Μουσικολογώντας, λοιπόν, αυτές είναι μερικές από τις νέες κυκλοφορίες των ημερών που διανύουμε. Παλιοί και έμπειροι, νέοι, ανερχόμενοι και ωραίοι, το μουσικό σύμπαν έχει να μας παρουσιάσει σημαντικές κυκλοφορίες τον τελευταίο καιρό.
Auditorium
Ηχογραφήσεις, παραγωγές, δισκογραφικές εταιρίες, studio albums, νέες κυκλοφορίες, live shows, βιογραφίες καλλιτεχνών. Με δύο λόγια, Μουσική Βιομηχανία.
«Υπήρξαν στιγμές που αμφέβαλλα για τον εαυτό μου. Στιγμές που ήθελα να τα παρατήσω, επειδή δεν ήξερα αν θα υπήρχε μέλλον για μια Αφροαμερικανή χορεύτρια, σε αυτό το επίπεδο»
Τέσσερα χρόνια πέρασαν από την τελευταία κυκλοφορία του Stendeck με τίτλο “Scintilla”. Στα τέσσερα χρόνια αυτά, το project του Alessandro Zampieri από την Ελβετία δεν έμεινε τελείως ανενεργό, καθώς τουλάχιστον έως και το 2012 πήρε μέρος σε μπόλικα φεστιβάλ.
Οι Naxatras είναι τρία ταλαντούχα νέα παιδιά από τη Θεσσαλονίκη με ωραίες ιδέες, μεγάλη όρεξη και πολύ μεράκι για μουσική. Τους άκουσα για πρώτη φορά τον Μάϊο στο Eightball, όταν άνοιξαν την συναυλία των The Atomic Bitchwax και χάρηκα ιδιαίτερα που η συνήθειά μου να πηγαίνω από νωρίς στα live για να στηρίζω και να ακούω συγκροτήματα της τοπικής σκηνής, τα οποία υπό άλλες συνθήκες πολύ πιθανόν να μην μάθαινα ποτέ, δικαιώθηκε στο έπακρο.
Ο John Garcia είναι αναμφισβήτητα μια από τις μεγαλύτερες, αντιπροσωπευτικότερες και αξιοσέβαστες φωνές του desert/stoner rock˙ στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν αληθινό «γερόλυκο» ή, για να είμαι περισσότερο εντός κλίματος, για ένα μοναχικό κογιότ του είδους, αφού ήδη από τις αρχές των 90s μαζί με τους Kyuss, στην ουσία δημιούργησαν το συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα, επηρεάζοντας από τότε τον ήχο αμέτρητων συγκροτημάτων κι αλλάζοντας ριζικά τον χάρτη του rock.
Η αλήθεια είναι, πως όποτε ακούω για επανασύνδεση γνωστών και τρανταχτών ονομάτων μετά από χρόνια, τις περισσότερες φορές είμαι επιφυλακτικός και καχύ-ποπτος ότι πρόκειται για αρπαχτή˙ για να το πω κι αλλιώς: κρατάω μικρό καλάθι.
Στον αριθμό 86 της Λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας, στο ρεύμα προς Καλλιμάρμαρο, βρίσκεται το κτίριο της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών. Όπως (είμαι βέβαιος) το 95% των Αθηναίων, έτσι κι εγώ δεν είχα ιδέα τι ακριβώς είναι αυτός ο χώρος απέναντι από το Παγκράτι, μέχρι που μερικά χρόνια πριν συνόδευσα μια φίλη μπαλαρίνα στις εξετάσεις που θα έδινε εκεί. Από τη μεριά του πολυσύχναστου δρόμου, υπάρχει αυτή η σεμνή προτομή, ενός ανθρώπου που ελάχιστοι παρατηρούν και ακόμα λιγότεροι γνωρίζουν. Ενός από τους σημαντικότερους μαέστρους της σύγχρονης ιστορίας.
Σε κάθε ιστορική ανασκόπηση του rock ‘n’ roll, η εισαγωγή είναι η ίδια. Ποιοι ήταν αυτοί που τα ξεκίνησαν όλα; Ο Little Richard, o Elvis Presley, ο Chuck Berry, o Jerry Lee Lewis, o Johnny Cash. Συμφωνούμε όλοι σε αυτό. Αν κοιτάξεις όμως, για να βρεις μια κοινή επιρροή όλων αυτών και αφού σκάψεις λίγο, θα βρεις τη Rosetta Tharpe. Ο φεμινισμός όμως, που κουμπώνει με όλα αυτά;
Το μεγαλύτερο φεστιβάλ μουσικού ντοκιμαντέρ στον κόσμο έρχεται για δεύτερη σερί χρονιά στην πόλη μας και μας καλεί να αποφύγουμε την οδυνηρή επιλογή ανάμεσα στις δύο μεγάλες μας αγάπες. Και μουσική και σινεμά λοιπόν, στο “In-Edit Thessaloniki 2015”, το οποίο ανοίγει τις πύλες του την Πέμπτη 23 Απριλίου και για μια εβδομάδα θα αποτελέσει μουσική για τα μάτια μας. Ας ρίξουμε όμως μια ματιά σε όλα τα καλούδια που θα απολαύσουμε στο φετινό In-Edit, στην αίθουσα του Ολύμπιον.
Το έχουμε τυπωμένο στο μυαλό μας σαν περιθωριακή συμπεριφορά. Σαν παθογένεια της αστικής τέχνης. Οι τσαμπουκάδες μεταξύ μουσικών προσφέρονται στην καλύτερη σαν αντικείμενο κουτσομπολιού, στη χειρότερη σαν ένδειξη της rock κατάπτωσης. Προφανώς, επειδή εκείνοι είναι που τα κάνουν αυτά. Είναι πασίγνωστο, οι ροκάδες τρώγονται σαν τα σκυλιά. Blackmore – Gillan, Axl Rose – Slash, Waters – Gilmour, Von Karajan – Sviatoslav Richter. Ει, περίμενε, ποιος;