Αυτή είναι η 21η (!) μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας ενός από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες όλων των εποχών! Κι αυτό μέσα σε 20 χρόνια καριέρας, στην οποία γύρισε κι ένα ντοκιμαντέρ! Από τις ταινίες του, οι 10 βρήκαν διανομή στη χώρα μας –εννοείται πως τις έχω δει όλες!
Ταινιοθήκη
Αφιερώματα και ρετροσπεκτίβες σε ανθρώπους του σινεμά και μεγάλες στιγμές της έβδομης τέχνης. Μιλώντας σινεμά στο ArtCore Magazine.
Winter is coming κι ας είναι Μάιος, με μια παγωμένη animation περιπέτεια εποχής απ’ τη Γαλλία.
Κανείς δεν μπορεί να δραπετεύσει από το κοινωνικό ή το βιολογικό του πεπρωμένο. Ή μήπως τα πράγματα δεν είναι τόσο προδιαγεγραμμένα και αναπόδραστα όσο φαίνονται; Επιχειρώντας να δώσει απάντηση σ' αυτά τα θεμελιώδη ερωτήματα, το “Apprentice” είναι μια ταινία που στοχάζεται υπαρξιακά πάνω στη θανατική ποινή και κατά έναν τρόπο συλλαμβάνει εκείνες τις περίπλοκες σχέσεις εξουσίας που αναδύονται πίσω από τη γραφειοκρατική διεκπεραίωση της εσχάτης των ποινών.
Με αφετηρία το 1952, κάθε δέκα χρόνια διοργανώνεται μία ψηφοφορία από το βρετανικό κινηματογραφικό περιοδικό Sight and Sound, με σκοπό τον σχηματισμό μιας λίστας με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Μαντέψτε ποια ταινία θα φιγουράρει στο νούμερο ένα του σχετικού καταλόγου μέχρι το 2022…
Αρχικά, ας δανειστούμε μερικά στοιχεία για τον Ιερώνυμο Μπος από τη Βικιπαιδεία:
Κύκνειο άσμα του αγαπημένου (και προσφάτως αδικοχαμένου) Bill Paxton και μια από τις καλύτερες ερμηνείες του (σε ρόλο μυστακιοφόρου, βρώμικου μπάτσου και κακού πατέρα), τα Άγρια Όνειρα του Καναδού Nathan Morlando – γυρισμένα σε ένα εντυπωσιακό (και εντυπωτικό) σκηνικό στην περιοχή γύρω απ’ τις λίμνες του Οντάριο – θυμίζουν εντόνως (ιδίως με το πολλά υποσχόμενο ξεκίνημά τους) πρώιμο Terrence Malick. Η σκιά του “Badlands” δείχνει να τα ζώνει σε μεγάλο βαθμό και για μεγάλο διάστημα.
Η Οικονομική του Ζευγαριού. Μια Εξίσωση με δύο Αγνώστους. Ο Άγνωστος Α (Άντρας), η Άγνωστος Γ (Γυναίκα). Και μόνο που – στην έναρξη του φιλμ – ο Α βρίσκεται «εκτός κάδρου» (αρχικά ακούς μόνο φωνή, εν συνεχεία βλέπεις το σώμα δίχως πρόσωπο), αντιλαμβάνεσαι πως είναι ο … ανεπιθύμητος της υπόθεσης. Ο Α εμφανίζεται σε μη προγραμματισμένη/συμφωνημένη μέρα και ώρα, προκαλώντας τη δυσαρέσκεια και την ενόχληση της Γ. Φαντάσου μια ταινία με φυλακισμένους, όπου οι έγκλειστοι κρατούν οι ίδιοι τα κλειδιά των κελιών τους, αλλά προτιμούν να παραμένουν φυλακισμένοι.
“The unbelievably small and the unbelievably vast eventually meet – like the closing of a gigantic circle. I looked up, as if somehow I would grasp the heavens. The universe, worlds beyond number, God's silver tapestry spread across the night. And in that moment, I knew the answer to the riddle of the infinite. I had thought in terms of Man's own limited dimension. I had presumed upon nature that existence begins and ends is man's conception, not nature's. And I felt my body dwindling, melting, becoming nothing. My fears melted away and in their place came acceptance. All this vast majesty of creation, it had to mean something. And then I meant something, too. Yes, smaller than the smallest, I meant something, too. To God, there is no zero. I STILL EXIST!¨”
Το ερώτημα του κατά πόσο είμαστε μόνοι σε αυτό το σύμπαν είναι μεν πρόσφατο ως προς το σκέλος της επιστημονικής του διερεύνησης, αλλά στην ουσία του έχει απασχολήσει τον άνθρωπο από την πρώτη σχεδόν μέρα της ύπαρξής του. Προσπαθώντας να ισορροπήσουμε σε μία τραμπάλα διττού φόβου, αναρωτιόμαστε ασταμάτητα για την ύπαρξη εξωγήινης ζωής, νιώθοντας συγχρόνως έξαψη και τρόμο μπροστά σε μία τέτοια ιδέα. Από τη μία, η ανακούφιση μίας δυσβάσταχτης μοναξιάς και ενός αφόρητου φορτίου. Αν είναι μονάχα ο δικός μας πλανήτης ευλογημένος με το δώρο της ζωής, ξαφνικά μετατρέπεται σε ασήκωτο ηθικό χρέος η προάσπιση και εκμετάλλευση αυτού του δώρου, με την ανθρωπότητα να βαδίζει από το κακό στο χειρότερο όσον αφορά αυτό το καθήκον.