Το πέρας και του 19ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης επιβεβαίωσε κάτι προφανές εδώ και καμιά δεκαετία (και πλέον). Το να φτιάξει ο Έλληνας δημιουργός αξιόλογη ταινία μυθοπλασίας μεγάλου μήκους παραμένει το πιο δυσεπίλυτο πρόβλημα της εγχώριας κινηματογραφίας. Τόσο στη μικρού μήκους όσο και στο ντοκιμαντέρ (με το οποίο θα ασχοληθούμε εδώ) τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους.
In a Cinemanner of Speaking
Σε αυτή τη στήλη θα μιλάμε για σινεμά. Για ταινίες, καινούριες και παλιές, γνωστές και άγνωστες, μέτριες, καλές, αριστουργηματικές και απογοητευτικές. Για ταινίες που αγαπάμε και για ταινίες που αγαπάμε να μισούμε. Κι όπως είναι ατέλειωτη η φύση της έβδομης τέχνης, έτσι είναι και η δίψα μας γι' αυτή.
Στις 18 Ιουνίου 1971, η εφημερίδα Washington Post ξεκίνησε να δημοσιεύει μία σειρά άρθρων, τα οποία είχαν ως βάση τη μελέτη του αμερικανικού Υπουργείου Άμυνας, που έχει μείνει γνωστή με το όνομα “Pentagon Papers”. Τα Pentagon Papers αποτελούσαν μία διεξοδικότατη καταγραφή της αμερικανικής πολιτικής και στρατιωτικής εμπλοκής στο Βιετνάμ, την περίοδο 1945-1967, και περιείχαν ποικίλες αποκαλύψεις που δεν είχαν ποτέ δει το φως της δημοσιότητας, όπως αθέμιτες ενέργειες κλιμάκωσης της έντασης και κινήσεις προπαγάνδας από πλευράς της αμερικανικής ηγεσίας.
Ήταν αναμενόμενο. Το υποψιαζόμασταν. Πλέον, το γνωρίζουμε. Ο πιο αξιολάτρευτος και διασκεδαστικός αντί-ήρωας του σύμπαντος της Marvel, μετά την αδιανόητη επιτυχία της πρώτης ταινίας (που διέθετε, μάλιστα, και ένα μετριοπαθές μπάτζετ σε σύγκριση με τις αντίστοιχες του είδους), ήταν βέβαιο πως θα αποκτούσε και σίκουελ. Το “Deadpool” μπορεί, λοιπόν, να έμεινε στα σκαριά για περίπου 10 χρόνια, μέχρι να βρει τον δρόμο προς τις σκοτεινές αίθουσες την περσινή χρονιά, το “Deadpool 2”, όμως, θα είναι πολύ σύντομα κοντά μας.
To 1975, o Akira Kurosawa γυρίζει την πρώτη μη-ιαπωνική ταινία του, το σοβιετικό-ιαπωνικής παραγωγής “Dersu Uzala”, το οποίο, ένα χρόνο αργότερα, τιμήθηκε με Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Αμέσως μετά, ρίχνεται με τα μούτρα στη συγγραφή ενός σεναρίου, το οποίο ολοκληρώνει μεν αρκετά χρόνια αργότερα, αλλά παραπέμπει στις καλένδες τη μετατροπή του σε ταινία. Στα μέσα της δεκαετίας του ᾽90, ο Kurosawa αποφασίζει να μεταφέρει στην οθόνη το εν λόγω σενάριο, αλλά η μοίρα έχει διαφορετικά σχέδια. Το 1995, μετά από ένα σφοδρό χτύπημα στη σπονδυλική στήλη, ο Kurosawa καθηλώνεται σε αναπηρικό καροτσάκι και τρία χρόνια αργότερα, στις 6 Σεπτεμβρίου 1998, ένας από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες στην ιστορία του σινεμά αφήνει την τελευταία του πνοή, έχοντας υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο.
Το 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (3-12 Μαρτίου) ανοίγει σήμερα τις πύλες του κι εμείς σας παρουσιάζουμε τον απόλυτο οδηγό επιβίωσης για ένα υπέροχο φεστιβάλ, με συνοπτική παρουσίαση και όλες τις απαραίτητες πληροφορίες (ημέρα, ώρα και αίθουσα της κάθε προβολής) για καθεμιά από τις 19 μας προτάσεις!
Για κάποιες ταινίες δεν μπορούμε να χωνέψουμε με τίποτα ότι κέρδισαν Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Και κάποιες άλλες αδικήθηκαν είτε από την Ακαδημία είτε λόγω συγκυρίων. Ιδού μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα των τριάντα τελευταίων ετών.
Παρόλο που δεν έχει ακόμη ανακοινωθεί επίσημα από την Amazon Studios, που βρίσκεται στο τιμόνι της παραγωγής, μπορούμε να το θεωρήσουμε δεδομένο: το καλοκαίρι του 2017, ένα μόλις χρόνο μετά το “Café Society”, η νέα ταινία του ακούραστου Woody Allen θα φιγουράρει στις αίθουσες. Τούτη τη φορά, μάλιστα, το καλοκαίρι θα είναι ταιριαστό και με τα όσα θα διαδραματίζονται επί της οθόνης, καθώς η πλοκή της νέας ταινίας του Woody θα εκτυλίσσεται εν μέσω καλοκαιριού, στο Coney Island του Μπρούκλιν, στη Νέα Υόρκη, σε μία αγαπημένη εποχή του αμερικάνικου σινεμά, τη δεκαετία του 1950.
Με τη δεύτερη ταινία της, το Orlando, η Βρετανίδα Sally Potter έβαλε το όνομά της στη λίστα των πιο υποσχόμενων νέων δημιουργών της εποχής μας. Και μας σύστησε ουσιαστικά μια ηθοποιό, την Tilda Swinton, σε μια μαγική ερμηνεία. Με την όγδοη μεγάλου μήκους ταινία της, που έχει τον εύγλωττο τίτλο “The Party”, συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα του Βερολίνου και επανεμφανίζεται μετά από πέντε χρόνια απουσίας από τα κινηματογραφικά δρώμενα. Είναι η πρώτη της ασπρόμαυρη ταινία και αυτή με τη μικρότερη διάρκεια σε όλη τη μεγάλου μήκους φιλμογραφία της!
Ξεκίνημα με το “Pieles” του 26χρονου (!) πρωτοεμφανιζόμενου Eduardo Casanova (Panorama Special). Σε παραγωγή του Álex de la Iglesia (του οποίου τη νέα ταινία επίσης θα δούμε στο Βερολίνο) ο πιτσιρίκος γύρισε μια ταινία 77 μόλις λεπτών, η οποία θα συζητηθεί πολύ και λογικά θα είναι η ταινία που θα χαρακτηρίσει ολόκληρο το φεστιβάλ.
Το φαγητό. Ως ύψιστη απόλαυση. Ως βιομηχανία εκμετάλλευσης. Ως εκλεπτυσμένη απόλαυση. Ως το βασικότερο των αγαθών, που βρίσκεται σε δραματική έλλειψη. Το φαγητό ως ο ολοκαίνουργιος πρωταγωνιστής του 19ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, μέσα από το νεοσύστατο τμήμα “Food vs. Food”.