Γιατί να μας απασχολούν σήμερα τα όνειρα που έβλεπαν οι πολίτες της Γερμανίας στο Τρίτο Ράιχ; Δεν έχουν ειπωθεί ήδη άπειρα πράγματα, δεν έχουν αναλυθεί πια όλες οι πηγές, δεν αρκεί η πραγματικότητα εκείνης της περιόδου για να κατανοήσουμε τη φρίκη σε όλο της το εύρος; Χρειάζεται λοιπόν να καταφύγουμε και στον κόσμο των ονείρων; Αυτές είναι λίγες μόνο από τις απορίες που κατά πάσα πιθανότητα θα γεννηθούν στο μυαλό εκείνου που θα πιάσει στα χέρια του το βιβλίο «Τα όνειρα στο Τρίτο Ράιχ» της Charlotte Beradt. Μετά τις απορίες, θα γεννηθεί η περιέργεια. Τι μπορεί, πράγματι, να έβλεπαν στον ύπνο τους οι άνθρωποι εκείνοι που βρέθηκαν να ζουν κάτω από ένα ολοκληρωτικό καθεστώς; Πόσο βαθιά στο υποσυνείδητό τους κατάφερε να εισχωρήσει άραγε η εξουσία; Και, τέλος, θα προκύψει και η ερώτηση: «Χρειάζομαι γνώσεις ψυχολογίας για να καταλάβω τις προεκτάσεις αυτών των ονείρων;» Η απάντηση είναι «όχι».
Κατερίνα Ασημακοπούλου
Μας αρέσει η μουσική; Ναι! Μας αρέσει ο κινηματογράφος; Ναι! Τότε, μας αρέσει και το In-Edit!
Το 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ έριξε την Κυριακή την αυλαία του και μας άφησε λίγο πιο ενημερωμένους, λίγο πιο ταξιδεμένους και λίγο πιο ερωτευμένους. Πήγαμε στο Δουβλίνο, στο Μπέλφαστ και πήγαμε και στη Βόρεια Κορέα. Γνωρίσαμε τους πρόσφυγες, ανακαλύψαμε πτυχές της ιστορίας, βρεθήκαμε στο κέντρο εγκλημάτων. Ακούσαμε μουσικάρες και ακούσαμε και ποίηση, ακούσαμε τις προσωπικές ιστορίες ανθρώπων που μας συγκίνησαν. Μέχρι και ο ήλιος αποφάσισε να γυρίσει στα μέρη του και μπορέσαμε να αράξουμε στο λιμάνι στα διαλείμματα των προβολών. Επειδή όμως τίποτα δεν τελειώνει μέχρι να γραφτεί η τελευταία λέξη γι’ αυτό, ιδού τι ειπώθηκε μέσα στις αίθουσες και δεν θα θέλαμε να ξεχάσουμε μέχρι τον επόμενο Μάρτιο!
Είναι το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ το παραπαίδι του φεστιβάλ κινηματογράφου; Είναι το παιδί ενός κατώτερου Θεού; Γιατί το πρόγραμμα προβολών δεν είναι έγχρωμο και γιατί δε γίνονται τα πάρτι στην Αποθήκη Γ’; Είναι η πραγματικότητα λιγότερο άξια προώθησης από τη μυθοπλασία; Και τι ακριβώς παθαίνει ο κόσμος από τη μέση του δεκαημέρου και μετά και κατακλύζει τις αίθουσες σαν να ‘τανε Νοέμβρης; Αυτά είναι λίγα από τα ερωτήματα που απασχολούν όλους εμάς τους φεστιβαλιστές, καθώς βρισκόμαστε έξω από το Λιμάνι και το Ολύμπιον χτυπημένοι από το κρύο και το αγιάζι ενός Μάρτη που θέλει να κάνει τη Θεσσαλονίκη Λονδίνο.
«Εγώ θα πεθάνω για τον εαυτό μου και μόνο, δεν έχω σκοπό να πεθάνω για κανένα σκοπό, θα το γλεντήσω λοιπόν, είναι δική μου, καταδική μου υπόθεση αυτή η καταδίκη και δεν πρόκειται να τη φορτώσω σε άλλους».
Οι χρονικές πιθανότητες, η μοναξιά, η συγχώρεση, η απώλεια του ελέγχου και η αφύπνιση, η ελπίδα και το φως, η υποχώρηση και η έξοδος. Όλα σε μια λίστα.
Η δρακοντιά, ή αλλιώς φιδόχορτο, είναι φυτό φαρμακευτικό και δηλητηριώδες, γνωστό από τους αρχαίους χρόνους για τις ιαματικές του ιδιότητες. Είναι επίσης η νέα συλλογή διηγημάτων του Στάθη Κοψαχείλη.
«Ήταν ως εάν ο συγγραφέας να είχε χρησιμοποιήσει, αντί για στυλό και λέξεις, τα νύχια του, για να χαράξει τα πράγματα στο χαρτί και στον φαντασιακό του αναγνώστη».
Η πρώτη φορά είναι πάντα δύσκολη. Έβαλα το μαύρο μου φόρεμα, τα σκουλαρίκια με τις γκραβούρες, τα τακούνια μου. Παρακάλεσα την όποια δύναμη υπάρχει εκεί έξω και μπήκα στο αμάξι. Τη διεύθυνση τη θυμόμουν απ’ έξω.
«Μετά την έκρηξη όλα σκόρπισαν, τρύπησαν, μετατοπίστηκαν. Βγάζοντας ένα-ένα τα θραύσματα, έβαζα στη θέση τους κι από μια μικρή γάζα. Η γάζα αυτή είναι, ας πούμε, η σελίδα ενός μυθιστορήματος. Όταν γεμίσει κι αυτή αίμα, την αλλάζω».