Το καλοκαίρι μοιάζει να υπόσχεται μια ανακωχή από τις πολεμικές συρράξεις της ζωής μας. Είναι συνδυασμένο με όμορφες εικόνες και οι ασχήμιες του κόσμου δεν φαίνεται να βρίσκουν χώρο σε αυτό. Όσο κι αν το θέλουμε, αυτό το διάλειμμα ευφορίας δεν είναι παρά μια πλάνη. Ο κόσμος συνεχίζει την πορεία του από εκεί ακριβώς που τον «αφήσαμε» την Άνοιξη, εξίσου όμορφος, εξίσου άσχημος.
In a Cinemanner of Speaking
Σε αυτή τη στήλη θα μιλάμε για σινεμά. Για ταινίες, καινούριες και παλιές, γνωστές και άγνωστες, μέτριες, καλές, αριστουργηματικές και απογοητευτικές. Για ταινίες που αγαπάμε και για ταινίες που αγαπάμε να μισούμε. Κι όπως είναι ατέλειωτη η φύση της έβδομης τέχνης, έτσι είναι και η δίψα μας γι' αυτή.
Μνημονεύοντας συζητήσεις και σχόλια για τη σειρά “True Detective” φαίνεται πως είναι από τους πιο αδικημένους ηθοποιούς εν ζωή. Φυσικά υπάρχει και ο αντίλογος που αποφαίνεται ότι δικαιολογημένα δεν ανήκει στα πρωτοκλασάτα ονόματα του Hollywood! Ακολουθούν ορισμένες λεπτομέρειες του «βιογραφικού» του για να έχεις μια πιο εμπεριστατωμένη οπτική του τηλεοπτικού ντετέκτιβ της χρονιάς!;
«Εάν θελήσεις να φτιάξεις μια μηλόπιτα από την αρχή, θα πρέπει πρώτα να επινοήσεις ένα σύμπαν». 'Ημουν δεν ήμουν δέκα χρονών όταν πρωτοάκουσα αυτήν τη φράση από τον μεγάλο αστροφυσικό Carl Sagan στα πλαίσια της εξαιρετικής τηλεοπτικής του δουλειάς “Cosmos”. Στην αρχή θυμάμαι τον πέρασα για τρελό, πιστεύοντας ότι ο άνθρωπος αυτός τα έχει χάσει, γιατί αυτή η πρόταση απλά δεν έβγαζε νόημα. Εικοσικάτι χρόνια μετά, έρχεται ένας άλλος τύπος που τον θεωρώ θεότρελο, αυτή τη φορά με εμπεριστατωμένη αιτιολογία, να υπενθυμίσει στο φιλοθεάμον κοινό πως ο στόχος του ανθρώπου πάντα ήταν και πάντα θα είναι τα αστέρια και το σύμπαν. Ο Seth MacFarlane ξαναφέρνει τη μοναδική σειρά “Cosmos” στους δέκτες μας και ήδη νιώθω το πιτσιρίκι μέσα μου να δακρύζει από νοσταλγία.
Λάτρης των music halls του μεσοπολέμου, της απεικόνισης των «τραβηγμένων από τα μαλλιά» εθνικών στερεότυπων, του design των αυτοκινήτων Volkswagen της δεκαετίας του ’50 και δημιουργός που αρέσκεται στην καταγραφή του «πανωλεθρίαμβου», της μελαγχολίας που αποπνέει η σκονισμένη παρακμή μιας κάποτε αστραφτερής πραγματικότητας.
