Τα δημοσιεύματα τη χαρακτηρίζουν ως την «μεγαλύτερη και καλύτερη εν ζωή χορεύτρια», ως «προστατευόμενη του Νουρέγιεφ», μιας και υπήρξε μαθήτρια του, ως την «μεγάλη σύγχρονη ντίβα της διεθνούς χορευτικής σκηνής». Ο λόγος για τη Sylvie Guillem φυσικά, τη Γαλλίδα χορεύτρια της Όπερας του Παρισιού και του Βασιλικού Μπαλέτου της Covent Garden, η οποία έρχεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, από τις 19 έως τις 30 Δεκεμβρίου, χορεύοντας μετά από πολλά χρόνια πάνω στις πουέντ της.
Art Outside the Core
Μπορεί ο πυρήνας μας ως ArtCore να είναι ήδη αρκετά διευρυμένος, αλλά επειδή είμαστε παιδιά με πολλά ενδιαφέροντα και επειδή η τέχνη δεν περιορίζεται σε κατηγορίες, σε αυτήν εδώ τη στήλη θα βρείτε όλα εκείνα που μας απασχολούν κατά καιρούς αλλά δε χωράνε σε καμιά από τις υπάρχουσες στήλες μας. Στη στήλη αυτή λοιπόν δεν υπάρχουν όρια, υπάρχει μόνο ποικιλία!
Ταλέντο, ιδιορρυθμίες, ενίοτε τρέλα αλλά και μια μεγάλη δόση δράματος είναι τα βασικά συστατικά, για να χτιστεί ένας μύθος γύρω απο τον εκάστοτε καλλιτέχνη. Πολλές φορές θεωρούνται και απαραίτητα, για να μετατραπούν σε ισχυρό παραισθησιογόνο για τους απανταχού στερημένους junkie – κοινούς θνητούς, οι οποίοι θα έκαναν τα πάντα για να πάρουν μια δόση απο τους καλλιτέχνες «θεούς» τους.
Πού είσαι; Tι έγινε; Tι έγινα; Tι γίναμε; Πού πήγες και πού πήγα; Πού πήγαμε. Μοναξία. Μόνος; Μόνη. Μόνοι. Πού είσαι; Πού πήγες; Πού πήγαμε; Σκοτάδι.
Κάνοντας ήσυχος τη νυκτερινή σου βόλτα, χωρίς να το καταλάβεις, γίνεσαι συμμέτοχος σε ένα παράξενο θρίλερ. Δίπλα σου ζωντανεύουν γκροτέσκες παραστάσεις μηχανικών τεράτων, που επιτίθενται σε τομάρια ζώων. Τα φαντάζεσαι άραγε όλα αυτά; Πως θα σου φαινόταν, αν όντως το θρίλερ μεταφερόταν από την οθόνη ή το θέατρο στο σκηνικό της πόλης; Σε αυτά τα ερωτήματα προσπαθεί να απαντήσει ο J.Curtis, σχεδιάζοντας την εικόνα μιας «Μυθικής Κρετώδους Παράστασης» στους χώρους του νυχτερινού Λονδίνου.
(Όσο γράφω τη συνέχεια του πονήματός μου-διαμαρτυρίας κοινωνικοανθρωπολογικής και μεταφυσικής ανάλυσης για τη σύγχρονη τέχνη).
Μπορεί οι τόποι να είναι μακρινοί, αλλά οι εικόνες είναι οικείες. Βραζιλία, Ρίο ντε Τζανέιρο, καρναβάλι, γιγάντιο άγαλμα του Ιησού, φαβέλες: εντοπίστε την εικόνα με την πιο αρνητική αντιστοίχιση στο μυαλό του μέσου γνώστη και των πέντε. Κάποια δεδομένα, όμως, μπορούν να αλλάξουν, και οι αντιλήψεις να εξομαλυνθούν, έως και να αντιστραφούν. Σε μια δραστική αλλαγή νοοτροπίας, αλλά και απτής πραγματικότητας ελπίζουν οι streetartists, όπως το δίδυμο των Ολλανδών καλλιτεχνών Haas&Hahn, ή ο Γάλλος βραβευμένος με το βραβείο Ted, JR, αλλά και πολλοί άλλοι, ντόπιοι και μη, που προσπαθούν να περάσουν ίσως το πιο καίριο μήνυμα στις συνειδήσεις της παγκόσμιας κοινότητας: οι φαβέλες δεν είναι εστίες εγκληματικότητας και ασθενειών, αλλά σχηματισμένες και λειτουργικές κοινωνίες που παλεύουν για τη συνέχιση και την αυτοβελτίωση τους.
« Ήταν μόνος και δεν έκανε τίποτα άλλο από το να βρίσκει τον εαυτό του. Λοιπόν, απολάμβανε τη μοναξιά του και σκεφτόταν πολύ ωραία πράγματα για ώρες ολόκληρες. » Νίτσε.
Ο γραμμικός κόσμος του ΙΕΜΖΑ έρχεται εκ Γαλλίας. Είναι αλλόκοτος, είναι τρομακτικός, ή τελικά κυνικά αληθινός; Οι σχεδόν αρχιτεκτονικές γραμμές του street καλλιτέχνη βρίσκουν φιλοξενία στις σελίδες μας, ενώ προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε το έργο ενός σπάνιου δημιουργού των δρόμων. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.
Ο Νίτσε έγραψε «Αυτός που δεν ξέρει να δίνει τίποτα, δεν ξέρει και να νιώθει τίποτα» και ο Αλεχάντρο Ζοντορόβσκι έλεγε «Ό,τι δίνεις το δίνεις σε σένα. Ό,τι δίνεις το αφαιρείς από σένα». Εγώ; Μην περιμένεις να πάρεις, ό,τι δώσεις.
Και για όποιους δυσκολεύονται 手塚治虫… Ό,τι μπορεί να θεωρηθεί ο Disney για τα δυτικά κόμιξ, αποτελεί ο Tezuka για τα ιαπωνικά manga αλλά και τα anime: "the father of manga", "the god of comics" και "kamisama of manga" είναι κάποιοι από τους «τίτλους» που του έχουν αποδοθεί.