Σχεδόν κάθε φορά που περπατάω στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, έχω τη συνήθεια να κοιτάζω τους μεγάλους όγκους που έχουν την αυταπάτη πως είναι πολυκατοικίες. Με το ίδιο χρώμα, την ίδια διαρρύθμιση και την ίδια παντελή έλλειψη αρχιτεκτονικής. Και κάθε φορά αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν οι δημιουργοί τέτοιων εκτρωμάτων να μην μπορούσαν να κοιτάξουν έστω και λίγο στο μέλλον και να προβλέψουν πως, αν συνεχιστεί αυτή η τερατογένεση, η πόλη θα καταντήσει μια απέραντη θάλασσα από μπετόν.
Art Outside the Core
Μπορεί ο πυρήνας μας ως ArtCore να είναι ήδη αρκετά διευρυμένος, αλλά επειδή είμαστε παιδιά με πολλά ενδιαφέροντα και επειδή η τέχνη δεν περιορίζεται σε κατηγορίες, σε αυτήν εδώ τη στήλη θα βρείτε όλα εκείνα που μας απασχολούν κατά καιρούς αλλά δε χωράνε σε καμιά από τις υπάρχουσες στήλες μας. Στη στήλη αυτή λοιπόν δεν υπάρχουν όρια, υπάρχει μόνο ποικιλία!
Πρόσφατα, ο Bρετανός ηθοποιός, Christopher Eccleston, έδωσε στo τηλεπεριοδικό “Radio Times” μια συνέντευξη* που προκάλεσε εντυπώσεις. Από την “Guardian” και την “Washington Post” μέχρι την “Daily Mail” και site «κοινωνικού σχολιασμού» όπως το –με τον ειλικρινή τίτλο- Celebitchy, αναδημοσίευσαν και σχολίασαν τις δηλώσεις του.
Στην πόλη Sonnenbühl, 60 χμ. έξω από την Στουτγάρδη βρίσκεται ένα μουσείο που είναι αφιερωμένο στα εορταστικά στολισμένα πασχαλινά αυγά. Το μουσείο δεν διαθέτει δυστυχώς επίσημη ιστοσελίδα. Οι επισκέπτες του όμως μας χαρίζουν μερικές από τις πιο ευφάνταστες δημιουργίες που εκτίθενται στις προθήκες του.
Μια απλή βόλτα στο κέντρο οποιασδήποτε πόλης είναι αρκετή για να φανερωθεί η «γύμνια» της κρατικής δομής απέναντι στους ανθρώπους με αναπηρία. Εάν χρησιμοποιείς αναπηρικό καροτσάκι, σίγουρα κάποια στιγμή θα εγκλωβιστείς ανάμεσα σε παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, πεζοδρόμια δύο εκατοστών και σκουπίδια. Κάνε τώρα την ίδια διαδρομή, χωρίς αυτή τη φορά να έχεις την όρασή σου. Αδιανόητο. Κι αν εμείς ως κράτος και ως κοινωνία είμαστε συνηθισμένοι στην απάθεια απέναντι στα θεμελιώδη δικαιώματα των συνανθρώπων μας με ειδικές ανάγκες, ο πολιτισμός και η τέχνη κρατούν για ακόμη μια φορά τον πήχη ψηλά και βρίσκουν τρόπους να «τρυπώσουν» στις ψυχές ακόμη και εκείνων που δεν μπορούν, από βιολογική άποψη, να απολαύσουν τα θέλγητρά τους.
