In a Cinemanner of Speaking

Ο Billy Crystal θα ήταν μια safe επιλογή… Έχει τον τρόπο, έχει τις περγαμηνές, έχει το attitude για να παρουσιάσει τα Όσκαρ! Είναι αυτός που μας έχει δώσει τις καλύτερες τελετές των βραβείων ever. Η Ακαδημία θα μπορούσε μετά την αποτυχημένη (για μένα) περσινή επιλογή να επιλέξει συντηρητικά… Αλλά όχι! Κυρίες και κύριοι, ο επόμενος παρουσιαστής των Όσκαρ είναι ο Neil Patrick Harris! Αυτό ήταν το καλύτερο νέο που άκουσα σήμερα (γράφω το κείμενο λίγο μετά την ανακοίνωση αυτή).

Ο Μαδριλένος Carlos Lascano είναι ένας παγκόσμια αναγνωρισμένος και πολυτάλαντος καλλιτέχνης, με πολύ σημαντικές επιτυχίες στο ενεργητικό του και με αδιαμφισβήτητο πολύπλευρο ταμπεραμέντο. Οι γνώσεις του στην εικονογράφηση, την φωτογραφία, τη συγγραφή, τη ζωγραφική και το animation μοιράζονται σε ιδανικές αναλογίες μεταξύ τους, για να δημιουργήσουν όμορφες ιστορίες που ζωντανεύουν εκπληκτικά μέσα από τις stop motion ταινίες του.

Ο Οκτώβριος κινηματογραφικά προβλέπεται ενθουσιώδης ως το τέλος του… Ξεκινώντας από το πολυσυζητημένο «Το Κορίτσι Που Εξαφανίστηκε», για το οποίο πρέπει να κλείσεις θέση από νωρίς για να βρεις εισητήριο και την υπερφίαλη εμφάνιση του Ζεράρ Ντεπαρτιέ στον ρόλο του Στρος Καν, ως την κινηματογραφική ανάγνωση του βίου και της πολιτείας του Κόμη Δράκουλα, την ελληνική εκπροσώπηση του Πάνου Κούτρα, τις θετικά αξιολογημένες εμφανίσεις του Τζακ Ο’ Κόνελ και την προτεινόμενη για Όσκαρ – ευελπιστούμε – εμφάνιση του αγαπημένου μας Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ στον Δικαστή! Οι αρθρογράφοι του Artcore σας προδιαθέτουν ευχάριστα… ή δυσάρεστα για ορισμένες από αυτές!

Με το σινεμά έχω μια περίεργη σχέση… Δεν πηγαίνω σε αίθουσα παρά μόνο σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις ή στις προβολές της κινηματογραφικής λέσχης της περιοχής μου! Βλέπω όμως άπειρες ταινίες! Από τη μεγαλύτερηχαζοταινία που θα βγει απευθείας στο βιντεοκλάμπ μέχρι τις ταινίες που φορτώνονται, δικαιολογημένα ή άδικα, με ένα σωρό βραβεία και αγαλματάκια… Αυτό δεν γινόταν πάντα. Παλιότερα είχα την τάση να βλέπω μόνο επικά έργα και μυθοπλασίες! Αφορμή για να γίνω λάτρης του σινεμά, όσο κι αν ακουστεί περίεργο, ήταν το αγαπημένο μου site τεχνολογίας!!! Εκεί, υπήρχε φόρουμ το οποίο εστίαζε στην κινητή τηλεφωνία κατά 80%, στους υπολογιστές κατά 15% και αφιέρωνε και ενα πολύ σεβαστό 5% για θέματα που αφορούσαν ταινίες, σειρές, ρολόγια, μουσική, φαγητό κλπ… Σε αυτή την τόση δα γωνίτσα, που μπορούσες να διαβάσεις (ή να γράψεις) για σινεμά, διεξαγόταν μεταξύ των χρηστών ένα πολύ ωραίο παιχνίδι!!

To Artcore magazine συνεχίζει τις βόλτες του στις ομορφιές του Μανχάταν. Οδηγίες χρήσεις του παρόντος κειμένου:

