Batman v Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης, του Zack Snyder
Το πάντρεμα δύο εκ των μεγαλύτερων ονομάτων των υπέρ-ηρωικών comics στη μεγάλη οθόνη είναι από μόνο του ένα εξαιρετικά σημαντικό γεγονός. Πόσω μάλλον, όταν πρόκειται για μια ταινία που βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια σε στάδιο παραγωγής, προκειμένου να «γυαλιστεί» στην εντέλεια και να ανταποκριθεί, όσο είναι δυνατόν, στις –δυσθεώρητες, είναι η αλήθεια- απαιτήσεις ενός κοινού που έχει αρχίσει να καλομαθαίνει στα υπέρ-ηρωικά mashups, μετά και την τρομερή επιτυχία των “Avengers”. Ωστόσο, η DC ανέλαβε ένα δύσκολο έργο, αφού με το «Batman v Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης» (“Batman v Superman: Dawn of Justice”)« καλείται όχι μόνο να παραδώσει μία ταινία αντάξια του ονόματος των πρωταγωνιστών της, αλλά να στήσει το κινηματογραφικό της σύμπαν από την αρχή, πάνω σε γερά θεμέλια. Το μεγαλύτερο, ίσως, λάθος της είναι ότι έδωσε τα ηνία στον Zack Snyder.
Μην έχετε καμιά αμφιβολία. Η «Αυγή της Δικαιοσύνης» είναι πρώτα και πάνω από όλα μια ταινία του Zack Snyder. Mε ό,τι θετικό και αρνητικό συνεπάγεται αυτό. Με ατελείωτα slow motions, επιτηδευμένα επική διάθεση, αλλά και εμφανή αδυναμία του σκηνοθέτη να διαχειριστεί αφηγηματικά έστω και την απλούστερη των ιστοριών.
Παρόλ’ αυτά, η ταινία ξεκινάει αφήνοντας τις ωραιότερες εντυπώσεις. Τα πρώτα πέντε λεπτά είναι μακράν τα καλύτερα, αφού καταφέρνει να συνοψίσει άψογα το origin story του Batman, παρουσιάζοντας την καλύτερη κινηματογραφική αναπαράσταση της δολοφονίας των Damian και Martha Wayne και να συνδέσει την πλοκή της ταινίας με την ιστορία του “Man of Steel”. Παράλληλα, ο σκηνοθέτης χτίζει τα θεμέλια του προσωπικού του οράματος για την κινηματογραφική ενσάρκωση του Ανθρώπου-Νυχτερίδα, που φέρει πολλά στοιχεία από τον Batman του Frank Miller και την ταινία “Τhe Dark Knight Returns”, σκηνοθετώντας μια από τις καλύτερες μεταφορές του σκοτεινού ιππότη στη μεγάλη οθόνη. Τα εύσημα της επιτυχίας λαμβάνει κυρίως ο Ben Affleck, που διαπρέπει στον ρόλο του Bruce Wayne αλλά και του Batman, ποντάροντας στη γοητεία των γκρίζων κροτάφων του, αλλά και στη μελαγχολία του ήρωα για μια σχεδόν χαμένη ζωή, που του χάρισε μόνο απογοητεύσεις και θάνατο, στο σημείο να αναρωτιέται πλέον, αν όλα αυτά είχαν κάποιο νόημα.
Στο ακριβώς αντίθετο άκρο τοποθετείται ο Superman του Henry Cavill. Παρότι, τυπικά, πρωταγωνιστής, ο ρόλος του είναι υποτυπώδης. Περιφέρει το βλοσυρό βλέμμα και το ανέκφραστο πηγούνι του από σκηνή σε σκηνή, προσπαθώντας να δείχνει πότε απειλητικός και πότε στωικός, αποτυγχάνοντας και στα δύο, με αποτέλεσμα να αναρωτιέσαι, αν, με εξαίρεση την εξωτερική του εμφάνιση, ο Cavill είναι απλά ο λάθος άνθρωπος για τον ρόλο ή το σενάριο δεν του προσφέρει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Προσωπικά, τείνω προς το δεύτερο. Γιατί, και ο Lex Luthor του Jesse Eisenberg… δεν είναι ο Lex Luthor. Σίγουρα, ο Eissenberg προσπαθεί να κάνει κάτι διαφορετικό, να δώσει νέα πνοή στον χαρακτήρα και εν μέρει πετυχαίνει να ενσαρκώσει ένα παρανοϊκό και ενίοτε απειλητικό tech-savvy παιδί-θαύμα. Αν, όμως, ο ήρωας δεν κουβαλούσε το βαρύ όνομα του πιο γνωστού κακού στο σύμπαν του Superman, κανείς δεν θα τον θυμόταν μετά το τέλος της ταινίας.
