Το σκηνικό για την απόλυτη Rock ‘n’ Roll μονομαχία στήνεται πυρετωδώς στο Gagarin 205 για να υποδεχθεί την Παρασκευή 21/10 δυο μπάντες που δεν φοβούνται να κονταροχτυπηθούν και υπόσχονται ότι οι θεατές που θα μαζευτούν στη Λιοσίων θα αποζημιωθούν με δαιμονικά beats & riffs, ατελείωτο χορό και πολλά κιλά ιδρώτα, απολαμβάνοντας πολύ ανώτερο θέαμα από οποιαδήποτε ρωμαϊκή αρένα του παρελθόντος.
Auditorium
Ηχογραφήσεις, παραγωγές, δισκογραφικές εταιρίες, studio albums, νέες κυκλοφορίες, live shows, βιογραφίες καλλιτεχνών. Με δύο λόγια, Μουσική Βιομηχανία.
Οι Δανοί SVIN κυκλοφόρησαν το τέταρτο studio album τους “Missioner” και πλέον βρίσκεται διαθέσιμο από την Creative Eclipse PR για streaming. Οι ανορθόδοξες instrumental μελωδίες τους με τα πολυρυθμικά drums, το μανιασμένο σαξόφωνο και τις εκρηκτικές κιθάρες δημιουργούν μία βαθύτατα ατμοσφαιρική μουσική με παγανιστικές διαθέσεις. Στο παρακάτω link μπορείτε να απολαύσετε ολόκληρο τον δίσκο.
Ο ήχος του Denver έχει σηματοδοτήσει μια ιδιαίτερη στροφή της Americana και της εναλλακτικής Country σε Goth διαδρομές. Στο προηγούμενο άρθρο είδαμε τις λογοτεχνικές και μουσικές καταβολές αυτού του ήχου και γνωρίσαμε τους Denver Gentlemen, το αρχικό σχήμα που πυροδότησε την εξέλιξή του. Στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος θα γνωρίσουμε και άλλους εκπροσώπους του ήχου του Denver.
Σπάνιες είναι οι περιπτώσεις στον κινηματογράφο που ένα τραγούδι ταυτίζεται με μία ταινία (ή ένα franchise όπως λένε και στα states) σε τέτοιο βαθμό, ώστε κάθε φορά που το ακούει κάποιος, ο εγκέφαλος του να σκέφτεται πρώτα την ταινία και μετά το ίδιο τραγούδι.
Denver Colorado, η αγαπημένη πόλη του Buffalo Bill, χτισμένη στους πρόποδες των Rocky Mountains, σε υψόμετρο ακριβώς ενός μιλίου από την επιφάνεια της θάλασσας. Ιδρύθηκε την εποχή της φρενήρους αναζήτησης χρυσού και γι’ αυτόν τον λόγο το πρώτο κτήριο της πόλης ήταν ένα saloon. Η καταγωγή αυτή συνετέλεσε στο να είναι το Denver η επίσημη πατρίδα του cheeseburger και η μεγαλύτερη ζυθοποιός πόλη στις ΗΠΑ με πάνω από 200 ετικέτες μπύρας. Όμως το Denver έχει επίσης παράδοση στις τέχνες και τον πολιτισμό· παράσταση του Macbeth ανέβηκε στην πόλη πριν ακόμα χτιστούν σχολεία και νοσοκομεία! Δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη ότι το Denver δημιούργησε και καλλιέργησε έναν από τους πιο αξιοπερίεργους ήχους της αμερικανικής μουσικής, του λεγόμενου Denver Sound.
