Μπορεί οι τόποι να είναι μακρινοί, αλλά οι εικόνες είναι οικείες. Βραζιλία, Ρίο ντε Τζανέιρο, καρναβάλι, γιγάντιο άγαλμα του Ιησού, φαβέλες: εντοπίστε την εικόνα με την πιο αρνητική αντιστοίχιση στο μυαλό του μέσου γνώστη και των πέντε. Κάποια δεδομένα, όμως, μπορούν να αλλάξουν, και οι αντιλήψεις να εξομαλυνθούν, έως και να αντιστραφούν. Σε μια δραστική αλλαγή νοοτροπίας, αλλά και απτής πραγματικότητας ελπίζουν οι streetartists, όπως το δίδυμο των Ολλανδών καλλιτεχνών Haas&Hahn, ή ο Γάλλος βραβευμένος με το βραβείο Ted, JR, αλλά και πολλοί άλλοι, ντόπιοι και μη, που προσπαθούν να περάσουν ίσως το πιο καίριο μήνυμα στις συνειδήσεις της παγκόσμιας κοινότητας: οι φαβέλες δεν είναι εστίες εγκληματικότητας και ασθενειών, αλλά σχηματισμένες και λειτουργικές κοινωνίες που παλεύουν για τη συνέχιση και την αυτοβελτίωση τους.
Art Echoes
« Ήταν μόνος και δεν έκανε τίποτα άλλο από το να βρίσκει τον εαυτό του. Λοιπόν, απολάμβανε τη μοναξιά του και σκεφτόταν πολύ ωραία πράγματα για ώρες ολόκληρες. » Νίτσε.
Ο γραμμικός κόσμος του ΙΕΜΖΑ έρχεται εκ Γαλλίας. Είναι αλλόκοτος, είναι τρομακτικός, ή τελικά κυνικά αληθινός; Οι σχεδόν αρχιτεκτονικές γραμμές του street καλλιτέχνη βρίσκουν φιλοξενία στις σελίδες μας, ενώ προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε το έργο ενός σπάνιου δημιουργού των δρόμων. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.
Ο Νίτσε έγραψε «Αυτός που δεν ξέρει να δίνει τίποτα, δεν ξέρει και να νιώθει τίποτα» και ο Αλεχάντρο Ζοντορόβσκι έλεγε «Ό,τι δίνεις το δίνεις σε σένα. Ό,τι δίνεις το αφαιρείς από σένα». Εγώ; Μην περιμένεις να πάρεις, ό,τι δώσεις.
Και για όποιους δυσκολεύονται 手塚治虫… Ό,τι μπορεί να θεωρηθεί ο Disney για τα δυτικά κόμιξ, αποτελεί ο Tezuka για τα ιαπωνικά manga αλλά και τα anime: "the father of manga", "the god of comics" και "kamisama of manga" είναι κάποιοι από τους «τίτλους» που του έχουν αποδοθεί.
Στα μουσεία, θα μου πείτε. Και ημιθανής να είναι, αν την πάρεις και τη στήσεις στον τοίχο ως μεγάλο αριστούργημα, την περιβάλλεις με περισπούδαστες ακαδημαϊκές περικοκλάδες και, κυρίως, αν τη χρησιμοποιήσεις πλυντηριακώς (για να ξεπλύνεις την ντροπή σου, το μαύρο σου χρήμα, τον καημό σου, τις γνώσεις σου, τον μισθό σου, την αδυναμία σου να δημιουργήσεις και τα παρόμοια) έχεις συμβάλει τα μέγιστα στη θανατική της καταδίκη.
Πλησιάζει η μεγάλη μέρα που το πέμπτο κατά σειρά remake της ταινίας “The Great Gatsby” θα προβληθεί στην Ελλάδα. Μια ταινία που θα μας βάλει σε δίλλημα συγκρίσεων με τα προηγούμενα κινηματογραφικά έργα που βασίστηκαν στο ομώνυμο βιβλίο του Scott Fitzgerald. Εγώ, ως φανατική της ταινίας “The Great Gatsby” (1974) με πρωταγωνιστές τον Robert Redford και την Mia Farrow θα προσεγγίσω την ταινία αναφορικά με την ενδυματολογία του έργου.
Θυμάμαι πήγαμε βόλτα. Δε το είχαμε κάνει ποτέ. Τόση ιστορία, τόσο παρελθόν, αλλά μια βόλτα ποτέ.
Τελικά αυτή η στήλη πραγματεύεται street art ή ιστορικά θέματα για τον βίο και πολιτεία της αγγλικής αριστοκρατίας; Πώς ένας «Δούκας» ξετρυπώνει από το μακρινό παρελθόν και απρόσμενα εμφανίζεται ανάμεσα σε spray-paints, στένσιλς και σκαλωσιές, διατηρώντας όμως απαράμιλλη την αίγλη του τίτλου του; Ο νέος κόσμος στον οποίο ο «Μαύρος Δούκας» αναγεννήθηκε δεν χαρακτηρίζεται από χρυσά κουτάλια και επιβλητικά κάστρα. Δεν απαντά πια σε κανέναν βασιλιά, δεν ανήκει σε καμιά σνομπ αριστοκρατία.
H φίλη μου ήταν ανένδοτη: “Δεν του στέλνω μήνυμα. Ούτε εξώδικο δεν θα του έστελνα…να το πάρει και πάνω του!… κατάλαβες δηλαδή, βγαίνουμε, τρώμε, πίνουμε, μας συνοδεύεις σπίτι, μας φιλάς, (καλά φιλιόμαστε αμοιβαίως), μας λες ότι πέρασες πολύ ωραία, κι εμείς επίσης, μας λες καληνύχτα, μας λες ότι θα μας πάρεις τηλέφωνο, και περνούν τρείς βδομάδες και ούτε σε είδαμε ξανά ούτε σ'ακούσαμε… είσαι και καλλιτέχνης, γρατζουνιστής, υποτίθεται ευαίσθητος… σιγά μη ξαναβγώ εγώ ραντεβού με κανέναν…