Τα πράγματα αλλάζουν στο πρόσωπο της Gal Gadot που υποδύεται τη Wonder Woman. Η εμφάνισή της μπορεί να είναι σύντομη -αφού δεν φαίνεται να εξυπηρετεί κάποιον ιδιαίτερο ρόλο παρά μόνο την αναπαράσταση του ευρύτερου υπερ-ηρωικού σύμπαντος- αλλά το κομμάτι του μουσικού score που τη συνοδεύει της χαρίζει άλλη χροιά. Μία δυνατή μουσική συλλογή που είναι αποτέλεσμα του παντρέματος των επικών ορχηστρικών μανιερών του Hans Zimmer και των φρενιασμένων ηλεκτρονικών συνθέσεων του Junkie XL ( που τις απολαύσαμε και στο ντελιριακό αριστούργημα “Μad Max: Fury Road”).
Δυστυχώς, όμως, το μεγαλύτερο μείον της ταινίας είναι ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Που φαίνεται να επαναλαμβάνει όλα τα λάθη τα οποία καταδίκασαν το “Man of Steel” στη μετριότητα (κατ’ ευφημισμόν). Η «Αυγή της Δικαιοσύνης» παρουσιάζει τα ίδια προβλήματα με τον προκάτοχό της, αφού η αποσπασματική εξιστόρηση, οι πολλές και αχρείαστες υπο-ιστορίες και τα άτσαλα μπρος-πίσω, σταδιακά, γκρεμίζουν το αφηγηματικό οικοδόμημα, θάβοντας κάτω από τα συντρίμμια τις όποιες καλές ιδέες εμφανίζονται αμήχανα ανάμεσα στον ορυμαγδό της δράσης και σε κακογραμμένους διαλόγους.
Ο Snyder προσπαθεί απελπισμένα να μας πείσει πόσο επικό και μεγαλειώδες είναι το εγχείρημά του, αποστραγγίζοντάς το από οποιαδήποτε χιουμοριστική διάθεση, ποντάροντας σε πομπώδεις υπερβολές. Διαχειρίζεται σχεδόν ολόκληρο το δεύτερο μισό της ταινίας ως την τελική κλιμάκωση, με μια επιδειξιομανία που μόνο Michael Bay θα μπορούσε να θυμίζει, υπονομεύοντας την ιστορία, που ολοκληρώνεται με μία προβλέψιμη τελική αναμέτρηση, την οποία παρακολουθείς μουδιασμένος από την ακατάσχετη, ανοικονόμητη φασαρία που έχει προηγηθεί και έχει κατακλύσει την οθόνη.
Το στοιχείο της ηθικής διαμάχης ανάμεσα στους ήρωές του χάνεται μέσα στο αφηγηματικό μπάχαλο που παραδίδει ο σκηνοθέτης, ενώ ο τρόπος που αναπαριστά δευτερεύοντες χαρακτήρες, όπως της Lois Lane, θυμίζει ταινίες του είδους που χρονολογούνται μία δεκαετία πίσω, όταν η Marvel συνεχίζει να κάνει γενναία βήματα προς τα μπρος, όσον αφορά τις έμφυλες αναπαραστάσεις.
Παρόλα τα προβλήματα, το πόνημα του Snyder καταφέρνει εν τέλει να γίνει ψυχαγωγικό με τις καταπληκτικές σκηνές μάχης και τις υπέροχα χορογραφημένες και μελετημένες -μέχρι τελευταίου καρέ- εναρκτήριες σκηνές, αλλά και γιατί κλείνει άπειρες φορές το μάτι στους φαν του κόμικ που περίμεναν αυτή τη στιγμή δεκαετίες. Πρέπει να παραδεχτούμε, ότι παρά το αδύναμο σενάριο, οι περίπου δυόμισι ώρες διάρκειας της ταινίας κυλούν ευχάριστα και χορταίνουν το βλέμμα ενός φαν των υπέρ-ηρωικών κόμικς που δεν έχει πολλές απαιτήσεις. Είναι κρίμα που το πάντρεμα των υπερ-ηρωικών μύθων του Batman και του Superman δεν προσφέρει κάτι αυθεντικά και κινηματογραφικά συναρπαστικό, αν και «Η Αυγή της Δικαιοσύνης» στέκεται ενίοτε αξιοπρεπώς, έστω και σαν υπενθύμιση των σημαντικών προοπτικών που είχε αυτή η προσπάθεια.
Batman VS Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης, του Zack Snyder
Διάρκεια: 151 λεπτά
Είδος: Δράσης-Επιστημονικής φαντασίας
