«Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται, αν εσύ έχεις πειστεί πως είναι κάτι άλλο». Το συγκεκριμένο φιλμ του David O. Russell διαδραματίζεται στη δεκαετία του ’70 και πραγματεύεται το θέμα της απάτης. Ενώ η ιστορία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, ο σκηνοθέτης εστιάζει αλλού και στήνει ένα πρωτόγνωρο παιχνίδι μηχανορραφίας και εξαπάτησης με αποτέλεσμα να παραδώσει μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς και της φιλμογραφίας του.
Άλλαι Τέχναι
"Σχεδίαζε τα πάντα!" - Emilio Vedova
Κυριακή μεσημέρι και ο Γιώργος Χωραφάς ταξιδεύει σε γαλλικούς αυτοκινητόδρομους και απαντά τηλεφωνικά στις ερωτήσεις μας…
Ο Alfonso Cuarón απασχόλησε πρόσφατα το κοινό με το “Gravity”, αλλά σήμερα θα εστιάσουμε την προσοχή μας σε μια προγενέστερη ταινία του… Τα «Παιδιά των Ανθρώπων» του 2006 αποτελούν χαλαρή μεταφορά βιβλίου και περιλαμβάνουν στο καστ τους Clive Owen, Clare-Hope Ashitey, Julianne Moore και Michael Caine.
Ο Kilian Schoenberger, με μία Canon 5D Mark II, φέρνει τα τοπία και την ατμόσφαιρα των γερμανικών παραμυθιών μπροστά στα μάτια μας.
Ο Φεβρουάριος θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως ο μήνας της καχυποψίας. Όσο πλησιάζουμε στα μισά του, τόσο μεγαλώνει και η δυσπιστία με την οποία κοιτάμε τις βιτρίνες ανθοπωλείων και ζαχαροπλαστείων μέχρι να εμφανιστούν οι πρώτες κόκκινες καρδούλες και τα σοκολατάκια σε σχήμα καρδιάς. Και μετά αρχίζει η γκρίνια: είναι εμπορική γιορτή, οι ερωτευμένοι γιορτάζουν όλον τον χρόνο, ο Άγιος Βαλεντίνος είναι καθολικός και άλλες παρόμοιες αγανακτισμένες δικαιολογίες. Αν είσαι από εκείνους που γιορτάζουν αγνοώντας τα δολοφονικά βλέμματα των γύρω σου θα νιώσεις ένα αίσθημα δικαίου στο τέλος του άρθρου. Αν πάλι είσαι σαν εμένα και φλερτάρεις έντονα με την ιδέα της λοβοτομής από το να γιορτάσεις έστω και μια φορά στις 14 του μήνα, σου έχω άσχημα νέα φίλε επαναστάτη: ήρθε η ώρα να αλλάξουμε στρατόπεδο.
Αυτός ο τύπος, ο Άγιος Βαλεντίνος είναι ένας τζιτζιφιόγκος που ξεπετάγεται ανάμεσα από μπουκέτα λουλουδιών και από συσκευασίες με σοκολατάκια σε σχήμα καρδιάς. Αυτός ο ανεκδιήγητος τύπος ενέπνευσε πολύχρωμες χειροτεχνίες χαρτοκοπτικής, δεκάδες ταινίες κι έναν μελιστάλακτο στίχο του Σπύρου Γραμμένου (τον στίχο «Σκατά στα μούτρα του Αγίου Βαλεντίνου…»).
Είναι κάτι περίεργοι τύποι που γύρισαν μεγάλου μήκους ταινίες, οι οποίες διαδραματίζονται σε ελάχιστα τετραγωνικά μέτρα, όπως για παράδειγμα σε μία σαλονοτραπεζαρία, σε μια σχολική τάξη, σε μία σωσίβια λέμβο. Όχι, δεν τσιγκουνεύτηκαν οι παραγωγοί στη χρηματοδότηση της ταινίας, όχι, οι υπεύθυνοι σκηνικών δεν χρειάζεται να σκίσουν τα πτυχία τους, και, όχι, το στούντιο δεν ήταν καμιά παράγκα. Απλά, αυτοί οι περίεργοι τύποι ήταν συγχρόνως ιδιοφυείς και θαρραλέοι σκηνοθέτες που τόλμησαν να μη χρησιμοποιήσουν τις ευκολίες που προσφέρει ο κινηματογράφος, αλλά περιορισμένοι σε «θεατρικά» σχεδόν τετραγωνικά, να δημιουργήσουν ταινίες που κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή από την αρχή ως το τέλος. Ο περιορισμός των κινηματογραφικών ηρώων σε έναν μικρό χώρο είναι μια συνήθης τακτική κυρίως σε θρίλερ, ωστόσο έχει εφαρμοστεί και σε δικαστικά δράματα, κωμωδίες, ακόμη και σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας!
Ο Ανδρέας Πάντζης γεννήθηκε στην Αμμόχωστο και σπούδασε κινηματογράφο, θέατρο και σκηνοθεσία όπεραςστη Μόσχα. Έχει σκηνοθετήσει ταινίες μεγάλου μήκους, ντοκιμαντέρ, θεατρικές παραστάσεις, αρχαίες τραγωδίες και όπερες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Οι τρεις τελευταίες ταινίες μυθοπλασίας που σκηνοθέτησε απέσπασαν 21 βραβεία και η ταινία του, «Σφαγή του κόκορα» ήταν η επίσημη συμμετοχή της Ελλάδας για το βραβείο Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 1997. Η «Σφαγή του κόκορα» ανακηρύχθηκε επίσης Καλύτερη Ευρωπαϊκή Ταινία της Χρονιάς στο Φεστιβάλ της Βαρκελώνης. Η νέα του ταινία «Η χαρά και η θλίψη του σώματος» με πρωταγωνιστές τον πρωτοεμφανιζόμενο Χάρη Αμπράζη, την Silvia Petkova και τον Γιώργο Χωραφά έκανε πρεμιέρα πριν λίγες μέρες στους κινηματογράφους.
Η φωτογράφος Diana Markosian φωτογραφίζει «την τελευταία ανάσα του Τσερνόμπιλ» σε ένα σκηνικό θανάτου και θλίψης.
Μου αρέσουν οι πολυσυζητημένες ταινίες. Αυτές που διχάζουν το κοινό και τους κριτικούς. Γεγονός είναι ότι μία τέτοια ταινία είτε θα τη μισήσεις είτε θα την αποθεώσεις είτε θα σου φανεί απλά μέτρια. Ένα πράγμα όμως είναι βέβαιο. Θα τη συζητήσεις. Θα την αναλύσεις. Θα την υπερασπιστείς ή θα την ρίξεις στα τάρταρα. Το “The Wolf of Wall Street” του Martin Scorsese ανήκει σεαυτού του είδους τις ταινίες.