Post Rock. Δύο λέξεις. Mόνο δύο λέξεις. Κι όμως, το περιεχόμενο και το νόημά του δεν μπορεί να απαριθμηθεί. Δεν είναι μόνο οι νότες. Είναι τα αλλεπάλληλα συναισθήματα που γεννιούνται μέσα από «ταξιδιωτικές» ακροάσεις. Είναι η μεγάλη απουσία των φωνητικών που σε κάνει κάποιες φορές να ξεχνάς μέχρι και τίτλους δίσκων ή τραγουδιών. Ανατρέχεις μονάχα στη μελωδία, στη στιγμή, στο ξέσπασμα της κιθάρας όταν το πόδι μένει κολλημένο στο πετάλι, και τα πλήκτρα «αρραβωνιάζονται» με jazzy τρόπο τα τύμπανα. Μπορεί να είναι και άλλα πράγματα αυτός ο ήχος. Το σίγουρο είναι ότι δεν έχει σαφή αρχή, και το τέλος του είναι άγνωστο. Με την πολύτιμη βοήθεια του Άλεξ (Waλves) σας παραθέτουμε δέκα πρότασεις που αξίζει να τσεκάρετε ή να θυμηθείτε κάποιες από αυτές.
Γιάννης Κουτσουσίμος
Υπάρχει πάντα ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον όποτε στη δισκογραφία ενός συγκροτήματος εμφανίζεται ένα soundtrack. Μια κυκλοφορία που υποδηλώνει κάτι άλλο από τους δίσκους που προηγήθηκαν. Ισχύει όμως συνέχεια αυτό; Αυτή η κυκλοφορία είναι κάτι διαφορετικό; Κάτι ξένο ή κάτι συγγενές με τον προσωπικό χαρακτήρα των μουσικών; Η πολυτιμότερη πληροφορία για το “Atomic” ως απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι ότι πρόκειται για μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2016.
Έφτασε το καλοκαίρι. Έφτασε η εποχή που όλο μας το «είναι» ντύνεται ανάλαφρα και κλειδώνει στο ντουλάπι αρκετές σκοτούρες και βάρη, μέχρι να έρθει πάλι το φθινόπωρο. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα και με τις μουσικές προτιμήσεις. Ό,τι ακούς όλη την υπόλοιπη χρονιά το βάζεις στην άκρη για να παρασυρθείς από δίσκους που εκφράζουν την επιθυμία να αποδράσεις. Ανάμεσα σε μια πληθώρα δίσκων, υπάρχουν αυτοί που είναι καλοκαιρινοί (βλ. ABBA) και αυτοί που μπορείς εσύ να τους κάνεις καλοκαιρινούς (βλ. Radiohead). Καθένας επιλέγει ό,τι θέλει, αρκεί να το συνδυάσει με ένα παγωτό, ενώ θα είναι ξαπλωμένος σε μια αιώρα.
Πόσα συγκροτήματα είναι τίμια, αυθεντικά, πιστά σε αυτό που κάνουν; Είναι πολλά, λίγα; Ποιος νοιάζεται για αριθμούς; Οι Universe 217, το συγκρότημα που έχεις απέναντί σου, είναι από τους πιο αυθεντικούς μουσικούς που μπήκαν σε στούντιο και πάτησαν στη σκηνή. Τέσσερις ακούραστοι γεωργοί που παράγουν ακόμα έναν καρπό, ικανό και αρκετό να χορτάσει τον κάθε πεινασμένο.
Έχουμε να κάνουμε με ένα σχήμα, το οποίο από τον πρώτο του κιόλας δίσκο όριζε έναν ολόκληρο ήχο. Από τότε έχει αποτελέσει τον δείκτη σύνθεσης για πολλούς μεταγενέστερους μουσικούς του είδους. Αυτό και μόνο θα μπορούσε να τους κάνει μοναδικούς, αλλά υπάρχει και κάτι άλλο. Το γεγονός ότι φέτος κυκλοφορούν έναν δίσκο που πραγματοποιεί αυτό που κάθε μπάντα έχει την υποχρέωση να κάνει: το βήμα παραπέρα.
Κάποια από τα συγκροτήματα που αγαπάμε μας έχουν χαρίσει κατά καιρούς μικρές απογοητεύσεις. Οι Αθηναίοι Innerwish αποτελούν μία από τις ελάχιστες εξαιρέσεις· όχι μόνο δεν απογοήτευσαν, αλλά δεν μας επέτρεψαν ποτέ να έχουμε ευσεβείς πόθους για τη μουσική τους. Η νέα τους δισκογραφική δουλειά εκτοξεύει και πάλι την αχαλίνωτη χαρά μας στα ύψη, κι εμείς υπογράφουμε «Innerwish για μια ζωή».
Η νεοσύστατη μπάντα από την Αθήνα, αποτελούμενη από ένα μπάσο, πλήκτρα/φωνητικά, μια κιθάρα κι ένα set τυμπάνων, μόλις κυκλοφόρησε το ντεμπούτο ΕΡ της. Είναι έτοιμη να ακουστεί και να απλωθεί παντού και έχει κάθε δικαίωμα να διεκδικεί κάτι τέτοιο.
Οι we.own.the.sky έδειξαν από το ΕΡ του ’13 ποιες ήταν οι προθέσεις τους. Δύο χρόνια μετά, η δίψα τους δεν σβήνει. Χτίζουν τα όνειρά τους με προσδοκίες, και το ντεμπούτο τους είναι η ένδειξη ότι δεν πρέπει να αφήσουν την πορεία που ξεκίνησαν. Πρέπει να τη συνεχίσουν, μέχρι οπουδήποτε τους οδηγήσει.
Στον τρίτο τους δίσκο και πέμπτο συνολικά δισκογραφικό εγχείρημα, οι Hexvessel συνεχίζουν να παράγουν τη λεγόμενη «μουσική του δάσους» και να προσφέρουν αγαλλίαση με τις συνθέσεις τους. Μόνο που αυτή τη φορά έγιναν ακόμα πιο easy listening, προσκαλώντας τον οποιοδήποτε να μυηθεί στους ήχους τους και να χορέψει μαζί τους.