In a Cinemanner of Speaking

Σε ολόκληρη τη φιλμογραφία του, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος (27 Απριλίου 1935 – 24 Ιανουαρίου 2012) κινείται ανάμεσα στον Πλάτωνα και τον Όμηρο, με την ίδια άνεση που ελίσσεται ανάμεσα στους σύγχρονούς του Ραφαηλίδη και Μάρκαρη. Αντλώντας υλικό από την ελληνική μυθολογία και παράδοση και εμπλουτίζοντάς το με γεγονότα από τη μεταπολεμική Ελλάδα, καταθέτει ένα έργο σύγχρονο αλλά όχι επίκαιρο, γι’ αυτό και διαχρονικό. Ο μετεωρισμός αυτός ανάμεσα στο κλασσικό και το μεταπολεμικό διαμόρφωσε μια ολόκληρη εποχή, με τις ταινίες του Αγγελόπουλου να γράφουν απ’ την αρχή την ιστορία του νέου ελληνικού κράτους, συνυφασμένη μέσα σε ιστορίες των αστικών σαλονιών και μύθους της υπαίθρου.

11 μικρές και μεγάλες αλήθειες για τον Al Pacino που γίνεται σήμερα 77 ετών.

Ο Γάλλος σκηνοθέτης Arnaud Desplechin -στον οποίο είχε πραγματοποιήσει αφιέρωμα το προπέρσινο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης- είναι σταθερός θαμώνας του φεστιβάλ των Καννών (με αρκετές συμμετοχές στο Διαγωνιστικό Τμήμα, ενώ η προηγούμενη ταινία του, «Τα χρυσά μας χρόνια» (“Trois souvenirs de ma jeunesse”), συμμετείχε στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών») και στην επερχόμενη επετειακή 70η διοργάνωση θα έχει την τιμή να «ανοίξει» το Φεστιβάλ, με τη νέα του ταινία.

Ρομπότ, ζώα, γήινα και εξωγήινα πλάσματα που μας άγγιξαν στη μεγάλη οθόνη.

Την ίδια στιγμή που ο ακούραστος Jean-Luc Godard ετοιμάζει την επόμενη ταινία του, η οποία θα φέρει τον τίτλο “Image et Parole” («Εικόνα και Λόγος», ελληνιστί) και θα εκτυλίσσεται στη Μέση Ανατολή, μία ταινία με κεντρική φιγούρα τον Πάπα της nouvelle vague ετοιμάζεται να βγει στις αίθουσες.

Το 1986, όταν ο Stephen King εξέδωσε το μυθιστόρημα «Το Αυτό» (“It”), αυτές οι 1.138 σελίδες υποβόσκοντος τρόμου και υπανικτικής απειλής δεν μπόρεσαν να τρυπώσουν στις καρδιές του mainstream αναγνωστικού κοινού του διάσημου συγγραφέα. To “It” αγαπήθηκε παθολογικά από τους ούτως άλλως λάτρεις της γραφής του King, αλλά δεν κατέστη –παρά την περί του αντιθέτου κοινή πεποίθηση- άμεσα pop icon της εποχής του. Για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, πάντως, δεν χρειάστηκε να περάσει πολύς χρόνος, καθώς μόλις τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1990, η τηλεοπτική μεταφορά του (σε 2 επεισόδια – τηλεταινίες, συνολικής διάρκειας 192 λεπτών) στο δίκτυο ABC γνώρισε τεράστια απήχηση και συνέδραμε στη μαζική του αποδοχή.

Όλα όσα πρέπει να ξέρετε!

O γεννημένος στη Νέα Ζηλανδία, αλλά με αμερικανικές ρίζες, σκηνοθέτης Andrew Dominik δεν συγκαταλέγεται στα ονόματα πρώτης γραμμής (και αναγνωρισιμότητας) του Χόλιγουντ. Εντούτοις, ό,τι έχει σκηνοθετήσει μέχρι τώρα, δεν φείδεται ποιότητας, στιλ και προσωπικής ματιάς. Από το καλτ προδιαγραφών ντεμπούτο του “Chopper” (2006) και το λυρικό γουέστερν “The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford” (2007) μέχρι το αεράτο και σαρκαστικό νεό-νουάρ “Killing Them Softly” (2012) και το πρόφατο ντοκιμαντέρ για τον “Νικ Κέιβ One More Time With Feeling” (2016).

Το 2003, στη Βαρκελώνη, έγινε η όμορφη αρχή. Δόθηκε το εναρκτήριο λάκτισμα του In-Edit Festival και το παροπλισμένο genre του μουσικού ντοκιμαντέρ βγήκε από την αφάνεια και ήρθε στο προσκήνιο. Έκτοτε, το In-Edit έχει διοργανωθεί σε περισσότερες από δεκαπέντε πόλεις σε ολόκληρο τον κόσμο, μετατρέποντας τη μουσική σε είδος πρώτης κινηματογραφικής ανάγκης.

Στις 10 Οκτωβρίου του 1985, ο θάνατος επισκέφτηκε το κατώφλι του Orson Welles, στερώντας του μια για πάντα τη δυνατότητα να ολοκληρώσει οποιοδήποτε από τα πολλά ημιτελή πρότζεκτ, που είχε αναγκαστεί να εγκαταλείψει τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του, συνήθως για λόγους ελλιπούς χρηματοδότησης ή αγεφύρωτων διαφωνιών με τους παραγωγούς. Μία ταινία στην οποία ο Welles είχε δοθεί ολόψυχα, και η οποία δεν κατόρθωσε να βρει ποτέ τον δρόμο προς τις σκοτεινές αίθουσες υπήρξε και το “The Other Side of the Wind”, το οποίο ο Welles γύριζε επί έξι ολόκληρα συναπτά έτη, μεταξύ 1970 και 1976!