Οι «Δεσποινίδες της Αβινιόν» (1907), έργο του Πάμπλο Πικάσο θεωρείται η απαρχή της εποχής του Κυβισμού. Το χαρακτήρισαν ως «σκανδάλη» που τάραξε τα δεδομένα της ζωγραφικής του 20ού αι. μετά τα έργα του Giotto. O Andre Breton μάλιστα δήλωσε πως «με μυστικιστικούς όρους αποχαιρετήσαμε όλους τους άλλους πίνακες του παρελθόντος» στη θέαση αυτού του έργου. Το έργο φυλάσσεται στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στην Αμερική (ΜΟΜΑ), όπου ο ίδιος ο διευθυντής του Μουσείου δήλωσε πως αν κατά τη μεταφορά του έργου από την Ισπανία στην Αμερική πάθαινε κάτι, τότε καλύτερα να αυτοκτονούσε. Γιατί τόση υπερβολή για έναν πίνακα;
Beaux Arts
Αμφιταλαντευόμενος στα όρια της φυσιολατρείας και της εμμονής, ο Γάλλος ζωγράφος Claude Monet, κυνηγός του φωτός και θιασώτης του χρώματος συνήθιζε να ζωγραφίζει σε εξωτερικούς χώρους για να «μεταφέρει» τα φυσικά φαινόμενα στο δισδιάστατο καμβά του.
Το εργαστήρι της Σοφίας Περδίκη βρίσκεται ανατολικά της Θεσσαλονίκης και πριν γίνει εργαστήρι ζωγραφικής, ήταν το αρχιτεκτονικό γραφείο του πατέρα της. Η κουβέντα μαζί της ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μιας και η ηρεμία του χαρακτήρα της με την παρορμητικότητά της σαν άνθρωπος αποδίδουν έναν τέλειο συνδυασμό για έναν καλλιτέχνη. Τελείωσε τη Σχολή Καλών Τεχνών στη Ρώμη και συνέχισε τις σπουδές της στην Ελλάδα. Τα περισσότερα έργα της είναι σε μαύρο χαρτόνι δουλεμένα με λαδοπαστέλ.Μέσα από τα έργα της επιθυμεί να αναπτύσσεται ένας διάλογος ανάμεσα στο ίδιο το έργο και τον θεατή και γι’ αυτό το λόγο εξάλλου εκθέτει τη δουλειά της θεωρώντας πολύ σημαντική μια συζήτηση με τους θεατές όχι με την έννοια της «επεξήγησης» του πίνακα αλλά της βαθύτερης επικοινωνίας μέσω της εικόνας.
Ο Friedensreich Hundertwasser γεννήθηκε στην Βιέννη το 1928 και το πραγματικό του όνομα ήταν Friedrich Stowasser. Αρχικά έγινε γνωστός μέσα από τους πίνακες ζωγραφικής του, μα είναι το μοναδικό αρχιτεκτονικό του στυλ που τον οδήγησε στη διεθνή καταξίωση. Χάρη στα πρωτοποριακά του οικολογικά περίπτερα απέκτησε το παρατσούκλι ‘ο Θεραπευτής της Αρχιτεκτονικής’. Η δουλειά του έχει χρησιμοποιηθεί σε σημαίες και γραμματόσημα, νομίσματα κι αφίσες, σχολεία κι εκκλησίες.
Στην εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου, σε μία μικρή πόλη της Τοσκάνης, το Αρέτσο, μπορεί κανείς να δει την πραγματική ιστορία του Σταυρού. Οι τοιχογραφίες του Πίερο ντελα Φραντσέσκα αφηγούνται τις σημαντικότερες στιγμές της ιστορίας του ξύλου που έμελλε να γίνει το σύμβολο των βασανιστηρίων του Ιησού.
