Βωμολοχία
Τη θηλυκότητά σου να προστατεύεις.
Τα άλφα σου και τα ωμέγα σου να φροντίζεις.
Κι εγώ κλωτσάω και πετάω πέτρες
Κι εγώ έχω μαύρες γαλαξιακές τρύπες μέσα μου
Με μαύρους χρόνους και κόκκινους χώρους
Κι ένα δωμάτιο μ’ ένα δαίμονα μέσα
Κι ένα παράθυρο με τσιμέντο απ’έξω
Χτισμένο.
Κι εγώ κάθε γεμάτο φεγγάρι
Κλειδώνομαι στο γαλάζιο δωμάτιο
Με τον γυμνό δαίμονα
Τους μαύρους χρόνους και τους κόκκινους χώρους μου να λιώνουν πάνω μας
Κι εγώ έχω βία μέσα μου
Κι εγώ έχω φωνήεντα και σύμφωνα σε πόλεμο εντός μου
Κάθε γεμάτο φεγγάρι ζευγαρώνουν και γίνονται λέξεις μέσα μου
Και γεννώνται μικρές προστυχιές και τέρατα
Κι εγώ θα βρίζω
Εγώ θα βρίζω
Εγώ θα ξαμολάω τις βαναυσότητές μου
Εγώ θα χάνω λίγο λίγο τη θηλυκότητά μου
Για να κερδίσω λίγο απ την ελευθερία που μου αναλογεί
Ένα τίμημα που το καλοσωρίζω
Αυθαίρετα μου ευνουχίζουν τη θηλυκότητά μου
Μου παίρνουν τις λέξεις μου
Τα τέρατά μου
Τις ασχήμιες μου που συνυπάρχουν με τα ναζιάρικα τα άλφα και τα ωμέγα μου
Μου χωρίζουν το μέσα μου
Όλοι οι άνθρωποι με τις στρογγυλές και λείες λέξεις τους εκεί έξω
Λίγο από τα οιστρογόνα μου
Για μία λίβρα βωμολοχίας.
Ας είναι,
Γαμώ το.
A.
