Ήταν προορισμένο από την πρώτη στιγμή να κυριαρχήσει το 2015. Ο διάδοχος του υπερπετυχημένου “21” ήταν απαραίτητο να κρατήσει τον πήχη εξίσου ψηλά. Ο ανταγωνισμός το έτρεμε. Οι υπόλοιποι διεκδικητές που θα κυκλοφορούσαν albums την ίδια περίοδο υπολόγισαν τις ημερομηνίες, ώστε να μην συμπέσουν με αυτό που δε θα μπορούσαν να νικήσουν. Το κοινό σε όλο τον πλανήτη έφτασε στα όριά του μετά από 4 χρόνια αναμονής. Και η ίδια η Adele; Πάλευε να σηκώσει το βάρος όλων αυτών των προσδοκιών στους ώμους της.
Γιάννης Καψάσκης
Το φυσιολογικό θα ήταν να περάσει στα αζήτητα. Η χρονιά είναι το 1980 και οι Καναδοί Rush ετοιμάζονται να εισέλθουν στην πιο αμφιλεγόμενη περίοδο της καριέρας τους. Τα πολύπλοκα progressive rock έπη αποτελούν παρελθόν και οι επόμενοι δίσκοι τους θα φανέρωναν μια pop προδιάθεση που θα τους καθιστούσε παρεξηγημένους, ακόμα και από τους φανατικούς υποστηρικτές τους. Υπήρχε όμως ένα τραγούδι, που απλά έστεκε εκεί, περιμένοντας να ανακαλυφθεί η λάμψη του από τους σημειολόγους του παρόντος και του μέλλοντος.
9 στις 10 φορές που θα συναντήσει κάποιος τον όρο “hipster” και τα παράγωγά του σε media της σύγχρονης κουλτούρας, θα είναι για κακό. Τις περισσότερες από αυτές τις φορές, λόγω αισθητικής (κανένας δεν είναι τόσο cool που να μπορεί να υποστηρίξει τσιγκελωτό μουστάκι, πώς να το κάνουμε) και τις υπόλοιπες επειδή αυτή η λατρεία του παλαιϊκού είναι για την πόζα και μόνο. Και αυτομάτως, μόλις δώσαμε στους hipsters όλου του κόσμου το όπλο απέναντι στον κατατρεγμό που βιώνουν. Ποια είναι η λύση για να μη σε θεωρούν επιφανειακό εραστή του εξεζητημένου στυλ; Μα, το να έχεις ουσία βέβαια.
Το “Blak and Blu” album του 2012 έσκασε σαν βόμβα στα λιμνάζοντα νερά των σύγχρονων αμερικανικών blues. Media και κοινό έπεσαν επάνω του και τον έχρισαν εν μία νυκτί διάδοχο του BB King. Τον ανακήρυξαν Μεσσία, που θα έπαιρνε από το χέρι την πιο συναισθηματική και πονεμένη από τις φόρμες της παραδοσιακής αμερικανικής μουσικής και θα την οδηγούσε στον 21ο αιώνα. Ο ίδιος όμως, ίσως να έχει διαφορετική άποψη.
«Αγαπώ τη soul μουσική. Αγαπώ όλη τη μουσική του κόσμου, αλλά πάντοτε τραγουδούσα καλά. Όταν έκανα rap, προσέθετα στοιχεία αυτού που κάνω τώρα. Απλά επιστρέφω στις ρίζες μου και είναι κάτι που θα κάνω για πάντα. Δε μπορώ να είμαι ένας 80χρονος rapper, αλλά μπορώ να τραγουδώ soul κομμάτια μέχρι τη μέρα που θα πεθάνω».
«Υπήρξαν στιγμές που αμφέβαλλα για τον εαυτό μου. Στιγμές που ήθελα να τα παρατήσω, επειδή δεν ήξερα αν θα υπήρχε μέλλον για μια Αφροαμερικανή χορεύτρια, σε αυτό το επίπεδο»
Στον αριθμό 86 της Λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας, στο ρεύμα προς Καλλιμάρμαρο, βρίσκεται το κτίριο της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών. Όπως (είμαι βέβαιος) το 95% των Αθηναίων, έτσι κι εγώ δεν είχα ιδέα τι ακριβώς είναι αυτός ο χώρος απέναντι από το Παγκράτι, μέχρι που μερικά χρόνια πριν συνόδευσα μια φίλη μπαλαρίνα στις εξετάσεις που θα έδινε εκεί. Από τη μεριά του πολυσύχναστου δρόμου, υπάρχει αυτή η σεμνή προτομή, ενός ανθρώπου που ελάχιστοι παρατηρούν και ακόμα λιγότεροι γνωρίζουν. Ενός από τους σημαντικότερους μαέστρους της σύγχρονης ιστορίας.
Σε κάθε ιστορική ανασκόπηση του rock ‘n’ roll, η εισαγωγή είναι η ίδια. Ποιοι ήταν αυτοί που τα ξεκίνησαν όλα; Ο Little Richard, o Elvis Presley, ο Chuck Berry, o Jerry Lee Lewis, o Johnny Cash. Συμφωνούμε όλοι σε αυτό. Αν κοιτάξεις όμως, για να βρεις μια κοινή επιρροή όλων αυτών και αφού σκάψεις λίγο, θα βρεις τη Rosetta Tharpe. Ο φεμινισμός όμως, που κουμπώνει με όλα αυτά;
Το έχουμε τυπωμένο στο μυαλό μας σαν περιθωριακή συμπεριφορά. Σαν παθογένεια της αστικής τέχνης. Οι τσαμπουκάδες μεταξύ μουσικών προσφέρονται στην καλύτερη σαν αντικείμενο κουτσομπολιού, στη χειρότερη σαν ένδειξη της rock κατάπτωσης. Προφανώς, επειδή εκείνοι είναι που τα κάνουν αυτά. Είναι πασίγνωστο, οι ροκάδες τρώγονται σαν τα σκυλιά. Blackmore – Gillan, Axl Rose – Slash, Waters – Gilmour, Von Karajan – Sviatoslav Richter. Ει, περίμενε, ποιος;
Είναι από τις πιο ιντριγκαδόρικες ιστορίες της pop κουλτούρας. Ο μύθος αναφέρει ότι ο Paul McCartney πέθανε το 1966 και οι υπόλοιποι Beatles τον αντικατέστησαν με έναν σωσία. Φαίνεται απίστευτο βέβαια, ειδικά με δεδομένο το ταλέντο και όλη την υπόλοιπη καριέρα του υποτιθέμενου απατεώνα, έλα όμως που ο Ringo Starr φέρεται να το εξομολογήθηκε πριν λίγες μέρες…