O Piet Mondrian έφτασε στη Νέα Υόρκη σε ηλικία 70 ετών. Έζησε όλη την υπόλοιπη ζωή του στο Μανχάταν, ζαλισμένος από τα φώτα της πόλης, μαγεμένος από τις μελωδίες της boogiewoogie -jazz και δημιουργικός όσο ποτέ ξανά. Φτάσαμε στη Νέα Υόρκη στα μέσα ενός βροχερού Αυγούστου. Μέσα στο μυαλό υπήρχαν αναμνήσεις από τα ταξίδια των παιδικών χρόνων θολές και αποσπασματικές: Να περπατάω στα γεμάτα πλήθος πεζοδρόμια φορώντας τον κόκκινο μου σκούφο, μια πωλήτρια στα Macys που νόμιζα πως είναι η Barbie, να μου λένε «εδώ σκότωσαν τον Lennon» και εγώ να μην έχω ιδέα ποιος είναι αυτός o Lennon, ένα λαχταριστό μπέργκερ στο ελληνικό εστιατόριο κοντά στους δίδυμους πύργους, η πρώτη νιφάδα χιονιού που έπιασα ποτέ στα χέρια μου, χριστουγεννιάτικα δέντρα στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, εγώ να βάζω τα κλάματα σε ένα μιούζικαλ του Broadway για τα Χριστούγεννα του θείου Σκρουτζ επειδή φοβήθηκα τους Μουργολύκους…

…Γράφουμε για τις εντυπώσεις μας από το La Vegas.Με το που πατάμε το πόδι μας στο αεροδρόμιο McCarran αφήνουμε να μας καταπιεί το παράλογο του Las Vegas. Αν δεν είσαι δεινός χαρτοπαίκτης, wannabeνύφη/γαμπρός στο bachelorπάρτυ του, τύπος ειδικός στα ξεφαντώματα, ο μόνος τρόπος για να μη βιαστείς να το κατατάξεις με σνομπισμό στη κατηγορία του κιτς είναι να αφεθείς στον σουρεαλιστικό, «νέον» πανζουρλισμό του. Μόνο έτσι μπορείς να το εκτιμήσεις.

Βαρέθηκες τη ζέστη και θες να αποδράσεις από τον καύσωνα και τη μιζέρια των διακοπών που δεν πήγες (κι ας ξέρεις, κατά βάθος, ότι θα περνούσες ακόμη χειρότερα εκεί); Συνειδητοποίησες ότι είναι πρακτικά αδύνατο να μείνεις όλη μέρα και νύχτα στην παραλία, και ψάχνεις κάτι άλλο; Ή απλά αντιλαμβάνεσαι το θερινό σινεμά ως μυστικιστική τελετουργία; Δεν έχει σημασία. Το Artcore παρουσιάζει και προτείνει αυγουστιάτικες ταινίες για όλα τα γούστα! Για σινεφίλ και «τουρίστες» επίσης, διότι τα μόνα άξια του ονόματός τους ταξίδια είναι εκείνα που αναγκάζεσαι να κάνεις.

Το προαιώνιο μπρα-ντε-φερ μεταξύ ενός οποιουδήποτε λογοτεχνικού μυθιστορήματος και της κινηματογραφικής του μεταφοράς οφείλουμε μάλλον όλοι να ομολογήσουμε πως είναι ντέρμπι μονάχα στα χαρτιά. Το εγχειρίδιο των καλών τρόπων του κάθε φιλότεχνου που διαλαλεί τη γνώμη του έχει επιβάλει ξεκάθαρους κανόνες. Η τελική επικράτηση του βιβλίου είναι κάτι σαν άγραφος απαράβατος νόμος, κάτι σαν εθιμικό δίκαιο. Εν τέλει, όσοι θέτουμε το ερώτημα «η ταινία ή το βιβλίο;» και ανεξαρτήτως της (συνήθως προβλέψιμης) απάντησής μας, λησμονούμε ένα βασικό αξίωμα που είχαμε κάποτε διδαχτεί στο δημοτικό. Τα μήλα και τα πορτοκάλια οφείλουν να ακολουθούν ξεχωριστούς δρόμους στη ζωή. Πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου πως μιλάμε για δύο διακριτές καλλιτεχνικές δημιουργίες, τις οποίες αφενός μεν μπορούμε να τοποθετήσουμε σε ένα συγκριτικό άξονα, αφετέρου δε είναι καλή ιδέα να θυμόμαστε πως οι πορείες τους είναι μεν κοντινές αλλά όχι εφαπτόμενες. 

Το καλοκαίρι μοιάζει σαν να υπόσχεται μια ανακωχή από τις πολεμικές συρράξεις της ζωής μας. Είναι συνδυασμένο με όμορφες εικόνες και οι ασχήμιες του κόσμου δεν φαίνεται να βρίσκουν χώρο σε αυτό. Όσο κι αν το θέλουμε, αυτό το διάλειμμα ευφορίας δεν είναι παρά μια πλάνη. Ο κόσμος συνεχίζει την πορεία του από εκεί ακριβώς που τον αφήσαμε την Άνοιξη, εξίσου όμορφος, εξίσου άσχημος.