Μετά την πολυσυζητημένη και άκρως επιτυχημένη έκθεση, “512 Hours”, της παγκοσμίου φήμης Marina Abramovic, όπου το κοινό γινόταν ενεργό κομμάτι και οι συμμετέχοντες/θεατές χαρακτήρισαν το εγχείρημα ως «αναζωογονητικό», «απελευθερωτικό» ή ακόμη και ως «καλύτερο από αποτοξίνωση», η καλλιτέχνιδα επιστρέφει όχι με έναν, αλλά με επτά θανάτους, τους οποίους σχεδιάζει εδώ και 25 χρόνια.
Κέλλυ Πιλαλίδου
16 μήνες πριν από την πτώση του τείχους στο Βερολίνο, ενός τείχους που υψώθηκε στηριζόμενο στο μίσος, τον φθόνο και την καταστροφή, ο Bruce Springsteen κανονίζει μια συναυλία στο ανατολικό τμήμα της πόλης που έμελλε να ξεκινήσει ένα μικρό ράγισμα, έναν μικρό σεισμό στα θεμέλια του «Τείχους της ντροπής» και ταυτόχρονα να γεννήσει μια θυμωμένη ελπίδα στις καρδιές των νέων ανθρώπων που διψούσαν για ελευθερία.
Κρίση: Ουσιαστικό, γένους θηλυκού, η πιο πολυχρησιμοποιημένη λέξη της τελευταίας πενταετίας (και βάλε). Ενίοτε αναφέρεται και στην ικανότητα του ανθρώπου να μπορεί να αξιολογεί καταστάσεις όμως εμείς την προτιμάμε για την πρώτη της χρήση. Αυτή του φόβου, των περικοπών, της μιζέριας, της θλίψης και της εξαθλίωσης. Σταμάτα να βγαίνεις, πρέπει να περιορίσουμε τα έξοδα. Μην χαμογελάς, η κατάσταση είναι σοβαρή. Μην ρισκάρεις, βλέπεις γύρω σου τι γίνεται, βολέψου όπου, όπως και με όποιον μπορείς. Μην ονειρεύεσαι, τα όνειρα είναι για τους ανόητους. Και προς Θεού! Μακριά από θέατρα, συναυλίες, κινηματογράφους και εκδηλώσεις! Ακόμη και αν είναι δωρεάν. Ακόμη και αν γίνονται δίπλα στο σπίτι σου. Δεν έχουμε λεφτά να καλύψουμε τις τρύπες των ταμείων. Κλέιστε κανένα θέατρο να σωθούμε!
Η τραγική πλειοψηφία των φιλμ στον κινηματογράφο στηρίζεται σε ένα αξεπέραστο δόγμα: Πρέπει πάντα να έχεις τον κακό να βάζει εμπόδια και τον καλό να θριαμβεύει στο τέλος ξεπερνώντας τα. Η τραγική πλειοψηφία των κινηματογραφικών ταινιών δεν έχει καμία σχέση με την έκβαση των γεγονότων στην καθημερινή ζωή. Ταπεινή μου γνώμη: δεν θα έπρεπε πάντα να επικρατεί ο αθώος πλην τίμιος και κατατρεγμένος πρωταγωνιστής. Γιατί είναι αρκετά εκείνα τα δείγματα του κακού που έχουν αφοπλιστικά δίκιο και… έκπληξη! Δεν θα υπήρχε τόσο κακό στον κόσμο αν δεν είχαμε πνιγεί στην απάθεια της καλοσύνης. Είναι κάποιοι χαρακτήρες που σου δείχνουν ακριβώς αυτό: Εκεί όπου έχεις αποτύχει στην ουσία σου, γεννιέται ένα τέρας που δεν είναι τίποτε άλλο από το είδωλό σου, όταν τολμήσεις να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη.
Πολύ πριν, οι παρωδίες, τα spoofs, τα διαδυκτιακά τρολς και memes γίνουν μόδα, ένας άνρθωπος ανήγαγε κυριολεκτικά την κωμική παρωδία σε επιστήμη καταφέρνοντας σχεδόν τριάντα χρόνια μετά να βρίσκεται και πάλι στην κορυφή. Σε αντίθεση με πολλούς εκ των «θυμάτων» του που έχουν ήδη χαθεί από το καλλιτεχνικό προσκήνιο.
Μόλις ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες για τα 66α φετινά EMMY, ξεκίνησε ένας άτυπος «πόλεμος» ανάμεσα στους λάτρεις των δύο μεγαλύτερων επιτυχιών της τηλεόρασης Breaking Bad και True Detective. Δηλώνω ένοχη γιατί τον πόλεμο αυτόν τον απόλαυσα περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε και λιγάκι εκ του ασφαλούς, αφού «αφορά» δύο από τις δικές μου αγαπημένες σειρές, οπότε χαμένη δεν θα μπορούσα να βγω. Τώρα όμως που πάει, πέρασε και αυτό με νικητή χωρίς αμφιβολία τον Walter White και τη «συμμορία» του, μου έκανε εντύπωση πώς ο προκλητικός σνομπισμός της διοργάνωσης απέναντι στο Game of Thrones πέρασε στο ντούκου, η υπέρτατη – για μένα – σειρά House of Cards απαξιώθηκε για ακόμη μια φορά και πάλι όλοι αναλωθήκαμε στο ερώτημα: Τι εν τέλει προτιμάς; Τον dealer ή τον χρήστη;
Παίρνουμε μια δόση μουσικής και κινηματογράφου, ένα μέρος σχεδιασμού και αρχιτεκτονικής, μια σταγόνα προγραμματισμού παιχνιδιών, προσθέτουμε άφθονη δόση ψηφιακής τεχνολογίας και έχουμε μια από τις πολλά υποσχόμενες εκθέσεις που γίνονται αυτό το καλοκαίρι στο Λονδίνο.
-Αχ, άκου το τραγούδι “Seniorita” από James… Αυτοί είναι στίχοι! Πόσο ερωτευμένος μπορεί να είναι αυτός που τους έγραψε; Αυτοί είναι άντρες! -Καλή φάση μόνο που το τραγούδι μιλάει για μαριχουάνα.
Η εταιρία ALIVAR συνεργάζεται με ένα από τα μεγαλύτερα κτηματομεσιτικά γραφεία της Αγγλίας και το αποτέλεσμα είναι ως φαίνεται εκθαμβωτικό.