Ενίοτε ο κινηματογράφος λειτουργεί ως παράθυρο στην πραγματικότητα, παρόλο που πάντα προσδίδει νότες αισθησιασμού και μυστηρίου σε κάθε καρέ του φιλμ, μέσα από την απεικόνιση καθημερινών ιεροτελεστιών, που όσο κοινότυπες και αν είναι, παρουσιάζονται πιο καλαίσθητες, πιο παραμυθικές. Κάποιες από αυτές τις σκηνές, μάλιστα, είναι τόσο έντονες που είναι και οι μόνες που εντυπώνονται στην μνήμη των θεατών μετά το τέλος της ταινίας. Προσοχή, όμως, η σαγήνη δεν ταυτίζεται οριστικά και αμετάκλητα με ερωτισμό, αλλά με έναν τρόπο συμπεριφοράς ή εκτέλεσης μεμονωμένων ενεργειών περισσότερο θελκτικό: ενέργειες που υιοθετούν οι χαρακτήρες των ταινιών που δεν είναι πάντα συνετές ή νόμιμες.
Άλλαι Τέχναι
"Σχεδίαζε τα πάντα!" - Emilio Vedova
«Νιώθω σαν να χάνω όλα τα φύλλα μου», εξομολογείται σχεδόν σπαρακτικά ο Anthoni Hopkins, σε μια από τις τελευταίες σκηνές της ταινίας “The Father”. Ασθενής με άνοια, που πολεμάει με τη μνήμη και την ανάμνηση σε μία μάχη με άνισους όρους. Μία επιβλητικά καθηλωτική ερμηνεία, που χάρισε στον πρωταγωνιστή το Όσκαρ Άνδρικού Ρόλου.
Ένα βιογραφικό animation για ενήλικες: η αφήγηση της περιπετειώδους ζωής του Καταλανού καλλιτέχνη Josep Bartoli.
Αυτόφωτες, μακριά από το (εκτυφλωτικό) άστρο διάσημων συντρόφων.
Δυνατές εικόνες, βαθιά νοήματα, ακαταμάχητη αισθητική συνθέτουν το τρίπτυχο της επιτυχίας για τον καλλιτέχνη Miles Johnston.
Σημείωμα για την έκθεση του εικαστικού Δημήτρη Αστερίου με τίτλο «Ματωμένα Πορτραίτα», που φιλοξενείται ως τις 30/5 στο Γιαλί Τζαμισί της Κρήτης. Αφιερωμένη στους αγωνιστές κάθε καιρού
Hilma af Klint : Μια πρωτοπόρος της τέχνης που αγνόησε την ορατή πραγματικότητα για να αναπτύξει τη δική της αφηρημένη εικονοποιΐα, μακριά από την αναπαράσταση και τις αναγνωρίσιμες μορφές του φυσικού κόσμου. Το ίδιο έκανε και ο Wassily Kandinsky, ο Piet Mondrian και ο Kazimir Malevich, μόνο που εκείνοι το έκαναν αρκετά χρόνια αργότερα. Κι ας θεωρούνται ακόμα οι πρωτοπόροι της αφηρημένης τέχνης του 20ού αιώνα. Καθώς το έργο της Klint έχει μελετηθεί μόλις τις τελευταίες δεκαετίες (η ίδια είχε ορίσει να παραμείνει αθέατο έως και είκοσι χρόνια μετά το θάνατό της) και με το ρυθμό που οι «αόρατες*» μέχρι σήμερα γυναίκες εμφανίζονται ολοένα και συχνότερα σε μελέτες και εκθέσεις μεγάλων μουσείων του κόσμου, μάλλον ήρθε η εποχή που ξαναγράφεται η ιστορία της τέχνης.
Μια μεθυστική ταινία για την κουλτούρα του αλκοολισμού στη Δανία.
