Το ετήσιο ραντεβού των φίλων της μουσικής επαναλαμβάνεται στις 24, 25, 26 Αυγούστου στο Αθλητικό Κέντρο Ζήρειας, στα 1.550 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το βουνό, τα έλατα, τα άγρια άλογα, η λίμνη Δόξα, το σπήλαιο που γεννήθηκε ο Ερμής, ο ποταμός Σύθας, συνθέτουν ένα απίστευτο φυσικό σκηνικό, από εκείνα που κάνουν τόσο ξεχωριστή την ελληνική γη. Μέσα σε αυτό το συναρπαστικό σκηνικό, εκεί όπου οι κορυφές σμίγουν με τ’ αστέρια και τα υπόλοιπα στοιχεία της φύσης, οι ακούραστοι εθελοντές–διοργανωτές του Φεστιβάλ, ετοιμάζονται και φέτος να υποδεχτούν σε ένα τριήμερο πάρτι τους εραστές της Μουσικής. Της τέχνης που έτσι κι αλλιώς γεννήθηκε στα βουνά, τόπο καταγωγής και κατοικίας των εννέα Μουσών, των «παρθένων που μας κάνουν να ξεχνάμε τα βάσανά μας και απαλύνουν τους πόνους μας», σύμφωνα με τον Ησίοδο.
Auditorium
Όταν πρόκειται για τέχνη, δεν μου αρέσουν οι κλισέ εκφράσεις. Ειδικά εκείνες σχετικά με το πόσο καλύτερη ήταν η μουσική παλιά. Ποτέ δεν ήταν καλύτερη ή χειρότερη. Αυτό που ήταν διαφορετικό ήμασταν εμείς και το πώς την βιώναμε. Και, τα τελευταία χρόνια, το μοναδικό πράγμα που μου έχει λείψει είναι εκείνο το μαγικό συναίσθημα όταν ανακάλυπτες έναν καλλιτέχνη ή ένα τραγούδι και πίστευες πως μιλάει για σένα. Ήταν κάτι υπέροχο, το οποίο ήμουν βέβαιος ότι ως μεγαλύτερος και εμπειρότερος δεν θα ένιωθα ποτέ ξανά. Μέχρι τη στιγμή που γνώρισα τον Jason Isbell.
Το νυχτερινό περπάτημα στην πόλη μπορεί να προσφέρει κάτι διαφορετικό, έχοντας τη δυνατότητα να μεταβάλλει τις, βαθιά ριζωμένες και φαινομενικά λογικές, προδιαθέσεις μας απέναντι στο αστικό περιβάλλον. Αυτή η λίστα μπορεί να αποτελέσει τον ιδανικό φίλο, συνοδοιπόρο ή οδηγό για νυκτόβιες περιπλανήσεις και αναζητήσεις.
Ο όρος “No Wave” σημαίνει τίποτα και τα πάντα. Κενός συγκεκριμένου νοήματος, το No Wave υποδηλώνει την άρνηση, τον αποτροπιασμό, την απόρριψη και την ανάγκη για εύρεση νέων, ριζοσπαστικών φορμών έκφρασης αλλά και αυτοολοκλήρωσης. Με σχετικά μικρή διάρκεια ζωής, το No Wave κίνημα χαρακτήρισε ένα μεγάλο αριθμό μουσικών, εικαστικών, κινηματογραφιστών και διαφόρων άλλων καλλιτεχνών, που η κοσμοθεωρία και η καλλιτεχνική τους αντίληψη επαναπροσδιόρισαν την Avant Garde σκηνή της Νέας Υόρκης, θέτοντας νέα θεμέλια και δεδομένα για τη μετέπειτα πορεία της underground κουλτούρας της μητρόπολης. Αν και το No Wave έχει ευρύ καλλιτεχνικό φάσμα επιρροής, το παρόν άρθρο θα περιοριστεί στο μουσικό κομμάτι του κινήματος, εξετάζοντας τους κυριότερους εκφραστές του, τις επιρροές τους αλλά και το κοινωνικό πλαίσιο που συνέβαλε στη δημιουργία του.
