Το αποτέλεσμα της συνύπαρξης του ιταλικού ταμπεραμέντου με την κελτική ιδιοσυγκρασία δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα λιγότερο από εκρηκτικό. Μία έκρηξη που πρωτοδημιουργείται στο μυαλό του καλλιτέχνη, διασπάται στον χώρο του και καταλήγει να ξεσπά στο καλλιτεχνικό του έργο.
Beaux Arts
Ο Andre Breton ξεκινά την έρευνά του και την παράθεση απόψεών του στο βιβλίο του «Υπερρεαλισμός και Ζωγραφική» με την εξής φράση: «Υπάρχει αυτό που δεν είδα παρά μονάχα πολύ σπάνια και δε διάλεξα να δω ή να ξεχάσω ανάλογα με την περίπτωση. Υπάρχει αυτό που ήδη είδα αρκετές φορές κι αυτό που άλλοι όμοιά μου είπαν ότι είδαν, αυτό που πιστεύω ότι μπορώ να αναγνωρίσω, είτε ενδιαφέρομαι είτε όχι. Υπάρχει αυτό που μάταια κοίταξα και δεν τολμώ ποτέ να δω, που είναι ό,τι αγαπώ. Υπάρχει αυτό που είδαν άλλοι, λένε πως είδαν και από υποβολή καταφέρνουν ή δεν καταφέρνουν, αν με κάνουν να δω. Υπάρχει αυτό που βλέπω διαφορετικά απ’ ό,τι βλέπουν όλοι οι άλλοι, ακόμα κι αυτό που αρχίζω να βλέπω και δεν είναι ορατό. Κι αυτό δεν είναι όλο». Σύμφωνα με το παραπάνω απόσπασμα αντιλαμβανόμαστε την πολυπλοκότητα και την πολλαπλότητα των εικόνων.
Στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Ακαδημίας, στο κτίριο που παλιότερα στεγαζόταν το Λαϊκό Νοσοκομείο, βρίσκεται σήμερα το Μουσείο Ελληνικού Θεάτρου, ή όπως είναι σήμερα ο επίσημος τίτλος του, το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου-Θεατρικό Μουσείο.
Στις αρχές του 19ου αι. η ελληνική τέχνη «κάνει το πρώτο της μνημόσυνο» και παράλληλα πεθαίνει και η λαϊκή τέχνη, που ως τότε είχε μια αξιοπρεπή εμφάνιση στα σαλόνια των αστών. Όταν η ευρωπαϊκή τέχνη ανθίζει, η ελληνική μαραζώνει.
Ο Denis Andernach είναι κατά κύριο λόγο αρχιτέκτονας, που με εφαλτήριο τις σπουδές του, χρησιμοποιεί το σχέδιο για να δημιουργεί ιδανικές κατοικίες που ανήκουν σε ιδεατά περιβάλλοντα. Καθώς η αρχιτεκτονική βασίζεται τόσο στο ελεύθερο όσο και στο γραμμικό σχέδιο, δεν είναι παράλογο που αποφάσισε να συνδυάσει και τα δύο για το σχεδιασμό των δικών του φανταστικών οικημάτων.
Μυθιστορηματικά σκηνικά σαν τα νωχελικά μονοπάτια που περιδιάβαινε ο δικηγόρος Κλεμένς, δίπλα από τα κανάλια του Άμστερνταμ, στην «Πτώση» του Αλμπέρ Καμύ. Εικόνες, άλλοτε βγαλμένες από τα μπαράκια και τα σοκάκια της Νέας Ορλεάνης που πλημμύριζαν απο τις νότες της τζαζ και μπλούζ μουσικής, καθώς μπεκρόπινε ο Τσάρλς Μπουκόφσκι και άλλοτε βγαλμένες από τις γέφυρες της Αγίας Πετρούπολης, τις οποίες διέσχιζε ο φοιτητής Ρασκόλνικοφ στο αριστούργημα του Ντοστογιέφσκι, «Έγκλημα και Τιμωρία». Φιγούρες που χάνονται στην αχλή του χρόνου και μαζί με αυτές και τα αισθήματα μας.
Ο κόσμος του Martin Wittfooth κυριαρχείται από τα ερείπια της ανθρώπινης δραστηριότητας. Μισογκρεμισμένα κτίρια, παρατημένα αυτοκίνητα, οργιώδης βλάστηση. Ο άνθρωπος είναι ανατριχιαστικά απών και η αίσθηση πως απεικονίζεται μια αληθινά πιθανή πραγματικότητα του μέλλοντος, δίνει στο έργο του μια δυστοπική και μετα-αποκαλυπτκή διάσταση.
Ο Αλέξανδρος Ιόλας υπήρξε ένας διορατικός συλλέκτης και μία από τις πιο αμφιλεγόμενες μορφές της παγκόσμιας τέχνης. Γεννημένος στην Αλεξάνδρεια το 1907, ταξίδεψε και έζησε ανά διαστήματα σε όλες τις καλλιτεχικές μητροπόλεις.
Ο Daniel Mirante γεννήθηκε το 1977 στη Βόρεια Αγγλία, στα σύνορα με την Ουαλία και σήμερα, μετά από πολλή προσωπική δουλειά και μαθητεία κοντά σε δασκάλους που ο ίδιος θαύμαζε, διδάσκει κι ο ίδιος στην Ακαδημία της Βιέννης, τη λεγόμενη Τέχνη του Οραματισμού. Ο Daniel θριαμβεύει μέσω της δραματικής τονικής του παλέτας, παράγοντας έργα που πλημμυρίζουν από ιδιαίτερο συμβολισμό και έντονη ψυχεδέλεια.
Βία και φανατισμός, τα δύο κύρια γνωρίσματα της «λεηλασίας» που μπορεί να παίρνουν πολλές μορφές και διαστάσεις αλλά συντελούν στο ίδιο αποτέλεσμα, την καταστροφή μνημείων που ανήκουν στην ανθρωπότητα και τονίζουν την άμεση ανάγκη για την προστασία τους από όλους.