Εδώ και χρόνια οι ΜΟΝΟ δημιουργούν δίσκους που κάνουν την ακρόαση να είναι ένα ταξίδι. Έχουν τη δική τους ταυτότητα, δεν αφήνουν περιθώρια να εννοηθούν όποιες επιρροές μπορεί να έχουν και τα τραγούδια είναι από κάθε άποψη μοναδικά. Στο νέο τους δίσκο “Requiem for Hell” δε κάνουν κάτι διαφορετικό, πέρα από το ν’ ακούγονται δυνατοί, ακέραιοι και, ως είθισται, κινηματογραφικοί. Με χαρακτηριστικό σημείο τα επαναληπτικά μοτίβα των δύο μεγάλων συνθέσεων, ελκύουν το ενδιαφέρον μέχρι το αποκορύφωμα αυτών. Από την άλλη, οι μικρές συνθέσεις δείχνουν πόσο συναισθηματικοί μπορούν ν’ ακουστούν σε λίγα μόλις λεπτά. Απολαύστε ακόμη έναν όμορφο δίσκο από μία σπουδαία μπάντα που κάνει τον ήλιο ν’ ανατείλει για πάντα.
Γενικά, χαιρόμαστε πολύ, όταν μαθαίνουμε ότι συγκροτήματα που αγαπάμε έρχονται στη χώρα μας, πόσο μάλλον στην πόλη μας (όσοι δεν μένουν Αθήνα ξέρουν). Χαιρόμαστε επίσης, όταν μαθαίνουμε ότι έρχονται μεγάλα ονόματα από θρυλικά συγκροτήματα που αγαπάμε, έχοντας βέβαια πλήρη επίγνωση ότι κατά 99%, το live δεν θα είναι όπως το ονειρευτήκαμε, λόγω της προσέλευσης χιλιάδων μουσικόφιλων, του αχανούς συναυλιακού χώρου, των χιλιάδων ιπτάμενων κινητών, μιας και το HD των ματιών μας δεν είναι αρκετό, και λοιπών δεινών. Όλα αυτά στερούν κάτι από τις καρδιές μας, όταν παρευρισκόμαστε σε μεγάλα μουσικά events, χωρίς βέβαια να μας αποτρέπουν από το να ανατριχιάζουμε εν τέλει 1.578.204 φορές, παρακολουθώντας τον καλλιτέχνη που θαυμάζουμε.
Υπήρξαν πολλές φορές που άκουσα ανθρώπους να λένε ότι το ν’ ακούς μια νοσταλγική μουσική δεν προσφέρει κάτι στο σήμερα ή στο αύριο. Εν μέρει, ίσως να έχουν δίκιο. Από την άλλη, ποιος είπε ότι κάτι που σε ταξιδεύει στο παρελθόν δεν μπορεί να είναι απολαυστικότερο από κάτι καινούργιο; Ποιος είπε ότι αν ξανακούσουμε τη μουσική των Rush και των Genesis, τις μελωδίες των Socrates και την κιθαριστική ταχύτητα του Al Di Meola από νέους μουσικούς, κάτι σπουδαίο θα χαθεί; Οι Mother Turtle αδιαφορούν περί αυτών, παραδίδοντας εαυτούς στην έμπνευση της στιγμής, και μας χαρίζουν ακόμη ένα συλλεκτικό κέλυφος.
Καθώς διανύω την τέταρτη δεκαετία της ζωής μου και έχοντας όλα αυτά τα χρόνια μια καθημερινή, στα όρια της συμβιωτικής, σχέση με τη μουσική, μπορώ να πω ότι δεν έχω ξεκαθαρίσει αρκετά πράγματα: δεν έχω αγαπημένο καλλιτέχνη, αδυνατώ να διαλέξω top 5 δίσκων, δε θα μπορούσα ποτέ να μαντέψω τη σημερινή κατάληξη των προτιμήσεών μου 10 χρόνια πριν, και γενικά η σχέση μου με τη μουσική παραμένει περιπετειώδης. Εφόσον, λοιπόν, είναι όλα ρευστά, η μόνη σταθερά που έχει ένας άνθρωπος σαν εμένα (με μανία αυτοπροσδιορισμού, λέει η ψυχολόγος μου) είναι η καθημερινότητα. Σε αυτή, λοιπόν, το να διαβάζω για μουσική είναι εξίσου απολαυστικό με το να την ακούω, να την αναλύω και να τσακώνομαι σε μπαρ γι' αυτήν. Στις γραμμές που ακολουθούν, μπορεί κανείς να πάρει μια γεύση του κόσμου μου, με 10 επιλογές από το ράφι που βρίσκεται δεξιά μου αυτήν τη στιγμή…