Συνεντεύξεις

Αν είσαι μέλος σε κάποια online φωτογραφική κοινότητα αποκλείεται να μην την ξέρεις. Η Brooke Shaden, πέρα από το να φέρει την conceptual φωτογραφία σε πολύ μεγαλύτερο κοινό, έχει αποφασίσει πλέον πως θέλει να περάσει τη ζωή της εμπνέοντας τους άλλους να κάνουν τα δημιουργικά τους πάθη τρόπο ζωής. Η συζήτηση που είχα μαζί της αποδεικνύει πόσο καλή είναι και σε αυτό.

Τρία χρόνια μετά το εξαιρετικό δεύτερό τους LP “Blank Language” (Adagio 830, 2013), οι futurist hardcore – όπως οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται – Ruined Families επιστρέφουν με το “Education”, το οποίο τους καθιστά επάξια ως μία από τις καλύτερες μπάντες της σύγχρονης ελληνικής και ευρωπαϊκής punk/hardcore underground σκηνής. 

Οι μουσικοί της διπλανής πόρτας πάντα μπορούν να αποκαλύψουν πράγματα και μυστικά που δεν θα τα βρεις σε ήδη γνωστά ονόματα. Μπορούν να σου ανοίξουν τους ορίζοντες σε ήχους που δεν ήθελες να γνωρίσεις. Οι Hail Spirit Noir είναι μία τέτοια μπάντα. Οι δημιουργοί τους Θεοχάρης και Χάρης μας δίνουν τα φώτα τους.

Συζητώντας με την Alexandra Sophie, μας μίλησε για το τι την εμπνέει και την κινητοποιεί, καθώς και για το πώς μπορεί να γίνει κανείς φωτογράφος παγκόσμιας φήμης, επιτυγχάνοντας συνεργασίες με τα μεγαλύτερα περιοδικά και brands του κόσμου. 

Οι Aenaon είναι από εκείνες τις μπάντες που δεν φοβούνται να βγάλουν προς τα έξω τα εσώψυχά τους ούτε να φτάσουν τη μουσική τους στα άκρα. Ομοίως, δεν φοβούνται να πουν όλα όσα έχουν να κάνουν με εκείνους – είναι μετρημένοι και ξεκάθαροι. Οι «εγκέφαλοι» Astrous και Αχιλλέας λύνουν κάθε απορία μας.

Αν η μουσική των ΜΟΝΟ ήταν ένα άτομο, αυτό θα ήταν κάποιος με μια ζωή γεμάτη από ταξίδια, ιστορίες και στιγμές. Ο πλούτος αυτής της ζωής θα μπορούσε να γίνει βιβλίο, και αυτό με τη σειρά του να γίνει μουσικός δίσκος. Οπότε, επιστρέφουμε στην αρχή, στη μουσική των ΜΟΝΟ. Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου τους δίσκου “Requiem for Hell”, αρπάζουμε την ευκαιρία και κάνουμε μία απολαυστική κουβέντα με τον ηγέτη τους Takaakira Goto.

Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Βαβάτσης μιλά στο Artcore Magazine για την ταινία του «Σαρκοβόρος» (“Carnivore”) .

Ακόμα και ανάμεσα σε άτομα που γνωρίζουν πώς δουλεύει η βιομηχανία της μουσικής, είναι συνηθισμένο να ακούς απαξιωτικά σχόλια όταν η κουβέντα φτάνει στις δισκογραφικές εταιρείες. Όχι άδικα∙ έχουν κι αυτές μερίδιο ευθύνης σε ό,τι πάει στραβά στη σύγχρονη μουσική. Από την άλλη, έχουν μερίδιο και σε ό,τι πάει καλά, έτσι δεν είναι; Ενδεχομένως ένας καλλιτέχνης που είναι media savvy να μην τις έχει ανάγκη για την προώθηση της δουλειάς του στην ψηφιακή εποχή μας. Αν ρωτάτε εμένα, πάντως, δεν είναι αυτή η χρησιμότητα ενός label. Πλέον δεν εξασφαλίζει στους μουσικούς δόξα, χρήμα και διψασμένες για έρωτα groupies. Πιστεύω ότι ο ρόλος τους είναι να χτίζουν ένα καταφύγιο, όπου θα μπορούν να μαζεύονται διαφορετικοί άνθρωποι, με κοινό σκοπό. 

Ο Νίκος Αλιάγας είναι γνωστός στο ευρύ κοινό για τη δραστηριότητά του στον χώρο των ΜΜΕ: δημοσιογράφος, παρουσιαστής σε τηλεόραση και ραδιόφωνο και πολλά άλλα. Τελευταία, το όνομά του έχει αρχίσει να ταυτίζεται και με την ιδιότητα του καλλιτέχνη, πιο συγκεκριμένα του φωτογράφου. Το ενδιαφέρον του επικεντρώνεται κυρίως σε πορτραίτα ανθρώπων (συχνότερα ασπρόμαυρα) που έχουν «κάτι να του πουν». Γι’ αυτό, άλλωστε, και οι φωτογραφίες του μοιάζει να μας ψιθυρίζουν.

Δεν θα ήθελα να αραδιάσω δικές μου λέξεις, προσπαθώντας να περιγράψω την ουσία μιας σπουδαίας μπάντας. Οπότε… κυρίες και κύριοι, οι Mother Turtle και ο μπροστάρης τους Κώστας Κωνσταντινίδης μας ανοίγονται.