Ας είμαστε ειλικρινείς. Όταν σκέφτεσαι hip hop, τι έρχεται στο μυαλό; Αμερικανική αστική μουσική, υποβαθμισμένες γειτονιές, φτώχεια, βιοπάλη, χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, πυρωμένοι στίχοι, δυναμικά beats, νεοπλουτισμός και baggy παντελόνια. Σε μεγάλο βαθμό είναι έτσι. Αλλά δεν είναι μόνο έτσι. Και δεν είναι μόνο έτσι, εξαιτίας τύπων σαν κι αυτόν.
Γιάννης Καψάσκης
Το 1967, η καριέρα του JohnnyCash βρισκόταν σε τέλμα. Μετά από 27 albums και ταλαιπωρημένος ο ίδιος από την κατάχρηση ναρκωτικών, χωρίς κάποιο σημαντικό hit για χρόνια και αντιμέτωπος με τη δυσπιστία της δισκογραφικής του, χρειαζόταν κάποιο θαύμα. Και βρήκε ένα τέτοιο, βαθιά σε μια φυλακή της California.
Πέντε πράγματα σε ένα σακίδιο, ελάχιστα λεφτά στην τσέπη, άπειρος ελεύθερος χρόνος. Ένα ταξίδι χωρίς προορισμό σε μια αχανή ήπειρο με μόνο προσανατολισμό την πλούσια μουσική της παράδοση που οδηγεί από πόλη σε πόλη. Αν δεν μπορείς να το κάνεις στην πραγματικότητα, το αμέσως καλύτερο πράγμα είναι να το διαβάζεις.
Σου αρέσει η δραματική βραχνάδα του Nick Cave; Το vintage ηλεκτρικό γρέζι των White Stripes; Το απόμακρο συναίσθημα της PJ Harvey; Το σύννεφο καπνού γύρω από τα κομμάτια του Tom Waits; Τότε θα λατρέψεις τους Peaky Blinders.
Υπάρχουν πολλές μπάντες που έχουν αντίστοιχα οικονομικά εφόδια, πολυεθνική υποστήριξη, στρατιές οπαδών που τους στηρίζουν και βλέψεις μεγαλείου με τους Foo Fighters. Πρέπει όμως να παραδεχτούμε ότι το μεράκι του Dave Grohl και της παρέας του, δεν είναι κάτι που συναντάμε συχνά.
Ήταν μια από εκείνες τις μέρες που καταλήγεις στο σπίτι απόλυτα εξαντλημένος. Ξύπνημα λίγο μετά τις 6, καφές βλέποντας βιαστικά τα νέα στο Twitter, 13 ώρες ορθοστασία στη δουλειά, λίγο φαί στα πεταχτά κάπου ενδιάμεσα. Μέχρι να πάει 9 η ώρα, όλα φώναζαν «σπίτι, ντουζ, κρεβάτι». Έγινε έτσι; Φυσικά και όχι. Έπρεπε να κατέβω στο κέντρο, για να σώσω τη μουσική.
Λατρεύουμε τα cd μας. Μας βολεύουν τα mp3s, παθιαζόμαστε με τα βινύλια, αλλά τα cd είναι σαν εκείνο το παλιό πουλόβερ, ή εκείνα τα λιωμένα παπούτσια, που ίσως να μην είναι glamorous, αλλά σε βολεύουν περισσότερο και από το δέρμα σου. Δε χαλάνε (σχεδόν) με τίποτα, χωράνε 80 λεπτά μουσική, έχουν ήχο-κρύσταλλο και χωράνε στην τσέπη σου, με τα 12 εκατοστά διάμετρό τους. Αλήθεια όμως, γιατί να είναι 12 εκατοστά; Και γιατί 80 λεπτά; Κυρίες και κύριοι, αυτός είναι ο Norio Ohga.
Έχει υπάρξει μια εποχή όπου R’n’B δε σήμαινε αισθησιακές Αφροαμερικάνες να ψιθυρίζουν ερωτικά τραγούδια με λάγνο τρόπο στη σκιά ενός βαρύμαγκα rapper. Μια εποχή που σήμαινε ακόμα rhythm and blues υπό την έννοια της ειλικρινούς, εξωστρεφούς rockabilly κουλτούρας και που για να αφήσεις το σημάδι σου χρειαζόσουν μόνο ψυχή και μια ξεφτισμένη Fender Stratocaster. Μια εποχή που φαίνεται να κλείνει οριστικά με τον Wilko Johnson.
Νομίζεις ότι η ζωή είναι δίκαιη; Ότι ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει; Αν συνέβαινε αυτό, δε θα χρειαζόταν ένα τέτοιο κείμενο για τον James T. Russell. Κανέναν δε θα ενδιέφεραν μερικές αράδες με βασικές πληροφορίες για τον άνθρωπο που είναι υπεύθυνος για το μεγαλύτερο ποσοστό ύπαρξης της δισκοθήκης σου. Στο κάτω κάτω, το CD ανακάλυψε, φυσικά και ξέρουμε τα πάντα γι’ αυτόν, σωστά;
Πόσοι τρόποι υπάρχουν για να νικήσεις το ρατσισμό; Όσο απελπιστικά χαμένη κι αν ακούγεται αυτή η καθημερινή μάχη, υπάρχουν πολλοί. Επιλέγοντας ανάμεσα από τους πιο διασκεδαστικούς και αφήνοντας απ’ έξω τη λοβοτομή (που όλοι ξέρουμε ότι είναι βελτιωτική διαδικασία για έναν ρατσιστή), θα προκρίνουμε σήμερα τη μουσική ηχογράφηση.