Mojitos, Έρνεστ Χέμινγουεϊ, Viva La Revolution, Φιντέλ, Τσε. Λέξεις και ονόματα που μόνο ένα μέρος σου φέρνουν στο μυαλό. Κούβα! Το μέρος που φαντάζομαι οι περισσότεροι από εμάς θα ήθελαν να επισκεφθούν. Ο Κωνσταντίνος Γδοντάκης πήγε στην Κούβα και μας μεταφέρει μοναδικές εικόνες αναμφισβήτητης κουβανέζικης ελευθερίας.
Άλλαι Τέχναι
"Σχεδίαζε τα πάντα!" - Emilio Vedova
Πολλά και ηχηρά ονόματα μας τίμησαν φέτος με την παρουσία τους στο πολυαναμενόμενο τετραήμερο (16-19/05/13) festival ηλεκτρονικής μουσικής το οποίο διοργανώθηκε σε τέσσερις διαφορετικούς πολυχώρους της Αθήνας (The Hub, SIX D.O.G.S., Building 56 & TORA K44). Ο κύριος Shigeto εμφανίστηκε στις 19 Μαίου στο K44 μαζί με τους Patten και Egyptian Hip Hop. Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω για τον Zach Saginaw (aka Shigeto) είναι απλός. Λατρεύω τον ήχο του.
Ο Gordon Parks ήταν μια από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες της φωτογραφίας του 20ου αιώνα. Ανθρωπιστής, με βαθιά αφοσίωση στην κοινωνική δικαιοσύνη, άφησε πίσω του μεγάλο έργο που καταγράφει πολλά από τα πιο σημαντικά θέματα της αμερικανικής κουλτούρας με έμφαση στις φυλετικές σχέσεις, τη φτώχεια, τα πολιτικά δικαιώματα και την αστική ζωή, από τις αρχές του 1940 έως τον θάνατό του το 2006.
Μετά από το προηγούμενο απογοητευτικό επεισόδιο, δια χειρός George Martin, η σεζόν επιστρέφει στα εξαιρετικά επίπεδα που μας έχει συνηθίσει. Το όγδοο επεισόδιο είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση το πιο «μαζεμένο» και το πιο λειτουργικό μέχρι στιγμής. Αυτό συμβαίνει επειδή εκτός από τις σκηνές της Άρυα και του Σαμ, το επεισόδιο εστιάζει σε τρεις άξονες. Αυτόν της Ντάνυ στο Γιουνκάι, εκείνον του Στάννις στο Ντράγκονστοουν και τέλος του Τύριον και της Σάνσα στο Κινγκς Λάντινγκ.
Η αναμονή για την καινούρια δημιουργία του Cianfrance ήταν μεγάλη, ιδιαίτερα μετά το αλησμόνητο “Blue Valentine” του 2010. Ο σκηνοθέτης ενώνει ξανά τις δυνάμεις του με τον Ryan Gosling και παραδίδει ένα αξιοπρεπές δράμα για το οποίο το μοναδικό παράπονό μας είναι ότι δεν πάει όσο ψηλά θα μπορούσε.
Είναι ένας από τους φωτογράφους που έχει σημαδέψει την ιστορία της φωτογραφίας με τη δουλειά του κι έχει επηρεάσει όλες τις γενιές μετά από αυτόν, όσο ελάχιστοι στον χώρο της φωτογραφίας. Δε με κούρασε ποτέ το να βλέπω και να ξαναβλέπω τις φωτογραφίες του. Το όνομα αυτού, Ara Güler.
Στο έκτο επεισόδιο οι ρυθμοί πέφτουν κατακόρυφα και οι εξελίξεις είναι ελάχιστες. Σαφώς και δεν απουσιάζουν οι ενδιαφέρουσες στιγμές ή τα όμορφα πλάνα, περισσότερο όμως λειτουργεί σαν διάλειμμα πριν την τελική τετράδα επεισοδίων με την οποία θα κλείσει η σεζόν.
Σίγουρα όλοι έχει τύχει κάποια στιγμή να διαβάσετε τη λεγόμενη κριτική-θάψιμο. Ο όρος είναι αδόκιμος και αναφέρεται στην κακή ή αδιάφορη ταινία, για την οποία ο κριτικός φροντίζει με απαράμιλλο ζήλο να εκφράσει τα χειρότερα. Δεν προσπαθώ να γεμίσω λέξεις το κείμενο χωρίς λόγο. Περισσότερο σας προετοιμάζω για την ακόλουθη κριτική μίας ταινία που κατορθώνει (περί κατορθώματος πρόκειται) να είναι ταυτόχρονα «κακή» και αδιάφορη.
«Η μουσική πάντα με βοηθούσε, ακόμα και σε στιγμές που δεν είχα τίποτα. Η μουσική μου πρόσφερε τα πάντα και νιώθω ότι πρέπει «να τα δώσω» όλα πίσω. Δεν γνωρίζω τι θα έκανα χωρίς τη μουσική, κυλάει στο αίμα μου, η μοναδική σταθερή αξία στη ζωή μου», (μία από τις πιο γνωστές του φράσεις).
Και ξαφνικά οι Radiohead κυκλοφορούν το “Kid A” και λίγους μήνες μετά το “Amnesiac” και μας στέλνουν αδιάβαστους…