Συνήθως, ο Σεπτέμβριος είναι ένας μήνας μεταβατικός για τα πάντα. Αναδιοργάνωση, ανασυγκρότηση και προσαρμογή στην νέα εργασιακή χρονιά. Για τον κόσμο των video games όμως, δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Ως είθισται, με την έλευση του φθινοπώρου ανακοινώνονται οι ημερομηνίες κυκλοφορίας τόσο για τα καινούρια παιχνίδια, όσο και για τα νέα gadgets και τις νέες κονσόλες. Λοιπόν τι λες; Είσαι να κάνουμε παιχνίδι;
Κέλλυ Πιλαλίδου
Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που οικειοθελώς φοράει την ταμπέλα του «γκρούπι». Δεν είναι απαραίτητα (μόνο) θαυμαστές ή φανς ή, τρόπον τινά, οπαδοί. Είναι οι άνθρωποι που πρέπει να γνωρίζουν τα πάντα για τον αγαπημένο τους καλλιτέχνη. Οι ίδιοι, που σε ανάλογες συζητήσεις θα αναφέρουν κάθε λεπτομέρεια από την ζωή του ειδώλου τους, κοιτώντας σε ταυτόχρονα με ένα περιφρονητικό ύφος, επειδή δεν ξέρεις την ακριβή ώρα γέννησής τους. Από την άλλη, υπάρχει αντίστοιχα και μια κατηγορία καλλιτεχνών που σε κάνει να θέλεις να μάθεις για αυτούς τα πάντα, αλλά δεν μπορείς να βρεις τίποτα. Δύο από αυτούς μου έκαναν εντύπωση αυτό το καλοκαίρι. Και οι δύο είναι Έλληνες. Και πέρα από αυτή τη πληροφορία, δεν έχω την παραμικρή ιδέα ποιοί είναι.
Εσύ; Ακόμη δε βαρέθηκες να φοβάσαι; Ακόμη επιλέγεις να ζεις στη δική σου αποστειρωμένη φούσκα και να παιδεύεις τον εαυτό σου αναφορικά με το τι θα γίνει στο μέλλον; Διόρθωση: το αβέβαιο μέλλον σου. Ακόμη δεν έχεις πειστεί πως αυτό δικαιωματικά δεν σου ανήκει ό,τι και αν κάνεις. Ακόμη δεν έχεις δεχτεί πως το παρελθόν σου δεν θα αλλάξει όσες φορές και να το στριφογυρίζεις τα βράδια στο μυαλό σου; Ακόμη δεν έχεις εκτιμήσει πως το παρόν σου είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχεις; Άλλαξε τρόπο σκέψης τώρα. Προλαβαίνεις.
Θυμάστε μια εποχή όπου περνούσες έξω από οποιοδήποτε κινηματογράφο και δεν ήξερες σε ποια αίθουσα να πρωτομπείς; Μια εποχή όπου οι ταινίες τρόμου πειραματίζονταν με την πρωτοτυπία, τα blockbusters προκαλούσαν φρενίτιδα, ο επονομαζόμενος «ποιοτικός» κινηματογράφος –αν και διαφωνώ κάθετα με τον χαρακτηρισμό– αναδείκνυε σπάνια διαμάντια, ώστε να κρατάμε και μια ισορροπία ανάμεσα στον αμφιβληστροειδή και τον προβληματισμό; Τότε που οι κωμωδίες διαδέχονταν σχεδόν εβδομαδιαία η μια την άλλη και εφτά στους δέκα φίλους σου ήθελαν να ασχοληθούν με το σινεμά; Ακόμη και το πρώτο ραντεβού ανεξαρτήτως ηλικίας ήταν σχεδόν δεδομένο πως θα οδηγούσε σε μια κινηματογραφική αίθουσα.
Σχεδόν κάθε φορά που περπατάω στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, έχω τη συνήθεια να κοιτάζω τους μεγάλους όγκους που έχουν την αυταπάτη πως είναι πολυκατοικίες. Με το ίδιο χρώμα, την ίδια διαρρύθμιση και την ίδια παντελή έλλειψη αρχιτεκτονικής. Και κάθε φορά αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν οι δημιουργοί τέτοιων εκτρωμάτων να μην μπορούσαν να κοιτάξουν έστω και λίγο στο μέλλον και να προβλέψουν πως, αν συνεχιστεί αυτή η τερατογένεση, η πόλη θα καταντήσει μια απέραντη θάλασσα από μπετόν.
