισέ εκφράσεις. Ειδικά εκείνες σχετικά με το πόσο καλύτερη ήταν η μουσική παλιά. Ποτέ δεν ήταν καλύτερη ή χειρότερη. Αυτό που ήταν διαφορετικό ήμασταν εμείς και το πώς την βιώναμε. Και, τα τελευταία χρόνια, το μοναδικό πράγμα που μου έχει λείψει είναι εκείνο το μαγικό συναίσθημα όταν ανακάλυπτες έναν καλλιτέχνη ή ένα τραγούδι και πίστευες πως μιλάει για σένα. Ήταν κάτι υπέροχο, το οποίο ήμουν βέβαιος ότι ως μεγαλύτερος και εμπειρότερος δεν θα ένιωθα ποτέ ξανά. Μέχρι τη στιγμή που γνώρισα τον Jason Isbell.
Μερικές φορές είναι απλά το soundtrack της εβδομάδας σου. Κάποιες άλλες, όπως αυτήν, οι λίστες μουσικής έχουν λίγο περισσότερο ζουμί μέσα τους. Ένα από τα περασμένα βράδια έβλεπα την ταινία για τη ζωή του Claude Francois, όταν μου χτύπησε καμπανάκι για το περιεχόμενο της λίστας στο σημείο που δείχνει την καριέρα του να απογειώνεται, δηλαδή την περίοδο που ο Frank Sinatra έπιασε στα χέρια του το "Comme d' Habitude", το μετέτρεψε στο αθάνατο "My Way" και το τραγούδι πέρασε στην αιωνιότητα. Πλέον είναι αδύνατον να ξεφύγεις από αυτό, είτε ήσουν fan του Claude στη Γαλλία των 60s, είτε του Sinatra (σε όλες τις δεκαετίες) είτε είσαι νέος γονιός εν έτει 2017 και βλέπεις με το βλαστάρι σου το "Sing", όπου ο Seth McFarlane το ερμηνεύει καταπληκτικά στο ρόλο του τσαμπουκαλή ποντικού Mike· όπως και να το κάνουμε, είναι ένα τραγούδι που θα θυμάσαι για πάντα.