Η Χρύσα Γερακάκη πραγματοποίησε τη διπλωματική της εργασία στο Πανεπιστήμιο Bauhaus της Γερμανίας με τίτλο «Μνήμη. Ένα δίκτυο αναθημάτων για το Μάτι». Η εργασία αυτή διερευνά την αισθητική της μνήμης και την σχέση μεταξύ τραύματος, μνήμης και αρχιτεκτονικής. Προσεγγίζοντας αυτό το βαθιά προσωπικό θέμα, προσπάθησα να ανακαλέσω τις δικές μου αναμνήσεις, να διερευνήσω τα συναισθήματα και τον πόνο σχετικά με την φωτιά και να τα μεταφράσω σε χώρο. Σε κάτι που να ενσωματώνει μέσα του όλη την ευθύνη της μνήμης.
Art Outside the Core
Μπορεί ο πυρήνας μας ως ArtCore να είναι ήδη αρκετά διευρυμένος, αλλά επειδή είμαστε παιδιά με πολλά ενδιαφέροντα και επειδή η τέχνη δεν περιορίζεται σε κατηγορίες, σε αυτήν εδώ τη στήλη θα βρείτε όλα εκείνα που μας απασχολούν κατά καιρούς αλλά δε χωράνε σε καμιά από τις υπάρχουσες στήλες μας. Στη στήλη αυτή λοιπόν δεν υπάρχουν όρια, υπάρχει μόνο ποικιλία!
Όταν το φως λέει είμαι το σκοτάδι / Έχει πει την αλήθεια / Όταν το σκοτάδι λέει είμαι / Το φως, δεν λέει ψέματα (Brecht)
Αν είσαι στη χαραυγή των δεύτερων -άντα/πρώτων -ήντα κι έχεις ασχοληθεί, παίξει, παρακολουθήσει μπάσκετ, τότε το όνομα του Νίκου Παπαδογιάννη το αναγνωρίζεις από χιλιόμετρα, τόσα όσα τουλάχιστον καταλαμβάνουν απλωμένα τα τεύχη από το «Τρίποντο» που έχεις στο πατάρι, την αποθήκη ή το γραφείο σου.
Για τον Clint Eastwood, το ορόσημο του αμερικάνικου σινεμά, δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, πολλώ μάλλον στη σύγχρονη εποχή των μαζικών πολιτισμικών φαινομένων και της συλλογικής εικονολατρίας. Πολυτάλαντος και φύσει χαρισματικός, αλλά ταυτόχρονα βαθύτατα δραστήριος, ο Eastwood εργάστηκε άοκνα στο σύμπαν της 7ης Τέχνης και κατάφερε να οικοδομήσει ένα απόλυτα προσωπικό στυλ ερμηνείας και κινηματογράφησης. Έχοντας πάντα τον απρόσβλητο μύθο της αρρενωπότητας να τον ακολουθεί και με μια αυθεντική καλλιτεχνική στόφα, διένυσε 6 δεκαετίες από τα b-moviesκαι τον πολυθρύλητο Dirty Harry μέχρι τα λαμπρά του αριστουργήματα, κι άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στην ιστορία του κινηματογράφου.
Σύμφωνα με τον ορισμό, απειλούμενο ονομάζεται κάθε είδος ζωντανού οργανισμού το οποίο απειλείται με εξαφάνιση στο άμεσο μέλλον. Και η τέχνη, σε κάθε μορφή της, είναι ζωντανός οργανισμός. Κι ο ζωντανός αυτός οργανισμός απειλείται με εξαφάνιση, όπως και κάθε άλλος, από την ανθρώπινη παρέμβαση. Το ένα μετά το άλλο ραδιόφωνα ανά την υφήλιο αποσύρουν/εξαφανίζουν από το database τους τα τραγούδια του Michael Jackson, με αιτία κι αφορμή το ντοκιμαντέρ του HBO και του Channel 4 που κυκλοφόρησε εσχάτως. Θλιβερή ιστορία, γνωστή από τα late 90's, με πλήθος κίτρινων και μη δημοσιευμάτων να την περιγράφουν τότε, με δικαστήρια, με αθωωτικές αποφάσεις, με ρεπορτάζ, με συνεντεύξεις, με, με, με.
