Πριν από περίπου τρία χρόνια, βρέθηκα για μία σύντομη πρωινή εκδρομή στην Ντωβίλ, μια παραλιακή πόλη στα βόρεια της Γαλλίας, στην οποία η πασίγνωστη Κοκό Σανέλ είχε ανοίξει και διατηρούσε το πρώτο της κατάστημα ρούχων. Αυτή ήταν και η μοναδική ιστορική πληροφορία που γνώριζα για την πόλη, όποτε πήγα εκεί απείρως προκατειλημμένη πως θα ανακαλύψω «το στίγμα»-το αποτύπωμα της θρυλικής Σανέλ στην κουλτούρα της πόλης.
Art Echoes
"Έκφραση και οφθαλμαπάτη: τα δύο πρόσωπα της Τέχνης" - Pubilius Syrus
Κατά καιρούς έχουμε δει πολλούς καλλιτέχνες να δίνουν ζωή σε άψυχα αντικείμενα όπως τα υπέροχα τοπία και οι προσωπογραφίες που δημιούργησε ο Άγγλος Carl Warner αποκλειστικά με κάθε λογής φαγώσιμα… Ή το πώς θα μπορούσε να είναι η ζωή του ανθρώπου στον πεντανόστιμο, βρώσιμο μικρόκοσμο όπως τον δημιούργησε η σουρεαλιστική φαντασία του Christopher Boffoli με τις λεπτομερείς απεικονίσεις του. Άλλοτε πάλι είναι κλασικοί πίνακες που ζωντανεύουν και «κινούνται» χάριν της κοπιαστικής και ταλαντούχας δουλειάς του Ιταλού σκηνοθέτη Rino Stefano Tagliafierro και της ομάδας του. Ήταν αναμενόμενο λοιπόν να περάσει αυτή η τάση και στα βιβλία.
Σκάνδαλο στην Tate: Μικρός αναρχικός σπόρος θηλυκού γένους σκαρφαλώνει σε γλυπτό δέκα εκατομμυρίων δολαρίων και οι γονείς βγάζουν γλώσσα και από πάνω: «ήταν πάντα ενάντια στο κατεστημένο» διακηρύττουν για την εννιάχρονη Sissi Bell Bolongaro-Trevor οι γονείς της.
Μυστήριο, σιωπή και αίσθηση της απουσίας χαρακτηρίζουν την ατμόσφαιρα των αποκαλυπτικών εικόνων του Ιταλού φωτογράφου Giacomo Costa από την πόλη της Φλωρεντία. Εικόνες αντιφατικές, διαυγείς αν και σκοτεινές, ελκυστικές και παράξενα όμορφες στη φρίκη τους, συμπυκνώνουν την παραδοξότητας μιας «ποιητικής της καταστροφής»
Η Γερτρούδη, ως πρόεδρος, ξερόβηξε και όλοι οι παρευρισκόμενοι κατάλαβαν ότι είχε έρθει η ώρα για να σοβαρευτούν:
Τα δημοσιεύματα τη χαρακτηρίζουν ως την «μεγαλύτερη και καλύτερη εν ζωή χορεύτρια», ως «προστατευόμενη του Νουρέγιεφ», μιας και υπήρξε μαθήτρια του, ως την «μεγάλη σύγχρονη ντίβα της διεθνούς χορευτικής σκηνής». Ο λόγος για τη Sylvie Guillem φυσικά, τη Γαλλίδα χορεύτρια της Όπερας του Παρισιού και του Βασιλικού Μπαλέτου της Covent Garden, η οποία έρχεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, από τις 19 έως τις 30 Δεκεμβρίου, χορεύοντας μετά από πολλά χρόνια πάνω στις πουέντ της.
Ταλέντο, ιδιορρυθμίες, ενίοτε τρέλα αλλά και μια μεγάλη δόση δράματος είναι τα βασικά συστατικά, για να χτιστεί ένας μύθος γύρω απο τον εκάστοτε καλλιτέχνη. Πολλές φορές θεωρούνται και απαραίτητα, για να μετατραπούν σε ισχυρό παραισθησιογόνο για τους απανταχού στερημένους junkie – κοινούς θνητούς, οι οποίοι θα έκαναν τα πάντα για να πάρουν μια δόση απο τους καλλιτέχνες «θεούς» τους.
Πού είσαι; Tι έγινε; Tι έγινα; Tι γίναμε; Πού πήγες και πού πήγα; Πού πήγαμε. Μοναξία. Μόνος; Μόνη. Μόνοι. Πού είσαι; Πού πήγες; Πού πήγαμε; Σκοτάδι.
Κάνοντας ήσυχος τη νυκτερινή σου βόλτα, χωρίς να το καταλάβεις, γίνεσαι συμμέτοχος σε ένα παράξενο θρίλερ. Δίπλα σου ζωντανεύουν γκροτέσκες παραστάσεις μηχανικών τεράτων, που επιτίθενται σε τομάρια ζώων. Τα φαντάζεσαι άραγε όλα αυτά; Πως θα σου φαινόταν, αν όντως το θρίλερ μεταφερόταν από την οθόνη ή το θέατρο στο σκηνικό της πόλης; Σε αυτά τα ερωτήματα προσπαθεί να απαντήσει ο J.Curtis, σχεδιάζοντας την εικόνα μιας «Μυθικής Κρετώδους Παράστασης» στους χώρους του νυχτερινού Λονδίνου.
(Όσο γράφω τη συνέχεια του πονήματός μου-διαμαρτυρίας κοινωνικοανθρωπολογικής και μεταφυσικής ανάλυσης για τη σύγχρονη τέχνη).