Αγάπησα τον Woody Allen αμέσως, σχεδόν ασυνείδητα και μηχανικά. Από τον εναρκτήριο κιόλας μονόλογο του “Annie Hall”, με τις παραβολές, τις υπερβολικές αναλογίες και τον Allen να μας εξηγεί γιατί η ζωή είναι θλιβερή και σύντομη, αυτός ο οξυδερκής, εξομολογητικός τύπος μ' έπεισε πως το σύμπαν μέσα στο κεφάλι του είναι κάπως παράξενο αλλά ανατριχιαστικά σαγηνευτικό.
Γιώργος Κοκτσίδης
Πόσο πίσω μας βρίσκεται άραγε το 1864, και πόσο απέχει ο εμφύλιος πόλεμος από τις έμφυλες συγκρούσεις; Αυτό είναι το ερώτημα που με κατατρύχει καθώς βγαίνω μουδιασμένα και νωχελικά από τον κινηματογράφο, έχοντας μόλις παρακολουθήσει το τόσο άρτια δουλεμένο “The Beguiled” της πολυσχιδούς κι αιωνίως νέας Sofia Coppola. Η κοινωνία και οι ρόλοι που μας αποδίδονται εντός αυτής αποτελούν αίνιγμα δυσεπίλυτο, αγωνιωδώς επίκαιρο και ζωτικό. Η κοινή λογική, η ιστορία αλλά και η σύγχρονη καθημερινότητα -όσο κι αν αυτό αποτελεί πικρή αλήθεια- βεβαιώνουν σταθερά πως οι έμφυλοι ρόλοι που υιοθετούμε και εν τέλει επωμιζόμαστε στο δημόσιο βίο καθορίζουν τις σχέσεις μας και την αλληλεπίδρασή μας με το αντίθετο φύλο, προδιαγράφουν σκέψεις κι αντιδράσεις που μάλλον θα ήταν διαφορετικές αν «άντρες» και «γυναίκες» ζούσαν σε δυο τελείως ξέχωρες και παράλληλες πραγματικότητες. Όμως δεν ζουν.
Υπάρχει άραγε δύναμη πιο ισχυρή από τη μνήμη, ρίσκο μεγαλύτερο από το παρελθόν; Κι αν έχουμε όλοι μια ταυτότητα, τότε αυτή συμπίπτει οπωσδήποτε με τον προσωπικό μας χώρο; Η ζωή στο “Aquarius” του 49χρονου Kleber Mendonça Filho μοιάζει μ' ένα χωροχρονικό συνεχές πάνω στο οποίο άνθρωποι και στιγμές ανακατεύονται συνεχώς, μετακινούνται αδιάκοπα ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, κι αναζητούν μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας ζωτικό χώρο έκφρασης. Και πράγματι, το φιλμ αυτό έρχεται να συμπληρώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ακριβώς αυτό το υπαρξιακό κενό της αόριστης μετάβασης από κάτι παλιό κι ίσως πια φθαρμένο σε κάτι καινούργιο κι ανθηρό.
Κανείς δεν μπορεί να δραπετεύσει από το κοινωνικό ή το βιολογικό του πεπρωμένο. Ή μήπως τα πράγματα δεν είναι τόσο προδιαγεγραμμένα και αναπόδραστα όσο φαίνονται; Επιχειρώντας να δώσει απάντηση σ' αυτά τα θεμελιώδη ερωτήματα, το “Apprentice” είναι μια ταινία που στοχάζεται υπαρξιακά πάνω στη θανατική ποινή και κατά έναν τρόπο συλλαμβάνει εκείνες τις περίπλοκες σχέσεις εξουσίας που αναδύονται πίσω από τη γραφειοκρατική διεκπεραίωση της εσχάτης των ποινών.