Ο όρος “No Wave” σημαίνει τίποτα και τα πάντα. Κενός συγκεκριμένου νοήματος, το No Wave υποδηλώνει την άρνηση, τον αποτροπιασμό, την απόρριψη και την ανάγκη για εύρεση νέων, ριζοσπαστικών φορμών έκφρασης αλλά και αυτοολοκλήρωσης. Με σχετικά μικρή διάρκεια ζωής, το No Wave κίνημα χαρακτήρισε ένα μεγάλο αριθμό μουσικών, εικαστικών, κινηματογραφιστών και διαφόρων άλλων καλλιτεχνών, που η κοσμοθεωρία και η καλλιτεχνική τους αντίληψη επαναπροσδιόρισαν την Avant Garde (1) σκηνή της Νέας Υόρκης, θέτοντας νέα θεμέλια και δεδομένα για τη μετέπειτα πορεία της underground κουλτούρας της μητρόπολης. Αν και το No Wave έχει ευρύ καλλιτεχνικό φάσμα επιρροής, το παρόν άρθρο θα περιοριστεί στο μουσικό κομμάτι του κινήματος, εξετάζοντας τους κυριότερους εκφραστές του, τις επιρροές τους αλλά και το κοινωνικό πλαίσιο που συνέβαλε στη δημιουργία του.
Αν η γνωστή ρήση «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός» έχει κάποια ισχύ και βάση, τότε οι Whatever End έχουν χτίσει στέρεα θεμέλια και θα πρέπει να εύχονται να είναι μακρύς ο δρόμος τους.
Ο Drew McDowall είναι ίσως από τις πιο διακριτικές μορφές της πειραματικής σκηνής. Έχοντας στο βιογραφικό του πολλά φεγγάρια ως μέλος των Coil και των Psychic TV, ο Drew ξεκίνησε το 2015 την προσωπική του πορεία με ένα project στο οποίο η εμπειρία ακούγεται διάχυτη. Αυτή η παραμονή του όμως στο «φόντο» των καταστάσεων απέδωσε τον πρώτο καρπό με το "Collapse" και, στη συνέχεια, προχώρησε στο εν λόγω αριστούργημα.
Μέσα στο καλοκαίρι κυριαρχεί μια σιωπηλή ομορφιά που την κατακτάς μέσα από τη χρήση ενός ποδηλάτου. Καθώς ο ήλιος πέφτει, ανεβαίνεις επάνω του και τριγυρνάς στους δρόμους, στα στενά, δίπλα σε πράσινα τοπία. Και αυτό το κάνεις μόνος σου, χωρίς συνοδοιπόρο. Χρειάζεσαι απλά την κατάλληλη μουσική, και σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, την ίδια χρονική στιγμή δεν οδηγάς εσύ το ποδήλατο, αλλά εκείνο εσένα κι εσύ απολαμβάνεις απλά τη στιγμή… μόνο βλέπεις και ακούς, χωρίς να μιλάς. Αρκεί να έχεις δεκατέσσερα μάτια.
Με χαροποιεί ιδιαίτερα όταν διαβάζω για/ακούω μουσικούς οι οποίοι, έχοντας εδραιώσει κάποια στιγμή το όνομά τους στο μουσικό τομέα που δραστηριοποιούνται, συνεχίζουν ακάθεκτοι και παράγουν τη μουσική που τους εκφράζει, ανεξαρτήτου ηλικίας. Μία τέτοια περίπτωση είναι και το αθηναϊκό σχήμα των New Zero God (NZG), των οποίων ιδρυτικό μέλος, τραγουδιστής και συνθέτης είναι ο Μιχάλης Πούγουνας. Ο εν λόγω κύριος αποτέλεσε βασικό στέλεχος των θρύλων της ελληνικής post-punk/goth σκηνής, The Flowers of Romance και συν τοις άλλοις είναι ιδιοκτήτης των δισκογραφικών εταιρειών Nexus και Cyberdelia.