«Το κατεβάζουν κάθε χρόνο με το κλουβί κάτω και αποφαίνονται: είναι νεκρό…», σχολίασε καυστικά ένας αναγνώστης της Guardian, ο Jantar. Και δεν θα μπορούσα παρά να συμφωνήσω. Θέλετε να σας το πω με τα λόγια ενός μεγάλου ποιητή; Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται (στις στήλες, στις αίθουσες, στις γκαλερί καθώς «αντικρύζουνε» σκουπίδια.)
Art Outside the Core
Μπορεί ο πυρήνας μας ως ArtCore να είναι ήδη αρκετά διευρυμένος, αλλά επειδή είμαστε παιδιά με πολλά ενδιαφέροντα και επειδή η τέχνη δεν περιορίζεται σε κατηγορίες, σε αυτήν εδώ τη στήλη θα βρείτε όλα εκείνα που μας απασχολούν κατά καιρούς αλλά δε χωράνε σε καμιά από τις υπάρχουσες στήλες μας. Στη στήλη αυτή λοιπόν δεν υπάρχουν όρια, υπάρχει μόνο ποικιλία!
Τέσσερις ταινίες μικρού μήκους που δημιουργήθηκαν για το κανάλι του YouTube, School of Life, εξηγούν για ποιους λόγους διαβάζουμε βιβλία, ασχολούμαστε με την Τέχνη και μελετάμε την Ιστορία μας.
Μία φανταστική σειρά εικόνων από τον Καναδό καλλιτέχνη DarrenRawlings που απεικονίζει διάφορους ήρωες της Marvel μαζί με τους αντίστοιχους της DC.
16 μήνες πριν από την πτώση του τείχους στο Βερολίνο, ενός τείχους που υψώθηκε στηριζόμενο στο μίσος, τον φθόνο και την καταστροφή, ο Bruce Springsteen κανονίζει μια συναυλία στο ανατολικό τμήμα της πόλης που έμελλε να ξεκινήσει ένα μικρό ράγισμα, έναν μικρό σεισμό στα θεμέλια του «Τείχους της ντροπής» και ταυτόχρονα να γεννήσει μια θυμωμένη ελπίδα στις καρδιές των νέων ανθρώπων που διψούσαν για ελευθερία.
Disney Studios took a fascinating leap into its rich history of drawing and paired the old school drawing with the modern CG animation. The result – “Paperman” – won Disney Studios the first Oscar for animation since 1970.
Ψάχνοντας για νέα anime έπεσα πάνω στο “Soredemo Sekai wa Utsukushi / Τhe World is Still Beautiful”. Σκέφτηκα ότι ο τίτλος είναι αισιόδοξος και λίγη αισιοδοξία τριγύρω ποτέ δεν έβλαψε κανέναν! Λίγο το μεσαιωνικό περιβάλλον στο οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία, λίγο η ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ των πρωταγωνιστών… μου κέντρισε τόσο το ενδιαφέρον, ώστε αν και τα επεισόδια είναι λίγα (κράτησε μόλις τρεις μήνες) μπήκα στη διαδικασία να βρω και το manga.
Αν η Μόνα Λίζα έπαιρνε ένα ευρώ για κάθε φωτογραφία θα ήταν σίγουρα η πιο πλούσια γυναίκα στον κόσμο και αν οι άνθρωποι έδειχναν λίγο παραπάνω εμπιστοσύνη στη μνήμη τους σίγουρα δεν θα χρειαζόντουσαν όλα αυτά τα ενδιάμεσα που μας κρατούν σε απόσταση από την πραγματική εμπειρία.
Κρίση: Ουσιαστικό, γένους θηλυκού, η πιο πολυχρησιμοποιημένη λέξη της τελευταίας πενταετίας (και βάλε). Ενίοτε αναφέρεται και στην ικανότητα του ανθρώπου να μπορεί να αξιολογεί καταστάσεις όμως εμείς την προτιμάμε για την πρώτη της χρήση. Αυτή του φόβου, των περικοπών, της μιζέριας, της θλίψης και της εξαθλίωσης. Σταμάτα να βγαίνεις, πρέπει να περιορίσουμε τα έξοδα. Μην χαμογελάς, η κατάσταση είναι σοβαρή. Μην ρισκάρεις, βλέπεις γύρω σου τι γίνεται, βολέψου όπου, όπως και με όποιον μπορείς. Μην ονειρεύεσαι, τα όνειρα είναι για τους ανόητους. Και προς Θεού! Μακριά από θέατρα, συναυλίες, κινηματογράφους και εκδηλώσεις! Ακόμη και αν είναι δωρεάν. Ακόμη και αν γίνονται δίπλα στο σπίτι σου. Δεν έχουμε λεφτά να καλύψουμε τις τρύπες των ταμείων. Κλέιστε κανένα θέατρο να σωθούμε!
Η τραγική πλειοψηφία των φιλμ στον κινηματογράφο στηρίζεται σε ένα αξεπέραστο δόγμα: Πρέπει πάντα να έχεις τον κακό να βάζει εμπόδια και τον καλό να θριαμβεύει στο τέλος ξεπερνώντας τα. Η τραγική πλειοψηφία των κινηματογραφικών ταινιών δεν έχει καμία σχέση με την έκβαση των γεγονότων στην καθημερινή ζωή. Ταπεινή μου γνώμη: δεν θα έπρεπε πάντα να επικρατεί ο αθώος πλην τίμιος και κατατρεγμένος πρωταγωνιστής. Γιατί είναι αρκετά εκείνα τα δείγματα του κακού που έχουν αφοπλιστικά δίκιο και… έκπληξη! Δεν θα υπήρχε τόσο κακό στον κόσμο αν δεν είχαμε πνιγεί στην απάθεια της καλοσύνης. Είναι κάποιοι χαρακτήρες που σου δείχνουν ακριβώς αυτό: Εκεί όπου έχεις αποτύχει στην ουσία σου, γεννιέται ένα τέρας που δεν είναι τίποτε άλλο από το είδωλό σου, όταν τολμήσεις να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη.