Κάτι περίεργο συμβαίνει στη Θεσσαλονίκη… Ανά τακτά χρονικά διαστήματα κάνουν την εμφάνισή τους μυστηριώδεις και ανεξήγητες καταστάσεις. Εμπλέκονται άνθρωποι με μυστικά και καλά κρυμμένο παρελθόν, λαμβάνουν χώρα σατανικές συμπτώσεις και ένοχα βλέμματα. Και ο μόνος που μπορεί να δώσει ένα τέλος σε αυτές τις ιστορίες είσαι εσύ, αγαπητέ μου αναγνώστη!
Art Echoes
"Έκφραση και οφθαλμαπάτη: τα δύο πρόσωπα της Τέχνης" - Pubilius Syrus
«Όταν αλλάζουν τα συναισθήματά μας, αλλάζει και ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο. Η Layla Mehdi Pour σχεδιάζει ένα ρολόι τοίχου που αποτελείται από δύο επικαλυπτόμενες επιφάνειες των δώδεκα ιντσών η καθεμιά. Το χαμηλότερο ψηφίο είναι προσκολλημένο στον μηχανισμό του ρολογιού ενώ ο άνω μηχανισμός μπορεί άνετα να περιστραφεί: με αυτόν τον τρόπο, μπορείς εύκολα να αποκτήσεις απρόβλεπτα παιχνίδια με τις σκιές καθώς και διαφορετικούς σχηματισμούς του αντικειμένου, οι οποίοι μπορούν να αλλάξουν οποιαδήποτε στιγμή».
O καλός μου φίλος Θ., γνωστός ως Λιμενάρχης ή Ναύαρχος, είναι ψηλός, ευθυτενής, πολυσχιδής και πολυπράγμων. Κυρίως όμως, δεν έχει χάσει την ικανότητά του να θέτει ερωτήματα. Ερωτήματα ακόμη και για θέματα που είναι αυτονόητα για άλλους. Κανένα όμως ερώτημα δεν είναι αυτονόητο, ή ανόητο, όταν δεν είσαι ανόητος. Σε μια συζήτηση με φίλους του στην οποία αναφέρθηκαν στην Πωλίνα, τον Ρακιντζή και τον Bach (μεταξύ άλλων πολύ πιο πικάντικων, είμαι σίγουρος), προέκυψε το ερώτημα του τίτλου: Είναι η ποιότητα στην τέχνη αυταπόδεικτη;
«Η αυτοκινητική τεχνολογία της Aisin, μίας εταιρείας που ανήκει στην Toyota είναι «κρυμμένη» στα διαδραστικά έπιπλα που σχεδίασε το γνωστό δίδυμο Γιαπωνέζων καλλιτεχνών, Setsu & Shinobu Ito. Είναι σαν «κομμάτια» σε ένα αρχιπέλαγος και έτσι δημιουργείται ένα φυσικό και συναισθηματικό σενάριο για το μέλλον».
Σήμερα θα «γνωρίσουμε» ξανά τη λέξη πάθος! Πάθος για δημιουργία και μοναδικότητα! Η Στέλλα και η Δήμητρα, καλλιτέχνες της πόλης, μας ξεναγούν και μας προτρέπουν…. «γίνε κι εσύ χομπίστας!».
Περπατάω στο δρόμο φανερά προβληματισμένη: τι να γράψω αυτό το μήνα για τη μόδα, κάτι που να έχει και μια νότα άνοιξης… Σταματάω, δίχως ίχνος έμπνευσης, να πάρω τσιγάρα και με την άκρη του ματιού μου βλέπω εξ αριστερών μου ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό στα χρώματα του ουράνιου τόξου, γυρνάω ξαφνιασμένη και αντικρίζω ένα φωσφοριζέ πλήθος περιοδικών μόδας. Αυτό είναι, σκέφτομαι! Τι καλύτερο από μία ομαλή προσγείωση από την σανελική Ντωβίλ στη σύγχρονη ελληνική αντίληψη περί μόδας. Διαλέγω μία υπερπολυτελή συλλεκτική έκδοση πασίγνωστου περιοδικού και σκέφτομαι πως αν μη τι άλλο, οι πιο έμπειροι από μένα συνάδελφοι συντάκτες μόδας, δεν μπορεί, κάτι παραπάνω θα ξέρουν…
Το τηλέφωνό μου είναι εξ ορισμού ηλίθιο. Δεν είναι smart, αν και με την αρχική σημασία που είχε η λέξη στον μεσοπόλεμο, είναι αρκούντως κομψό. Δεν έχει σύνδεση με το διαδίκτυο που σημαίνει ότι μπορώ ακόμη να περιμένω κάτι στην ηλεκτρονική μου θυρίδα όταν επιστρέφω στο σπίτι. Επίσης έχω την πολυτέλεια να κοιτάζω γύρω μου στον υπόγειο.
Θυμάμαι εκείνο το βράδυ, σου φώναξα δυνατά με σφιγμένες γροθιές, καθώς το νερό της βροχής θόλωνε τα μάτια μου πως «κουράστηκα να χάνω ανθρώπους από τη ζωή μου!» Και τότε έφυγες.
Miko (ιέρεια)… είτε πρωταγωνιστεί είτε απλώς συμμετέχει σε anime, δίνει μια ιδιαίτερη αίσθηση του τόπου και του χρόνου συνδέοντας άμεσα την καθημερινή ζωή της Ιαπωνίας με την ετερογενή ιδεολογία της κουλτούρας της.