Το Dada, ως μια πρωτοπόρος και καινοτόμος ρήξη για τα δεδομένα της τέχνης εισήγαγε νέα δεδομένα που διαμόρφωσαν τους καλλιτεχνικούς κανόνες. Οι καλλιτέχνες του 20ού αι. ανέπτυξαν την πεποίθηση πως η τέχνη και η καθημερινή ζωή έπρεπε να είναι άρρηκτα συνδεδεμένες, καθώς και ότι η τέχνη με την τεχνολογία πρέπει να σχετίζονται άμεσα ως επιστημονικές έννοιες. Η αδυσώπητη ιδέα ότι τα μαζικά παραγόμενα εμπορικά αντικείμενα θα μπορούσαν να θεωρηθούν έργα τέχνης, απλώς και μόνο από την επιλογή τους από τον καλλιτέχνη, οδηγούσε σε ακραίες συνέπειες τόσο για τους κριτικούς όσο και για τους θεατές. Το κείμενο αυτό θα εξετάσει τον ρόλο του πραγματικού αντικειμένου στο Dada, τη διάκρισή του από το συμβολικό αντικείμενο και πώς οι καινοτομίες των αναρχομηδενιστικών εκπροσώπων του κινήματός του επηρέασαν το σουρεαλιστικό κίνημα αρχικά και τη μεταμοντέρνα τέχνη αργότερα.
O SupaKitch γεννήθηκε στο Παρίσι το 1978 και σχεδόν από πολύ νωρίς έδειξε την αγάπη του για τα ιαπωνικά κόμικς μάνγκα και την χιπ χοπ κουλτούρα και το παραπάνω δίπτυχο σε συνδυασμό με τη μουσική τον οδήγησαν στην τέχνη του δρόμου, κοινώς το street graffiti.
Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί πως ο καλλιτέχνης που το 1905 ταρακούνησε το καλλιτεχνικό στερέωμα τόσο έντονα, στην ηλικία των 77 χρονών, καταβεβλημένος από την ασθένειά του, θα αφιέρωνε με τόση ευλάβεια τέσσερα χρόνια για να δημιουργήσει το πιο ολοκληρωμένο έργο τέχνης της σύγχρονης περιόδου;
Σε ένα διαμέρισμα πλημμυρισμένο στο φως, τα χρώματα, με βιβλία, με τοίχους ντυμένους από πάνω ως κάτω με μικρούς και μεγάλους πίνακες, με λίγα προσεκτικά διαλεγμένα κι απρόσμενα ταιριαστά μεταξύ τους έπιπλα, με υποδέχτηκε η Βιργινία παρέα με το ημίαιμο λυκόσκυλό της τη Σάτσι, αφού πρώτα με αποχαιρέτησε φουριόζα η μικρή της κόρη που όλο χαρά θα έβγαινε για βόλτα με τον πατέρα της.
Ένας υπόγειος χώρoς λίγων τετραγωνικών, γεμάτος έμπνευση, χρώματα και καθαρή αγάπη για τη ζωγραφική στην περιοχή της Τούμπας είναι μια αφορμή για να δεις με άλλα μάτια μια ιδιότυπη ζωγραφική. Μια ιδιαίτερη τεχνική εξπρεσιονιστικού τύπου είναι αυτό που εντυπωσιάζει μιας και θυμίζει πολύ έντονα την ινδουιστική φιλοσοφία. Μπαίνοντας σ’αυτό το εργαστήρι τα συναισθήματα ποικίλουν. Από τη μια μεριά ο Πέτρος Γκοσιόπουλος, ζωγράφος και ιδιοκτήτης αυτού του χώρου σε κάνει να αισθανθείς άνετα, καθώς υπάρχει πάντα ένα ποτήρι τσάι για σένα για καλωσόρισμα και από την άλλη οι μυρωδιές από τα χρώματα, τα λαδοπαστέλ και τα αναμμένα στικς δημιουργούν ένα κατανυκτικό κλίμα. Η διακόσμηση του χώρου προκαλεί ένα δέος αφενός από το τεράστιο μέγεθος των έργων αφετέρου από την ανατολίτικη διακόσμηση που θυμίζει ινδουιστικό χώρο συγκέντρωσης και φιλοσοφίας.