Μια απλή βόλτα στο κέντρο οποιασδήποτε πόλης είναι αρκετή για να φανερωθεί η «γύμνια» της κρατικής δομής απέναντι στους ανθρώπους με αναπηρία. Εάν χρησιμοποιείς αναπηρικό καροτσάκι, σίγουρα κάποια στιγμή θα εγκλωβιστείς ανάμεσα σε παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, πεζοδρόμια δύο εκατοστών και σκουπίδια. Κάνε τώρα την ίδια διαδρομή, χωρίς αυτή τη φορά να έχεις την όρασή σου. Αδιανόητο. Κι αν εμείς ως κράτος και ως κοινωνία είμαστε συνηθισμένοι στην απάθεια απέναντι στα θεμελιώδη δικαιώματα των συνανθρώπων μας με ειδικές ανάγκες, ο πολιτισμός και η τέχνη κρατούν για ακόμη μια φορά τον πήχη ψηλά και βρίσκουν τρόπους να «τρυπώσουν» στις ψυχές ακόμη και εκείνων που δεν μπορούν, από βιολογική άποψη, να απολαύσουν τα θέλγητρά τους.
«Στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση». Λίγες προτάσεις, σαν και αυτή, είναι ταυτόχρονα σωστές και λάθος. Σωστή, γιατί σίγουρα η τέχνη είναι σαν ένα τεράστιο αμάλγαμα εμπειριών, εικόνων και ήχων, με μια σχέση αλληλουχίας. Από την άλλη όμως, ο διακαής πόθος των απανταχού (mainstream κυρίως) καλλιτεχνών για την πολυπόθητη πρωτοπορία δεν μπορεί να γίνεται εις βάρος άλλων –συνήθως άσημων– συναδέλφων τους. Γιατί η διαολεμένη σύμπτωση είναι και αναμενόμενη. Η επαναλαμβανόμενη όμως, χτυπάει πολλά καμπανάκια «πρωτοτυπίας» και «μοναδικότητας». Ρωτήστε και τους Led Zeppelin.
Κάθομαι και μετράω: Superman, Spiderman, ,Batman, Blade, Daredevil, X-Men (παρόν, παρελθόν και μέλλον), Hulk, Hellboy, Catwoman, Ghost Rider, Iron Man, Captain America, Thor, Watchmen, Green Lantern, Wolverine, Guardians of The Galaxy, φυσικά το πολυαναμενόμενο “Avengers: Age of Ultron” – όπου και η Marvel τα δίνει όλα γυρίζοντας trailer για το trailer της ταινίας και με μια πληθώρα υπερηρώων να κατακλύζουν τις αίθουσες το 2015 (Antman, Fantastic Four, Deadpool, “Batman vs Superman: Dawn of Justice”, “Captain America: Civil War”, “X-Men: Apocalypse”)… Αναρωτιέμαι: Πόσοι υπερήρωες χρειάζονται για να σώσουν τον ταλαίπωρο πλανήτη μας; (δηλαδή την Αμερική). Ή ακόμη και τον γαλαξία μας (Δηλαδή τη σωτηρία που θα ξεκινήσει από την Αμερική). Και αν δεν τα καταφέρνουν μια και καλή όλοι οι προαναφερθέντες, γιατί δεν βρίσκουμε κάποιον άλλο πιο αποτελεσματικό; Γιατί στο χάος που λέγεται ‘Κόσμος Υπερηρώων’, υπάρχει τρελή δόση χιούμορ φίλοι μου. Γι’αυτό.
Μορφή επιβλητική που χαράσσεται στο νου από το πρώτο δευτερόλεπτο που την αντικρύζεις. Ταλέντο ωμό και ατόφιο, να βροντοφωνάζει πρωτοτυπία γεννώντας καλλιτεχνήματα προφητικά και σουρεαλιστικά, σε σημείο που καθορίζουν ακόμη και την σημερινή εποχή, 26 χρόνια μετά τον θάνατο του δημιουργού τους. Ο Σαλβαντόρ Νταλί είναι εδώ, πιο επίκαιρος από ποτέ και το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Μόσχας παρουσιάζει την τεράστια επιρροή του μεγάλου ζωγράφου, αυτή τη φορά στον χώρο των Μέσων Επικοινωνίας.
Ο Δεκέμβριος είναι παραδοσιακά ο μήνας των θαυμάτων. Ειδικά όταν αυτά πασπαλίζονται με χολιγουντιανή λάμψη και αμερικανικό όνειρο, τότε μιλάμε για ένα πραγματικό χριστουγεννιάτικο θαύμα. Ο τελευταίος μήνας για το 2014 μας επιφυλάσσει όχι ένα, αλλά δύο τέτοια θαύματα, που έχουν ως κοινό παρονομαστή την κατηγορία «Κινούμενα Σχέδια». Τυχαίο ή μη –με έμφαση στο μη – λίγη σημασία έχει. Πάμε να δούμε τι είναι αυτό που συνδέει ένα κλέφτη με ένα τσαγκάρη και με έναν λαγό, ο οποίος ήταν γραφτό του να μεταλλαχθεί σε έναν πολύ οικείο μας ποντικό.