Το 2010, ο Μάικλ Γουίντερμποτομ είχε αφήσει τους Βρετανούς κωμικούς Στιβ Κούγκαν και Ρομπ Μπράιντον να σολάρουν ανεξέλεγκτα, σε ένα ταξίδι γευσιγνωσίας στη Βόρεια Αγγλία. Με πρόσχημα μια γαστρονομική αποστολή που τους ανατέθηκε από τον Observer (η κυριακάτικη έκδοση του Guardian και συγχρόνως, η παλαιότερη κυριακάτικη εφημερίδα του κόσμου!), οι δύο αυτοί ξεκαρδιστικοί τύποι υποδύθηκαν στην ουσία τους εαυτούς τους, περιδιάβηκαν την αγγλική επαρχία, έφαγαν σε μπόλικα εστιατόρια, έκαναν μιμήσεις διάσημων ηθοποιών και γενικά αμπελοφιλοσόφησαν μέχρι τελικής πτώσης, σε ένα απολαυστικό αυτοσχεδιαστικό κινηματογραφικό πείραμα. Μετά την τεράστια επιτυχία του The Trip και τη μετεξέλιξή του σε σειρά έξι επεισοδίων για το BBC, ήρθε η ώρα για το αναμενόμενο σίκουελ, το οποίο αποκτά μεσογειακή γεύση.
Ταινιοθήκη
Έχετε δει κάποιο γουέστερν, στο οποίο η πρώτη εικόνα είναι ένα ερωτευμένο παιδί που μετρά τα άστρα; Έχετε δει κάποιο γουέστερν, στο οποίο η δράση να δρομολογείται από ένα έρωτα ανεκπλήρωτο και τόσο βαθιά ολοκληρωτικό που να μοιάζει ψεύτικος; Έχετε δει κάποιο γουέστερν που να ξεκινά με την παραμυθένια δομή «ήταν μια φορά κι έναν καιρό» και να κλείνει στο ίδιο πνεύμα, με το «’ζήσαν αυτοί καλά (όσοι τέλος πάντων καταφέρνουν να επιζήσουν) κι εμείς καλύτερα»; Μάλλον όχι, οπότε να είστε προετοιμασμένοι για κάτι ολότελα διαφορετικό, εφόσον αποφασίσατε να δείτε το Slow West. Διότι ο Τζον ΜακΛιν παιχνιδίζει με τους κώδικες και τις νόρμες του γουέστερν, όχι ακριβώς για να πετύχει κάποια αποδόμηση, αλλά ίσα ίσα γιατί προσπαθεί να αγγίξει τη βαθιά ουσία τους, στοχεύοντας μακρύτερα από την αρχική βιτρίνα.
Tο αντιπολεμικό δράμα του Ζάζα Ουρουσάντε «Μανταρίνια» μας προσκαλεί στις καλοκαιρινές αίθουσες για 87 λεπτά ομορφιάς, ανθρωπιάς και αδελφότητας μέσα στον κοινωνικό σπαραγμό.
Ισπανία, στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Μία κοινωνία που προσπαθεί να βρει τα πατήματά και τις ανάσες της. Να κοιτάξει δειλά την επόμενη μέρα, μετά από μία σκοτεινή και ασφυκτική 40ετία δικτατορίας. Να βάλει στην άκρη μίση και δάκρυα και να βρει καινούργιους συνεκτικούς δεσμούς, μετά από τόσο διχαστικό και αδελφοκτόνο πόνο. Δύσκολη αποστολή, ως και αδύνατη. Οι φρικτές θύμησες είναι κάτι παραπάνω από νωπές. Είναι ακόμη παρούσες, στέκουν απειλητικές στο βάθος, όπως τα κρεμασμένα κάδρα του Φράνκο και του Χίτλερ σε ένα έρημο τοίχο.
Medellin 1983. Ο Nick φτάνει από τον Καναδά στην Κολομβία αναζητώντας αυτόν τον παράδεισο: την πιο υπέροχη παραλία που μπορεί να ονειρευτεί ένας σέρφερ.
