Flatland, η Επιπεδοχώρα ή αλλιώς: Κοιτάζοντας πέρα από τα Όρια
Silia P.
Δεν θύμιζε τόσο σχολείο, όσο κατασκήνωση ή εκδρομή. Θες οι πράσινες σκηνές που ήταν τοποθετημένες γύρω-τριγύρω; Θες τα δέντρα και ο καθαρός αέρας που μπορούσες να αναπνεύσεις πάνω στο βουνό; Θες ίσως οι μελωδίες και τα τραγούδια των παιδιών που ακούγονταν μαζί με το θρόισμα των φύλλων και τη συνοδεία των τζιτζικιών; Όλα θύμιζαν κάτι από διακοπές ή σχολική εκδρομή. Και πράγματι, ήταν κάπως έτσι.
Η φύση μάς προσφέρει απλόχερα τα πιο μαγευτικά και ειδυλλιακά τοπία: πεντακάθαρες θάλασσες, πυκνά δάση, πολύχρωμους κοραλλιογενείς υφάλους, γοητευτικά μέρη που κόβουν την ανάσα, μέρη για κάθε γούστο και κάθε διάθεση. Κι όμως, ο άνθρωπος επιλέγει να εκδικείται τη φύση, μολύνοντάς την ή απλώς αδιαφορώντας για τις καταστρεπτικές συνέπειες που έχει η παρέμβασή του στο περιβάλλον.
Ξεκίνησε γύρω στα 1910 από έναν πλανόδιο αυτοδίδακτο μουσικό στη Σμύρνη. Ηχογραφήθηκε στην Αμερική από τον Τίτο Δημητριάδη περίπου 20 χρόνια μετά. Λίγο αργότερα, πρωτοακούστηκε στην Αθήνα από την κομπανία του Δημήτρη Πατρινού, Σμυρνιού πρόσφυγα μουσικού, ο οποίος έγραψε και τους στίχους. Στη συνέχεια, κατοχυρώθηκε από τον Νίκο Ρουμπάνη (ο οποίος και άλλαξε τον τόνο και τη μελωδία). Γύρω στις αρχές του ’60 έγινε δημοφιλές, όταν κάποιος θαμώνας του club προκάλεσε τον surf-rock κιθαρίστα Dick Dale να παίξει ένα τραγούδι με μία και μόνο χορδή της κιθάρας του. Και το έκανε. To 1994 γίνεται τραγούδι κατατεθέν στην περίφημη ταινία του Quentin Tarantino “Pulp Fiction”, ενώ 12 χρόνια αργότερα γίνεται σχεδόν αγνώριστο στην εκδοχή των Black Eyed Peas “Pump it”.
Ένα μικρό λαγουδάκι, μια πονηρή αλεπού, ένα πρόβατο, ένας αρουραίος και ένα λιοντάρι. Μια ακόμη παιδική ταινία της Disney, θα πείτε. Κι όμως, το “Zootopia” είναι κάτι παραπάνω από μια απλή «παιδική» ταινία.
«Κι αν ξέρω, εγώ, ένα λουλούδι μοναδικό στον κόσμο, που δεν βρίσκεται αλλού πουθενά, παρά μόνο στον πλανήτη μου, και που μπορεί ένα αρνάκι να το εξοντώσει με μια δαγκωματιά, έτσι δα, ένα πρωί, χωρίς να καταλαβαίνει τί κάνει, αυτό δεν είναι σπουδαίο, δηλαδή;» «Το λουλούδι που αγαπάς δεν κινδυνεύει… Θα του ζωγραφίσω ένα φίμωτρο του αρνιού σου. Θα σου ζωγραφίσω μια πανοπλία για το λουλούδι σου… Θα…» «Δεν ήξερα πια τί να πω. Αισθανόμουν πολύ αδέξιος. Δεν ήξερα πώς να τον βρω, πού να τον προφτάσω… Είναι τόσο μυστήριος τόπος, η χώρα των δακρύων». («Ο Μικρός Πρίγκιπας»)