Άλλαι Τέχναι

Το έργο «Δαμάζοντας τα κύματα» μετρά δεκαεπτά χρόνια από την πρώτη προβολή του στις κινηματογραφικές αίθουσες και εξακολουθεί να θεωρείται η καλύτερη ταινία του δανού σκηνοθέτη Lars von Trier. Αποτελεί το πρώτο μέρος της τριλογίας ‘’Golden Heart’’, που συμπεριλαμβάνει το ‘’The Idiots (1998)’’ και το ‘’Dancer in the Dark (2000)’’. Όσοι γνωρίζουν τον Trier ξέρουν πόσο ανατρεπτικός, τολμηρός και δυναμικός είναι. Δε φοβάται να περνάει από το ένα άκρο στο άλλο. Η μεγάλη πρόκληση ήταν ότι όλη η ταινία έχει τραβηχτεί με κάμερα στο χέρι δίνοντας έτσι την αίσθηση στους θεατές ότι παρακολουθούν ντοκιμαντέρ. Ταυτόχρονα επιτρέπονται τα πολύ κοντινά πλάνα στα πρόσωπα και οι ηθοποιοί έχουν απόλυτη ελευθερία έκφρασης και κίνησης. Ένα ακόμα στοιχείο που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει είναι ότι ο σκηνοθέτης επέλεξε να χωρίσει την ταινία, και ταυτόχρονα την ιστορία της ζωής της πρωταγωνίστριας εν ονόματι Bess (Emily Watson), σε επτά κεφάλαια τα οποία συνοδεύονται από στατικά πλάνα, το καθένα από τα οποία διαρκεί λιγότερο από ένα λεπτό. Το κάθε πλάνο συνοδεύεται πάντα από ένα γνωστό τραγούδι της δεκαετίας του 70’. Αυτά τα ταμπλό είναι και οι μοναδικές “όμορφες” εικόνες της ταινίας…

Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι άκρως εντυπωσιακές. Η Emily Watson, είναι αυτή που συγκεντρώνει τα περισσότερα βλέμματα ωστόσο. Η ερμηνεία της θεωρείται καταιγιστική και η καλύτερη της καριέρας της, γιατί καταφέρνει άριστα να εξωτερικεύσει τα συναισθήματά της και ταυτόχρονα να μας βάλει σε σκέψη για το χαρακτήρα που υποδύεται. Άλλωστε οι πολυάριθμες βραβεύσεις της σε διεθνή φεστιβάλ το επιβεβαιώνουν αυτό. Οι ήρωες του Trier αντιμετωπίζουν ακόμα και τις μεγαλύτερες δυσκολίες της ζωής με δυναμισμό και έντονο πάθος καθώς αγαπάνε με την ψυχή τους και θυσιάζονται μεμιάς. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στο ‘’Breaking the waves’’… Πολύ «δυνατή» ταινία γεμάτη έντονες συναισθητικά σκηνές, σε σημείο που ορισμένες στιγμές αγγίζει τα όρια του μελό αλλά κατά την άποψη μου αυτό είναι και το στοιχείο που την κάνει τόσο ιδιαίτερη και καθηλωτική!