Μια κοινωνία με το κακό συνήθειο του να παίρνει και να δίνει αψήφιστα απαξίωση αποκαλώντας ανθρώπους «Αλβανούς». Να τρέπει την καταγωγή σε ένα ανεξίτηλο στίγμα λες και προκλήθηκε από το πυρωμένο σίδερο της ξενοφοβίας. Και να πλαισιώνει τις ζωές των ανθρώπων αυτών με τις χείριστες δυνατές συνθήκες ενσωμάτωσης· είναι η κοινωνία του “Patriot”, που δεν είναι άγνωστη ή εξωτική αλλά μάλλον αυτή που απλώνεται ενώπιον μας με το πρώτο πρωινό ξεθηλύκωμα των περσίδων των παραθύρων.
Πάρης Τσούτσης
Πιάνοντας στα χέρια μου το βιβλίο και διαβάζοντας -στην πραγματικότητα φυλλομετρώντας, γιατί χρειάστηκε να επανέλθω αμέσως- τις πρώτες σελίδες, κατάλαβα ότι μοιραίως δε θα το ολοκλήρωνα στο πρώτο κάθισμα. Ούτε στο δεύτερο. Στην πραγματικότητα, ανακάθισα, ξανακάθισα, ξεβολεύτηκα και τελικά ξεπήδησα από την θέση μου αρκετές φορές κατά την ανάγνωση. Προβληματισμένος, συγκλονισμένος και αισίως σοφότερος. Ένα βιβλίο που θέλει παίδεμα, εντατική υπογράμμιση –σχεδόν σε καθετί-, φωναχτές αναγνώσεις ώστε να χωνευτεί το περιεχόμενο και μπόλικες παύσεις για να ρουφήξεις το τι έχει διαμειφθεί προτού ξαναβυθιστείς.
Την αδικαιολόγητη αγανάκτηση, που πυροδοτεί διαχρονικά και αδιακρίτως το σούρσιμο καταπονημένων ποδιών στο κατώφλι της χώρας μας αποπειράται να στηλιτεύσει ο Παναγιώτης Περιβολάρης στο βιβλίο του, καταγράφοντας τις Ιστορίες Μεταναστών. Προκειμένου να το πετύχει, πρώτα θα αποσυναρμολογήσει τις δαιμονοποιημένα αόριστες έννοιες των «μεταναστών» ή «προσφύγων », που τσουβαλιάζουν ανθρώπους κάτω από μιαν είδηση στα τάμπλοιντς, απωθώντας την εξαχρείωση που συνεπάγεται μιαν υπαγωγή ωσάν βίαιο στρίμωγμα κάτω από έναν απρόσωπο όρο.
Είναι μία ανάμνηση. Το «Ένα άλλο Μπρούκλιν» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πόλις τον Οκτώβριο του 2019 είναι το πρωτόλειο της ενήλικης μυθιστοριογραφίας της Jacqueline Woodson (καθώς μέχρι πρότινος ήταν ταγμένη στη διακεκριμένη εφηβική λογοτεχνία). Συνιστά έναν μακρόσυρτο ποιητικό αίνο στη νιότη και στην παρέα.