Ταινιοθήκη

Η Elizabeth Sloane μας συστήνεται ευθύς εξαρχής, χωρίς πολλές περιστροφές και με απειροελάχιστο χώρο για παρερμηνείες ή παρεξηγήσεις. Σκοπός της ζωής της είναι να κερδίζει, όντας εθισμένη στη φλόγα της μάχης. Το μυαλό της δεν είναι απλώς τετράγωνου σχήματος. 

Αν και από το 2011 οι παλιοί, καλοί πειρατές πλέουν χαμένοι σ’ «άγνωστα νερά», η Disney τους κρατάει ακόμα στο κατάστρωμα, με την προϋπόθεση ότι θα μοιράζονται τους θησαυρούς. Οι πρώτοι απ’ τα σεντούκια κι η δεύτερη απ’ τα εισιτήρια.

Το μυθιστόρημα «Το δείπνο», του Ολλανδού συγγραφέα Herman Koch, γράφτηκε το 2009 και μέσα σε μόλις 8 χρόνια έχει προλάβει (πέρα από το να πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα και να μεταφραστεί σε δεκάδες γλώσσες) να μεταφερθεί στο κινηματογράφο 3 φορές! Τον χορό άνοιξε ο -συμπατριώτης του Koch – Μένο Μέγιες, το 2013, ο οποίος διατήρησε τον αρχικό τίτλο, για να πάρει τη σκυτάλη ο Ιταλός Ιβάνο ντι Ματέο, την επόμενη χρονιά, με το “I Nostri Ragazzi” («Τα δικά μας παιδιά», ελληνιστί).

Υπάρχει άραγε δύναμη πιο ισχυρή από τη μνήμη, ρίσκο μεγαλύτερο από το παρελθόν; Κι αν έχουμε όλοι μια ταυτότητα, τότε αυτή συμπίπτει οπωσδήποτε με τον προσωπικό μας χώρο; Η ζωή στο “Aquarius” του 49χρονου Kleber Mendonça Filho μοιάζει μ' ένα χωροχρονικό συνεχές πάνω στο οποίο άνθρωποι και στιγμές ανακατεύονται συνεχώς, μετακινούνται αδιάκοπα ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, κι αναζητούν μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας ζωτικό χώρο έκφρασης. Και πράγματι, το φιλμ αυτό έρχεται να συμπληρώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ακριβώς αυτό το υπαρξιακό κενό της αόριστης μετάβασης από κάτι παλιό κι ίσως πια φθαρμένο σε κάτι καινούργιο κι ανθηρό. 

Είκοσι χρόνια πριν τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο διαστημόπλοιο Nostromo και μια δεκαετία μετά την αποστολή «Προμηθέας», το διαστημόπλοιο Covenant ξεκινά ένα διαστημικό ταξίδι με 2.000 εποίκους, σκοπεύοντας να αποικήσει ένα μακρινό πλανήτη, τον Origae-6. Στη διάρκεια της διαδρομής, δέχεται ένα ηχητικό μήνυμα από έναν άγνωστο πλανήτη, προς τον οποίο τελικά κατευθύνεται, για να εντοπίσει τον αποστολέα. Καθώς τα μέλη του πληρώματος αποβιβάζονται, ανακαλύπτουν πως αυτός ο πλανήτης δεν είναι τόσο έρημος όσο πίστευαν, αλλά εν τέλει αρκετά επικίνδυνος, με μοναδικό κάτοικο τον David (Michael Fassbender), τον τελευταίο επιζώντα της αποστολής “Prometheus”.