Έρχεται το καλοκαίρι! Η μήπως όχι; Αν ένιωσες μια αδιόρατη αίσθηση ενοχής και άγχους τότε το καλοκαίρι για σένα πλησιάζει επικίνδυνα… Από εδώ και πέρα, τα οπτικά σου νεύρα θα ερεθίζονται διαρκώς από ημίγυμνα κορμιά επαγγελματικών προδιαγραφών, καθώς οι λοιπές σου αισθήσεις συντονίζονται αργά και σταθερά με τη θερμοκρασία που ανεβαίνει. Θα αρχίσεις να επανεξετάζεις την εξωτερική σου εικόνα, ενώ θα νιώθεις την ευεξία και την περιέργεια κάποιου που ξυπνά από χειμερία νάρκη. Την ίδια στιγμή, θα βομβαρδίζεσαι από μια καταιγιστική πληροφόρηση για το πώς πρέπει να δείχνεις, να γυμνάζεσαι, να τρως. Εμείς, αντιδρώντας σε αυτή την θετή εμμονή «αυτοβελτίωσης», αλλά και στην καταπίεση των φυσικών μας τάσεων, αποτίνουμε φόρο τιμής στις διατροφικές προτιμήσεις των πιο αισθαντικών, γαστρίμαργων, υπέροχων κοριτσιών του σινεμά και της TV. Απολαύστε ελεύθερα – παχαίνουν!
«Στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση». Λίγες προτάσεις, σαν και αυτή, είναι ταυτόχρονα σωστές και λάθος. Σωστή, γιατί σίγουρα η τέχνη είναι σαν ένα τεράστιο αμάλγαμα εμπειριών, εικόνων και ήχων, με μια σχέση αλληλουχίας. Από την άλλη όμως, ο διακαής πόθος των απανταχού (mainstream κυρίως) καλλιτεχνών για την πολυπόθητη πρωτοπορία δεν μπορεί να γίνεται εις βάρος άλλων –συνήθως άσημων– συναδέλφων τους. Γιατί η διαολεμένη σύμπτωση είναι και αναμενόμενη. Η επαναλαμβανόμενη όμως, χτυπάει πολλά καμπανάκια «πρωτοτυπίας» και «μοναδικότητας». Ρωτήστε και τους Led Zeppelin.
Άνθρωπός μου για εμένα είναι αυτός, που όταν τον σκέφτομαι, η καρδιά μου έχει βρει το σπίτι της.
Ένα παμπάλαιο σχολικό λεωφορείο ανακαινίστηκε και μεταμορφώθηκε στο ομορφότερο σπίτι…
Ξέρετε πως αποκαλείται πλέον η αδυναμία των ανθρώπων να ζήσουν με τους κατώτατους μισθούς στην Ελλάδα του 2015; Μάλλον ξέρετε γιατί την έχουμε ενσωματώσει και εμείς οι ίδιοι ως ηλίθιοι, μετατρέποντας το αυτονότητο (και κεκτημένο με αίμα) δικαίωμά μας στην εργασία με ανθρώπινους όρους και ασφάλεια, σε ζήτημα φιλανθρωπίας: humanitarian issue (=ανθρωπιστικό ζήτημα), έτσι απεκάλεσε ο δημοσιογράφος του BBC Mark Lowen το ζήτημα του minimum wage, εκφράζοντας την ψευτοενοχική ευαισθησία του (πρώην δήθεν) αποικιοκράτη. Τα συμβόλαια μηδενικής αμοιβής στη χώρα του, (0 hours contracts) πώς τα αποκαλεί άραγε; Μαγικά; Γιατί αν έχεις τέτοια, και άνεργος δεν θεωρείσαι και να ζήσεις είναι αδύνατον: Φιλοσοφικόν παράδοξον της εποχής μας.
Όταν οι αμερικανικές ταινίες κυκλοφορούν στην Πολωνία, δεν χρησιμοποιούνται οι ίδιες αφίσες με αυτές της Αμερικής. Λαμβάνεται καλλιτεχνική άδεια και στη συνέχεια παρουσιάζεται –μέσω της νέας αφίσας- μία σουρεαλιστική άποψη της ταινίας. Σε αντίθεση με τις απλές αμερικανικές αφίσες, όλες οι πολωνικές έχουν «νόημα», αν τις κοιτάς επίμονα για αρκετή ώρα.