Στο prog metal το κύριο λόγο έχουν πάντα οι δαιδαλώδεις συνθέσεις που ξεπερνούν τα 7 λεπτά και κάνουν τον κόσμο να παραμιλάει. Ωραία αυτά, αλλά άλλη η χάρη των συνθέσεων που είναι κάτω από 6 λεπτά και θα μπορούσαν να κάνουν πολλούς κατόχους δισκογραφικών να κυκλοφορούν επτάιντσα μόνο για πάρτη τους. Τραγούδια με επικές εισαγωγές, επικά κλεισίματα, ρεφρέν που δε σταματούν να ακούγονται ποτέ, vibratos φωνητικών που έχουν εύρος και ευφραίνεται η καρδία ημών, κιθάρες που είναι prog, αλλά είναι rock. Prog metal λοιπόν; Ας μας πούνε τα τραγούδια.
Γιάννης Κουτσουσίμος
2017: στο underground καιροφυλακτεί η σωτηρία, και οι Allochiria είναι η καιόμενη βάτος.
Μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια. Σε μια χρονιά γεμάτη από πολύ καλούς δίσκους, ήταν αναπόφευκτο να υπάρξουν και αδύναμες παρουσίες. Όταν μάλιστα εκτιμάς ένα καλλιτεχνικό σχήμα, όπως οι Opeth στην περίπτωσή μας, πρέπει να είσαι ειλικρινής. Ένας δίσκος «λίγος» για την ποιότητα στην οποία μας έχουν συνηθίσει οι Σουηδοί μπορεί να μην πονάει, γεννά όμως σκέψεις του τύπου «θα μπορούσε να…», «ίσως αν…», «μα γιατί ακούγεται…». Ό,τι έγινε έγινε, και συνεχίζουμε να προχωράμε χωρίς αυτό.
Όταν τα μάτια κλείνουν, τα όνειρα, οι κρυφές σκέψεις και οι κρυφοί πόθοι ξυπνούν. Όλα όσα δεν εκτυλίσσονται στην πραγματικότητα, παίρνουν σάρκα και οστά μέσα σ’ αυτό το σκοτάδι. Οι Aenaon συνεπαρμένοι από τον κόσμο των ονείρων, τον μετατρέπουν σε νότες και στίχους, φτιάχνοντας ένα δίσκο που δεν μπορεί να συγκριθεί με άλλους. Οι κύκλοι του avant-garde και του ακραίου ήχου οφείλουν να στρέψουν το βλέμμα τους σ’ αυτόν.
Post rock από μια μπάντα που δεν αλλοιώθηκε και κράτησε την παράδοση στη μουσική της. Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια. Η μουσική τους και μόνο είναι αρκετή.
Μας αρέσει πολύ να μιλάμε για μπάντες που τραβούν την προσοχή μας με τις δημιουργίες τους. Μας αρέσει να το κάνουμε στο παρόν, για να μην αποκοπούμε από την έμπνευση της μουσικής τους. Είναι, όμως, σημαντικό να μιλάμε γι’ αυτές με την ίδια όρεξη και στο μέλλον. Οι Gravitysays_i είναι μία μπάντα που αξίζει την προσοχή μας. Ο νέος δίσκος τους το επιβεβαιώνει, και οι τρεις εμφανίσεις τους θα το ασφαλίσουν σαν επτασφράγιστο μυστικό.
Αν οι Θεσσαλονικείς βλέπουν τα νερά ν’ αγγίζουν τον ουρανό, τότε κι εγώ βλέπω μία μπάντα ν’ αγγίζει κορυφές με την έμπνευση και την προοδευτικότητα που φανερώνουν οι συνθέσεις της. Δεν αλλάζουν πλεύση, δεν χάνουν την ηχηρή προσωπικότητά τους και στον τρίτο τους δίσκο ακούγονται πιο σίγουροι από ποτέ.
Υπήρξαν πολλές φορές που άκουσα ανθρώπους να λένε ότι το ν’ ακούς μια νοσταλγική μουσική δεν προσφέρει κάτι στο σήμερα ή στο αύριο. Εν μέρει, ίσως να έχουν δίκιο. Από την άλλη, ποιος είπε ότι κάτι που σε ταξιδεύει στο παρελθόν δεν μπορεί να είναι απολαυστικότερο από κάτι καινούργιο; Ποιος είπε ότι αν ξανακούσουμε τη μουσική των Rush και των Genesis, τις μελωδίες των Socrates και την κιθαριστική ταχύτητα του Al Di Meola από νέους μουσικούς, κάτι σπουδαίο θα χαθεί; Οι Mother Turtle αδιαφορούν περί αυτών, παραδίδοντας εαυτούς στην έμπνευση της στιγμής, και μας χαρίζουν ακόμη ένα συλλεκτικό κέλυφος.
Πολλές φορές, βιαζόμαστε να χαρακτηρίσουμε έναν δίσκο τέλειο, δίχως να του έχουμε δώσει πρώτα αρκετό χρόνο να μιλήσει, με αποτέλεσμα να καταλάβουμε αργότερα ότι πέσαμε έξω. Από την άλλη, η αξία μιας νέας κυκλοφορίας ίσως να έγκειται στη σταθερότητα που εκφράζει η μπάντα με την ταπεινότητά της. Μπορεί όλο αυτό ν’ ακούγεται ανόητο, αλλά ξέρω ότι κάποιοι εκεί έξω θα συμφωνήσουν μαζί μου: το “Theories of Flight” αγγίζει την τελειότητα χάρη στον Jim Matheos, που τολμά ν’ αποδράσει από τη σκέψη του τι θέλουν ν’ ακούσουν οι άλλοι και επικεντρώνεται στο τι θέλει να βγάλουν οι Fates προς τα έξω. Τα άλλα φανερώνονται και από το πολύ όμορφο εξώφυλλο της Graceann Warn.
Η νοσταλγία και η ομορφιά του να πηγαίνεις σ’ ένα δισκάδικο και ν’ αναζητείς στα τυφλά κάτι που δεν είχες ιδέα ότι υπάρχει είναι κάτι μοναδικό. Προσωπικά, επειδή δεν έχω τη δυνατότητα να το κάνω, το αντικαθιστώ με το ψάξιμο μέσα στο band camp. Όσα θετικά ή αρνητικά κι αν του προσάψουμε, έχει κι αυτό την αίγλη του, καθότι ανακαλύπτεις νέες ή παλαιές μπάντες και δίσκους που μπορεί να σε απομονώσουν από άλλα κολλήματα. Κάπως έτσι ανακάλυψα και τους Twin River, τοποθετώντας τον indie ήχο ξανά στο προσκήνιο των μουσικών μου αναζητήσεων· ελπίζω και των δικών σας.