Ένας από τους λόγους που αγάπησα το σινεμά ήταν οι σαββατιάτικες και κυριακάτικες απογευματινές προβολές του σινέ Φιλίπ στην πλατεία Αμερικής κάπου εκεί στο πέρασμα από το δημοτικό στο γυμνάσιο. Οι δικοί μου άνθρωποι προσπαθούσαν να μου δείξουν ότι υπάρχουν και άλλες ταινίες εκτός από αυτές με πρωταγωνίστρια τη Βουγιουκλάκη, της οποίας ήμουν αφοσιωμένη θαυμάστρια. Το σινέ Φιλίπ πρόβαλλε αρκετές διεθνείς ταινίες για την παιδική ηλικία. Αρκετές από αυτές ήταν πολύ στενάχωρες, καθώς τα παιδάκια υπέφεραν δυσκολίες που δεν μπορούσα καν να διανοηθώ, όταν τα κυριότερα προβλήματά μου σε εκείνην την ηλικία ήταν το σπανακόρυζο και η αριθμητική. Όμως, οι ταινίες αυτές κατόρθωναν να είναι συγχρόνως τρυφερές και μερικές φορές παραδόξως αισιόδοξες. Δυστυχώς το σινέ Φιλίπ έχει σταματήσει να λειτουργεί εδώ και κάποια χρόνια, αλλά οι αναμνήσεις από εκείνα τα απογεύματα είναι ακόμη ζωντανές…
Σαν σήμερα στις 7/3/99, ο Stanley Kubrick, ένας από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες του 20ού αιώνα έπαθε καρδιακή προσβολή και πέθανε στον ύπνο του. Γεννήθηκε το 1928 στη Νέα Υόρκη! Λάτρης της λογοτεχνίας, κινηματογραφιστής της «σκοτεινής» πλευράς του ανθρώπινου είδους, ειρωνικός, φιλόζωος –κάποια στιγμή είχε τρία σκυλιά και επτά γάτες!!-, αλαζονικός, συντροφικός και πολλά ακόμα αντιφατικά χαρακτηριστικά συνέθεταν την προσωπικότητά του και «πρωταγωνιστούν» στις ταινίες του! Ορίστε μία πολύ μικρή γεύση της ζωής και του έργου του…
Αυτός ο τύπος, ο Άγιος Βαλεντίνος είναι ένας τζιτζιφιόγκος που ξεπετάγεται ανάμεσα από μπουκέτα λουλουδιών και από συσκευασίες με σοκολατάκια σε σχήμα καρδιάς. Αυτός ο ανεκδιήγητος τύπος ενέπνευσε πολύχρωμες χειροτεχνίες χαρτοκοπτικής, δεκάδες ταινίες κι έναν μελιστάλακτο στίχο του Σπύρου Γραμμένου (τον στίχο «Σκατά στα μούτρα του Αγίου Βαλεντίνου…»).
Είναι κάτι περίεργοι τύποι που γύρισαν μεγάλου μήκους ταινίες, οι οποίες διαδραματίζονται σε ελάχιστα τετραγωνικά μέτρα, όπως για παράδειγμα σε μία σαλονοτραπεζαρία, σε μια σχολική τάξη, σε μία σωσίβια λέμβο. Όχι, δεν τσιγκουνεύτηκαν οι παραγωγοί στη χρηματοδότηση της ταινίας, όχι, οι υπεύθυνοι σκηνικών δεν χρειάζεται να σκίσουν τα πτυχία τους, και, όχι, το στούντιο δεν ήταν καμιά παράγκα. Απλά, αυτοί οι περίεργοι τύποι ήταν συγχρόνως ιδιοφυείς και θαρραλέοι σκηνοθέτες που τόλμησαν να μη χρησιμοποιήσουν τις ευκολίες που προσφέρει ο κινηματογράφος, αλλά περιορισμένοι σε «θεατρικά» σχεδόν τετραγωνικά, να δημιουργήσουν ταινίες που κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή από την αρχή ως το τέλος. Ο περιορισμός των κινηματογραφικών ηρώων σε έναν μικρό χώρο είναι μια συνήθης τακτική κυρίως σε θρίλερ, ωστόσο έχει εφαρμοστεί και σε δικαστικά δράματα, κωμωδίες, ακόμη και σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας!
Στις 20 Δεκεμβρίου του περασμένου έτους έγινε η πρεμιέρα του “Saving Mr. Banks”, μίας εκ των πολυαναμενόμενων οικογενειακών ταινιών εορταστικού κλίματος που απλόχερα προσφέρει το Χόλιγουντ την περίοδο αυτή. Η ταινία εξιστορεί την επίμονη προσπάθεια του διευθυντή της εταιρείας Walt Disney να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη την ιστορία της Mary Poppins μαχόμενος την πεισματική άρνηση της συγγραφέως και δημιουργού του έργου, Pamela Lyndon Travers. Αγαπημένο μότο της διάσημης εταιρείας είναι το «τέλος καλό, όλα καλά», ρητό που βεβαίως τιμάται πιστά και στη συγκεκριμένη ταινία με τους πρωταγωνιστές της χαρωπούς και απαστράπτοντες να ενθουσιάζονται με το τελικό ναι της Travers, δημιουργώντας έτσι μια από τις πιο αγαπημένες ταινίες όλων των εποχών. Αν όμως το Χόλιγουντ είναι γνωστό για κάτι, αυτό είναι το λαμπερό, φανταχτερό και με κάθε κόστος ψέμα.
(Η απάντηση του κουίζ στο τέλος του κειμένου) Κινηματογραφικές ιστορίες για την τρίτη ηλικία Η Σουαζιλάνδη έχει το χαμηλότερο προσδόκιμο ζωής στον κόσμο, μόλις 32,23 έτη. Ευτυχώς ο αντίστοιχος δείκτης για την Ελλάδα είναι 79,38 έτη. Στη χώρα μας οι τριαντάρηδες θεωρούνται σχεδόν έφηβοι!