Είναι δύσκολο να φανταστούμε ένα sequel μετά από τριάντα χρόνια, και μάλιστα ένα επιτυχημένο, που δεν περιορίζεται στην αντιγραφή του εαυτού του, αλλά στον εκσυγχρονισμό και την κόμιση νέων ιδεών που πλαισιώνουν τη διατήρηση της φυσιογνωμίας ενός franchise. Ο ελληνικής καταγωγής Αυστραλός George Miller αντεπεξέρχεται επιτυχώς στην πρόκληση που ο ίδιος έθεσε στον εαυτό του, επιστρέφοντας μετά από πολλά εμπόδια σε μια τέταρτη ταινία στο σύμπαν του Mad Max. Πρόκειται για τον κόσμο εκείνον για τον οποίο θα μπορούσαμε να πούμε ότι επινοήθηκε ο όρος «μετα-αποκαλυπτικό ντίζελπανκ».
Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι υπήρξε κινηματογραφικός σκηνοθέτης, συγγραφέας, ποιητής, δημοσιογράφος, κριτικός και δοκιμιογράφος. Πέθανε άδοξα τη νύχτα της 2ας Νοεμβρίου του 1975, βίαια δολοφονημένος στην παραλία της Όστια, λίγο έξω από τη Ρώμη. Την ευθύνη για τη δολοφονία του επωμίστηκε ο Πίνο Πελόζι, ο οποίος είχε συνοδέψει τον Παζολίνι στην Όστια για να προσφέρει, κατόπιν αμοιβής, σεξουαλικές υπηρεσίες. Από την πρώτη κιόλας στιγμή, είχαν γεννηθεί ισχυρότατες υποψίες πως πίσω από τη δολοφονία αυτή κρυβόταν κάτι σκοτεινότερο από ένα απλό έγκλημα πάθους, με τα πολιτικά κίνητρα να θεωρούνται η επικρατέστερη αιτία.
Ο χρόνος είναι ένα μέγεθος δεόντως κινηματογραφικό. Διαστέλλεται και συστέλλεται, συμπιέζεται και απλώνεται, βιώνεται και υπονοείται, προσωποποιείται και διαχέεται, ανάλογα με τις επιδιώξεις και τις ανάγκες της κάθε ταινίας. Ο Τσάι Μινγκ Λιανγκ, στη συγκεκριμένη περίπτωση, εξωθεί τον φιλμικό χρόνο στα άκρα όριά του, σε σημείο που τα Αδέσποτα σκυλιά καταλήγουν να μοιάζουν περισσότερο με δοκιμασία αντοχών παρά με κινηματογραφική ταινία. Υπό μία έννοια, μπορεί να ειπωθεί πως τα Αδέσποτα σκυλιά δομούνται σαν μία αρχιτεκτονική κατασκευή, με κάθε παρατεταμένη σεκάνς να λειτουργεί σαν ένας ακόμη όροφος που χτίζεται. Ο Λιανγκ αφήνει την κάμερα να αγκυροβολήσει στους πρωταγωνιστές του για τόσo πολλή ώρα που νομίζει κανείς πως δεν υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο παρά τα πρόσωπά τους.
-I won’t cry, I won’t cry, no, I won’t shed a tear. Just as long as you stand, stand by me-
Βρισκόμαστε στη μεταπολεμική Γερμανία, ελάχιστα μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Σε ένα τόπο καθημαγμένο, ερειπωμένο, σαπισμένο υλικά, ψυχολογικά και πνευματικά. Ένας κόσμος βουτηγμένος στις ενοχές και τις τύψεις. Σερνόμενος στα συντρίμμια της κατάρρευσης παντός τύπου. Κι οι άνθρωποι αυτού του κόσμου επιζητούν την πραγματική λήθη. Αυτή που θα ακυρώσει την αλήθεια. Ό,τι μπορεί να υποπέσει στη λήθη δεν είναι αληθινό, από κάθε άποψη, ετυμολογική και μη. Το παρελθόν δεν πρέπει απλώς να ξεχαστεί. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει πως κάποτε υπήρξε. Το παρελθόν ή πιο σωστά, ένα συγκεκριμένο πρόσφατο παρελθόν, θα πρέπει να εξαφανιστεί από τον άξονα του χρόνου. Μεταφρασμένος τίτλος: «Το τραγούδι του Φοίνικα»