Avengers: Infinity War, των Anthony Russeau, Joe Russeau
Έτσι το τρίτο “Avengers” είναι, με κάθε έννοια του όρου, ένα κινηματογραφικό event. Δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα να συστήσει στο κοινό τους χαρακτήρες του, υποθέτοντας σοφά ότι τους γνωρίζουμε ήδη από τις δικές τους ταινίες, γεγονός απολύτως λογικό και εν τέλει απαραίτητο, αφού πρέπει να «χωρέσει» έναν πρωτοφανή όγκο ιστορίας και υπό-πλοκών σε δυόμισι ασφυκτικά γεμάτες -αλλά ούτε για ένα δευτερόλεπτο βαρετές- ώρες. Δανείζεται τη δομή και τη φιλοσοφία από τα λεγόμενα cross-over events, τις μίνι-σειρές κόμικ δηλαδή, που ανά διαστήματα εκδίδουν εταιρείες, όπως η Marvel, φέρνοντας μαζί πολλούς και διαφορετικούς ήρωες αντιμέτωπους με μια μεγάλη απειλή. Αποτελεί ένα μικρό θαύμα, λοιπόν, το γεγονός ότι οι αδερφοί Rousseau καταφέρνουν να μεταφράσουν κινηματογραφικά κάτι τέτοιο, παραδίδοντας παράλληλα ένα επικό, χορταστικό, αλλά και ιδιαίτερα αστείο blockbuster που καταφέρνει να μοιράσει ισόποσα τον χρόνο στους πρωταγωνιστές ήρωες της ταινίας.
Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις του “Infinity War” είναι η άρτια αναπαράσταση πολλών και διαφορετικών χαρακτήρων από πολλά και διαφορετικά κινηματογραφικά franchises. Το στοίχημα αυτό το κερδίζει στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, μαρτυρώντας για άλλη μια φορά την εντυπωσιακή και δημιουργική συνεκτικότητα που διατρέχει όλες τις ταινίες του shared universe της Marvel.
Σίγουρα, το γεγονός ότι η διάρκεια ξεπερνάει τις δυόμισι ώρες κάνει το “Infinity War” να φαίνεται ενίοτε παραφορτωμένο, αλλά με κάνεναν τρόπο βαρετό. Παρόλ΄ αυτά μπορεί να φανεί χαοτικό και εν μέρει αποξενωτικό σε κάποιον που μπορεί να μην είναι πλήρως εξοικειωμένος με τους χαρακτήρες ή την προϋπάρχουσα ιστορία. Ωστόσο, το “Infinity War” φροντίζει να μας αποζημιώσει για αυτές τις –μάλλον αναπόφευκτες- αδυναμίες του, με τον τρόπο που μεταπηδάει από το ένα εντυπωσιακό set piece στο άλλο με τις άψογα χορογραφημένες και έξοχα δημιουργικές σκηνές δράσης να διαδέχονται η μία την άλλη, όπου το χιούμορ και οι πιο ανάλαφρες στιγμές βρίσκουν πάντα χώρο ανάμεσα στον εντυπωσιακό και θριαμβευτικά πανέμορφο σαματά.
Όμως, το μεγαλύτερο επίτευγμα του “Infinity War” είναι πως γνωρίζει ότι πρέπει να δώσει χώρο στη συναισθηματική ωρίμανση των χαρακτήρων του, στις πιο μελαγχολικές στιγμές, σε αυτές που εξανθρωπίζουν τους ήρωες και τους φέρνουν πιο κοντά στους κοινούς θνητούς. Και είναι κάτι που το νεότερο “Avengers” ακολουθεί πιστά, από την αρχή μέχρι το –τολμηρό και απολύτως σοκαριστικό- φινάλε του. Στο επίκεντρο όλων βρίσκονται οι χαρακτήρες, με πρώτο και καλύτερο τον Thanos, (εξαίσιος ο Josh Brolin) στον οποίο η ταινία προσδίδει ένα απρόσμενο συναισθηματικό βάθος.
Καθώς χαρακτήρες από διαφορετικά και φαινομενικά αταίριαστα μεταξύ τους franchises ενώνονται σε μια από τις πολλές, εντυπωσιακές και διθυραμβικά ενθουσιώδεις σκηνές, αυτό που μένει δεν είναι μόνο το θέαμα, αλλά και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές. Αντιμέτωποι με κάτι μεγαλύτερο από αυτούς, κάτι που τους ξεπερνάει, γίνονται λίγο παραπάνω ανθρώπινοι, μέσα από την απώλεια, τη φιλία, αλλά και τη συνειδητοποίηση του πόσο μικροί μπορεί να είναι μπροστά σε μια πρωτοφανή τραγωδία.
Αποτελώντας το πρώτο από τα δύο μέρη –με το δεύτερο να βγαίνει στις αίθουσες του χρόνου- το “Infinity War”αποτελεί την κορωνίδα της δεκαετούς κινηματογραφικής πορείας της Marvel, και ουσιαστικά τον μεγαλύτερο θρίαμβό της. Όχι τόσο λόγω της -δεδομένης- εισπρακτικής επιτυχίας, ή της καθολικά διθυραμβικής υποδοχής της ταινίας από κοινό και κριτικούς, αλλά επειδή δείχνει την πρόθεση ενός στούντιο να ρισκάρει, να πάρει τολμηρές δημιουργικές αποφάσεις, και να παραδώσει ένα υπερθέαμα, που το σημαντικό του προτέρημα είναι η καρδιά και το μυαλό, και όχι τα μπράτσα.
Avengers: Infinity War, των Anthony Russeau, Joe Russeau
Είδος: Φαντασία, Δράση
Διάρκεια: 149’