«Εδώ που ανταμωθήκαμε, χάρο δεν λογαριάζω/ κι αν θέλει ας έρθει να με βρει, μα εγώ δεν τον φοβάμαι». Με αυτά τα λόγια ξεκίνησε την τελευταία του δημόσια ομιλία ο καθηγητής και φιλόσοφος Δημήτρης Λιαντίνης, λίγες μέρες πριν από τη φυγή του. Με αυτό το κατάφωτο δημοτικό τραγούδι, το ολάνθιστο και ρωμαλέο λιανοτράγουδο, υποδέχτηκακι εγώ φέτος την αλλαγή του χρόνου, μοιράζοντάς το σε φίλους και γνωστούς με την ξέχειλη συγκίνηση μιας κοινωνούμενης «αλήθειας»· σαν να πρόκειται για τον υπέρτατο οδηγητικό κανόνα της ζωής. Κι είναι στ’ αλήθεια, αν και χιμαιρικό στον πυρήνα του, ένα υπέρλαμπρο ποίημα φωτός κι ανδρείας, που θα αρκούσε από μόνο του για να ξεδιπλωθούν επάνω του τόμοι και τόμοι φιλοσοφίας. Μαζί του σας καλωσορίζω λοιπόν στο 2019 και στο «Ερεβοκτόνο Ρόδι».
Το σημερινό κείμενο του «Ερεβοκτόνου Ροδιού» δεν χωράει πολλά πολλά. Περιττεύουν οι βαθυστόχαστες αναλύσεις κι οι ερμηνείες τις οριακές εκείνες στιγμές που πρέπει να πράξεις και να δράσεις. Ένιωσα όμως μια βαθιά ανάγκη, να αντιμετωπίσω τη στυγερή δολοφονία μιας γυναίκας και μαζί τις βαθιές και σηπτικές κοινωνικές προεκτάσεις της, προτάσσοντας το μοναδικό αντίδοτο που ξέρω για τον σεξισμό, τη μισαλλοδοξία και τις τρομαχτικές διακρίσεις· την Τέχνη και το Λόγο! Το σημερινό κείμενο του «Ερεβοκτόνου Ροδιού» είναι βασικότερα μια κατάθεση απέναντι στο φόβο. Ένας υπεράνθρωπος ύμνος και ταυτόχρονα ένα κάλεσμα. “Lilja 4-ever” τ’ όνομά του.
Δεν θύμιζε τόσο σχολείο, όσο κατασκήνωση ή εκδρομή. Θες οι πράσινες σκηνές που ήταν τοποθετημένες γύρω-τριγύρω; Θες τα δέντρα και ο καθαρός αέρας που μπορούσες να αναπνεύσεις πάνω στο βουνό; Θες ίσως οι μελωδίες και τα τραγούδια των παιδιών που ακούγονταν μαζί με το θρόισμα των φύλλων και τη συνοδεία των τζιτζικιών; Όλα θύμιζαν κάτι από διακοπές ή σχολική εκδρομή. Και πράγματι, ήταν κάπως έτσι.
Ήθελα, που λέτε,τις πρώτες γραμμές αυτής της στήλης, να τις αφιερώσω σε μια αλήθεια πανανθρώπινη και νομοτελειακή· γιατί, ποιος ο σκοπός της τέχνης, αν όχι να αναλύσει όψεις του ανθρώπου; Να σκιαγραφήσει την αδυσώπητη πραγματικότητα, μέσα από διαφορετικά βέβαια κάθε εποχή πρίσματα και μανιέρες;