Κάπου εδώ αξίζει να γίνει μια παρένθεση για έναν υπερήρωα που κατά τη γνώμη μου αποτελεί ένα μεγάλο παράδοξο.
Θεοφάνης Παπαχρηστόπουλος
Και άλλες κατηγορίες είχαν επίσης επιτυχία, όπως τα πολεμικά comics. Ο κύριος τίτλος της Marvel ήταν το “Sgt Fury and his Howling Commandos” (1963), που αναφερόταν στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Απέμεινε στους μικρότερους εκδότες να καλύψουν το Βιετνάμ, με κυριότερη την Dell, που η βασική της επιτυχία ήταν το “Tales of the Green Berret” (1967). Παρά το παράδειγμα που είχε δώσει η EC στη δεκαετία του ‘50, αυτά τα comics απέφυγαν την αντιπολεμική γραμμή και προτίμησαν τις συμβατικές φόρμουλες.
Το κενό που άφησαν εταιρείες σαν την EC ήρθε να καλύψει το είδος των υπερηρώων. Οι υπερήρωες είχαν ήδη αρχίσει να αποστασιοποιούνται από οποιοδήποτε είδος κοινωνικής και πολιτικής κριτικής από την περασμένη δεκαετία. Οι λόγοι για αυτή τη κίνηση ήταν η επιθυμία του αμερικανικού κοινού για ιστορίες που θα τους επέτρεπαν να ξεφύγουν από την πραγματικότητα και να ταυτιστούν με χαρακτήρες που ζουν περιπέτειες δίχως έγνοιες, πάθη ή μόνιμες συναισθηματικές ή υλικές πληγές.
Ο Πουριτανισμός Αντεπιτίθεται. Τα κόμικς ως αποδιοπομπαίος τράγος μιας κοινωνίας στα πρόθυρα της αλλαγής. The Comics Code Authority και το τέλος της EC comics.
1950. EC comics: Η βασιλεία των κόμικς τρόμου. “MAD Magazine”: Ο μέντορας δύο ολόκληρων γενεών.
Το τέλος της δεκαετίας του 1930 σημαδεύτηκε από δύο από τα σημαντικότερα γεγονότα στην ιστορία των κόμικς, την εμφάνιση του Superman και του Batman, εισάγοντας στον κόσμο το υπερηρωικό κόμικ, μια από τις γνωστότερες, πολυπληθέστερες (και αναμφισβήτητα η πιο προσοδοφόρα) εκφάνσεις της 9ης τέχνης.
Γνωστά ως η «Ένατη Τέχνη», τα κόμικς είναι ένα συχνά παραγνωρισμένο μέσο με αρκετούς να το απορρίπτουν ως μια απλή μέθοδο φθηνής και εύπεπτης ψυχαγωγίας των μαζών δίχως καμία περαιτέρω αξία. Μπορεί τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια να έχουν φέρει τα κόμικς στο προσκήνιο χάρη στον έρωτα που επιδεικνύει το Χόλιγουντ στο είδος, η προσοχή όμως αυτή επικεντρώνεται κυρίως στο υπερηρωικό κόμικ με την πλειοψηφία του κόσμου να εξακολουθεί να αγνοεί μια από τις πλέον αντιπροσωπευτικές τέχνες του σύγχρονου κόσμου, στην εξέλιξη της οποίας βλέπουμε αποτυπωμένη την πορεία, τις τάσεις και τον παλμό της κοινωνίας όπου απευθυνόταν.
Έχει μπόλικο αίμα, νεκροζώντανους, ζωντανό διάλογο, ενδιαφέροντες χαρακτήρες κι έναν συγγραφέα που αγαπάει αυτό που κάνει και δεν δείχνει να έχει κουραστεί καθόλου. Και έχει ήδη περάσει τα 100 τεύχη. Και είναι και ασπρόμαυρο, το οποίο για κάποιο λόγο το κάνει να φαίνεται ακόμη πιο απίθανο. Σας παρουσιάζουμε το –δεν το πιστεύω ότι κανείς δεν είχε σκεφτεί αυτό τον τίτλο μέχρι τότε- “the Walking Dead”!