In a Cinemanner of Speaking

Η χαρά μου για την απονομή του Χρυσού Αλέξανδρου στο “Rams”, η συμμετοχή μου σε ένα έξαλλο πάρτι, η μεγαλύτερη βλακεία που έχω κάνει μέσα σε όλα τα χρόνια που πηγαίνω στο φεστιβάλ και ατέλειωτο στριμωξίδι είναι λίγα από τα πράγματα που καταγράφηκαν σε αυτό το ημερολόγιο που έφτασε στο τέλος του… «Εδώ, όχι στο Χόλυγουντ!».

Τι είδαμε, τι (δυστυχώς) δεν προλάβαμε να δούμε, τι ακούσαμε, πως υποδεχτήκαμε, πως αποχαιρετάμε την ομορφότερη διοργάνωση της πόλης μας. Τι είναι αυτό που τελικά αγαπάμε στο Φεστιβάλ;

Προς τον όμορφο χίπστερ της διαφήμισης της Fischer, που βλέπουμε πριν από κάθε σχεδόν προβολή: “It’s not the taste. It’s the invitations”. Παρόλο που ο ήλιος έχει ξεχαστεί και νομίζει ότι είναι Ιούλιος, οι φεστιβαλιστές γεμίζουν ακάθεκτοι τις αίθουσες και τις μεσημεριανές ώρες. Το μόνο πράγμα που είναι πιο ωραίο από τη φεστιβαλική ατμόσφαιρα τις τελευταίες μέρες στη Θεσσαλονίκη είναι τα ηλιοβασιλέματα… Και καθώς το φεστιβάλ μπαίνει πια στην τελική του ευθεία, το γαλάζιο μου ημερολόγιο γεμίζει καθημερινά με ταινίες, σκέψεις και συμβάντα.

Δεν μπορείς να δεις όλες τις ταινίες. Κι αυτό είναι εντάξει.

Το φετινό Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης περιλαμβάνει 15 πρώτες ή δεύτερες δημιουργίες σκηνοθετών, οι οποίες θα διεκδικήσουν τα εξής βραβεία: τον Χρυσό Αλέξανδρο (που φέρει παράλληλα την τιμητική επωνυμία «Θόδωρος Αγγελόπουλος»), τον Αργυρό Αλέξανδρο, τον Χάλκινο Αλέξανδρο – Ειδικό Βραβείο Επιτροπής για Πρωτοτυπία και Καινοτομία, καθώς και βραβεία σκηνοθεσίας, σεναρίου, ανδρικής και γυναικείας ερμηνείας και καλλιτεχνικού επιτεύγματος. Η κριτική επιτροπή που θα απονείμει τα παραπάνω βραβεία έχει ως επικεφαλής τη Γαλλίδα παραγωγό Μισέλ Ρέι-Γαβρά και συμπληρώνεται από τον Ρουμάνο σκηνοθέτη Κορνέλιου Πορουμπόιου, τον Αμερικάνο κριτικό κινηματογράφου του περιοδικού Variety Τζέι Ουάισμπεργκ, την Γαλλίδα παραγωγό Ελίζ Ζαλαντό και τον Έλληνα σεναριογράφο, και συνεργάτη του Γιώργου Λάνθιμου, Ευθύμη Φιλίππου. Από αυτές τις 15 ταινίες, 2+1 έχουν ελληνικό χρώμα και θα ξεκινήσουμε από αυτές.

Πιάνοντας το νήμα ακριβώς από εκεί που το αφήσαμε, θα εστιάσουμε στην υπόθεση που κόστισε στον Καζάν πολλούς φίλους και μπόλικη από την υστεροφημία του.

Ο Ελία Καζάν (Ηλίας Καζαντζόγλου) γεννήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου του 1909 στην ελληνική συνοικία του Φαναριού στην Κωνσταντινούπολη. Σε ηλικία τεσσάρων ετών, η οικογένειά του μεταναστεύει στην Αμερική. Αφότου φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Πανεπιστημίου του Γέιλ, ο Καζάν γίνεται το 1932 μέλος του θιάσου «Group Theater», ο οποίος ανέβαζε θεατρικά έργα κοινωνικού και πολιτικού προβληματισμού. Μετά από μία σύντομη θητεία στην ηθοποιία, ο Καζάν στρέφεται στη θεατρική σκηνοθεσία. Το πρώτο μεγάλο του σουξέ έρχεται το 1942, με το έργο του Θόρντον Γουάιλντερ «Το δέρμα των δοντιών μας».

Το «ουδείς αναντικατάστατος» στην περίπτωση του Sir Christopher Lee ή ολοκληρωμένα του Sir Christopher Frank Carandini Lee, σύμφωνα με τον Peter Jackson, μάλλον δεν ισχύει, αφού, όπως ισχυρίζεται -με αφορμή τον θάνατό του, στις 11-6-15- «Δεν θα υπάρξει ποτέ άλλος Christopher Lee»… και πολλοί -συμπεριλαμβανομένης της υποφαινόμενης- τείνουν να συμφωνήσουν, αφού, παρόλο που απεβίωσε πλήρης ημερών, στα 93 του χρόνια, ο χαμός του προκάλεσε απέραντη θλίψη στο κινηματογραφικό και μη στερέωμα!

Ο σαρανταδυάχρονος Γιώργος Λάνθιμος, μέχρι να βρει τον δρόμο που οδηγούσε στις μεγάλου μήκους ταινίες, καταπιάστηκε με βίντεο κλιπ, διαφημίσεις, σκηνοθεσία θεατρικών έργων, ενώ συμμετείχε και στη δημιουργική ομάδα σχεδιασμού των τελετών έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.

Σε έναν μακρινό γαλαξία, πριν από πάρα πολύ καιρό, ήταν δυο αδέρφια, ο Greg κι ο Tim Hildebrandt. Ολόκληρος ο κόσμος τους περιστρεφόταν γύρω από την επιστημονική φαντασία, την κλασσική λογοτεχνία, τα κόμικς και τα χαρούμενα pin-up κορίτσια της δεκαετίας του ‘50.