Το λογοτεχνικό biopic έχει αποδειχθεί δύσκολο και πλειστάκις (παγιδευτικά) αυτοκαταστροφικό είδος. Το να παρακολουθείς έναν συγγραφέα (για την ακρίβεια το – σχεδόν – πανομοιότυπό του σε επίπεδο λειτουργού του Θέσπιδος) με πρόσωπο αυλακωμένο και φρύδι ανασηκωμένο πάνω από μια γραφομηχανή ή μια σελίδα χαρτί, δεν θα σου διδάξει περισσότερα (για τον ίδιο και τη λογοτεχνική του κληρονομιά) απ’ όσα θ’ αποκόμιζες διαβάζοντας τα έργα του. Τα καλύτερα δείγματα του είδους είναι εκείνα που ακολουθούν μια (εσκεμμένα) επιλεκτική παρά ευθύγραμμη ή ολιστική προσέγγιση και – απ’ αυτή την άποψη – το “Stefan Zweig: Farewell to Europe” («Stefan Zweig: Αποχαιρετισμός στην Ευρώπη») της Maria Schrader είναι τέτοιο, καθώς καταγράφει στιγμιότυπα των στερνών του βίου του διάσημου αυστριακού συγγραφέα αποκλειστικά από την περιπλάνησή του στην εξορία, που αναδεικνύουν έναν ευρύτερο ιστορικό και πολιτικό προβληματισμό. 

Το «Άφτερλωβ» δεν είναι μία ταινία για την κρίση. Οι ήρωές της δεν ψάχνουν να βρουν «πώς φτάσαμε ως εδώ», δεν αναλύουν το προσφυγικό. Κάνουν, όμως, κάτι εξίσου σοβαρό. Προσπαθούν να καταλάβουν πώς δύο άνθρωποι παύουν να αγαπιούνται πια. Μακριά από κάθε διδακτισμό και σοβαροφάνεια, ο Πάσχος παραδίδει μία ταινία που είναι αυτό που είναι, ένα κυριακάτικο πρωινό με κοκτέιλ στην πισίνα.

Πολωνία, 1945, στα απόνερα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ένας κόσμος θαρρείς λουσμένος επί μονίμου βάσεως σε ένα παρατεταμένο σκοτάδι, σε μία νυχτιά που δεν λέει να ξημερώσει. Η φρίκη είναι ακόμη νωπή, το μούδιασμα κυριαρχεί. Όπως και η αμφιβολία για το αν μπορεί να φυτρώσει ξανά η (οποιαδήποτε) ελπίδα. Μία Γαλλίδα νοσοκόμα, ιδεολογικά προσηλωμένη στο κόκκινο, αλλά χωρίς την παραμικρή αρτηριοσκλήρυνση, παρεκκλίνει από το πρωτόκολλο της αποστολής της, όταν συγκινείται από ένα απρόσμενο κέλευσμα για βοήθεια.

Το τυχαίο γεγονός του θανάτου ενός κατοίκου σε μια ήσυχη γειτονιά του Μπρούκλιν έρχεται να ταράξει τις ζωές της οικογένειάς του και των γειτόνων του. Τα παιδιά και ο εγγονός του, Jake, εκτός απ’ το σπίτι, κληρονομούν και τις ηθικές του υποχρεώσεις απέναντι στην ενοικιάστριά του που διατηρεί κατάστημα δίπλα από το σπίτι. Η κατάσταση περιπλέκεται όταν μια αναπάντεχη φιλία σχηματίζεται ανάμεσα στον Jake και τον γιο της ενοικιάστριας, τον Tony. Μία πρόταση για αύξηση του ενοικίου δυναμιτίζει τις σχέσεις των δύο οικογενειών, φέρνοντας τους «Μικρούς Κυρίους» στη δυσάρεστη θέση να αποφασίσουν: είναι η φιλία τους αρκετά δυνατή για να ξεπεράσει τις οικονομικές σχέσεις των οικογενειών τους; 

Ο Olivier Assayas συνεργάζεται για δεύτερη φορά με την Kristen Stewart, μετά το “Clouds of Sils Maria” (2014), σε μία ταινία που κέρδισε (εξ ημισείας με την υπέροχη “Graduation” του Cristian Mungiu) το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο περασμένο Φεστιβάλ των Καννών, αλλά έμεινε στην ιστορία ως η ταινία που εισέπραξε τα πιο έντονα γιουχαρίσματα εδώ και χρόνια στην Croisette. Το “Personal Shopper” συνιστά μία εξ ορισμού ακατάτακτη ταινία, όχι όμως επειδή καμία ταμπέλα δεν μπορεί να την χωρέσει, αλλά επειδή η ίδια αδυνατεί να βρει συνταγμένες, ταυτότητα και προσανατολισμό.