Στα μουσεία, θα μου πείτε. Και ημιθανής να είναι, αν την πάρεις και τη στήσεις στον τοίχο ως μεγάλο αριστούργημα, την περιβάλλεις με περισπούδαστες ακαδημαϊκές περικοκλάδες και, κυρίως, αν τη χρησιμοποιήσεις πλυντηριακώς (για να ξεπλύνεις την ντροπή σου, το μαύρο σου χρήμα, τον καημό σου, τις γνώσεις σου, τον μισθό σου, την αδυναμία σου να δημιουργήσεις και τα παρόμοια) έχεις συμβάλει τα μέγιστα στη θανατική της καταδίκη.
Art Echoes
"Έκφραση και οφθαλμαπάτη: τα δύο πρόσωπα της Τέχνης" - Pubilius Syrus
Πλησιάζει η μεγάλη μέρα που το πέμπτο κατά σειρά remake της ταινίας “The Great Gatsby” θα προβληθεί στην Ελλάδα. Μια ταινία που θα μας βάλει σε δίλλημα συγκρίσεων με τα προηγούμενα κινηματογραφικά έργα που βασίστηκαν στο ομώνυμο βιβλίο του Scott Fitzgerald. Εγώ, ως φανατική της ταινίας “The Great Gatsby” (1974) με πρωταγωνιστές τον Robert Redford και την Mia Farrow θα προσεγγίσω την ταινία αναφορικά με την ενδυματολογία του έργου.
Θυμάμαι πήγαμε βόλτα. Δε το είχαμε κάνει ποτέ. Τόση ιστορία, τόσο παρελθόν, αλλά μια βόλτα ποτέ.
Τελικά αυτή η στήλη πραγματεύεται street art ή ιστορικά θέματα για τον βίο και πολιτεία της αγγλικής αριστοκρατίας; Πώς ένας «Δούκας» ξετρυπώνει από το μακρινό παρελθόν και απρόσμενα εμφανίζεται ανάμεσα σε spray-paints, στένσιλς και σκαλωσιές, διατηρώντας όμως απαράμιλλη την αίγλη του τίτλου του; Ο νέος κόσμος στον οποίο ο «Μαύρος Δούκας» αναγεννήθηκε δεν χαρακτηρίζεται από χρυσά κουτάλια και επιβλητικά κάστρα. Δεν απαντά πια σε κανέναν βασιλιά, δεν ανήκει σε καμιά σνομπ αριστοκρατία.
H φίλη μου ήταν ανένδοτη: “Δεν του στέλνω μήνυμα. Ούτε εξώδικο δεν θα του έστελνα…να το πάρει και πάνω του!… κατάλαβες δηλαδή, βγαίνουμε, τρώμε, πίνουμε, μας συνοδεύεις σπίτι, μας φιλάς, (καλά φιλιόμαστε αμοιβαίως), μας λες ότι πέρασες πολύ ωραία, κι εμείς επίσης, μας λες καληνύχτα, μας λες ότι θα μας πάρεις τηλέφωνο, και περνούν τρείς βδομάδες και ούτε σε είδαμε ξανά ούτε σ'ακούσαμε… είσαι και καλλιτέχνης, γρατζουνιστής, υποτίθεται ευαίσθητος… σιγά μη ξαναβγώ εγώ ραντεβού με κανέναν…
Ο καλλιτέχνης Max Zorn δημιουργεί street art που αποτελείται κυρίως από πορτραίτα. Τα μοναδικά του εργαλεία είναι κολλητικές ταινίες συσκευασίας και ένα νυστέρι.
Ιταλικό design. Τον 20ο αιώνα έφτασε να είναι στην κορυφή του παγκόσμιου σχεδιασμού. Ποιοί όμως ήταν οι λόγοι; Το σίγουρο είναι ότι δεν αφορά μόνο την αισθητική… αλλά ένα πολύπλοκο θέμα της Ιταλικής πολιτικής και οικονομίας.
Παράνοια. Και ταξίδια. Ταξιδεύω πολύ τελευταίως – είναι που έχουμε και λεφτά – ψάχνοντας να βρω τη γαλήνη και, αν μη τι άλλο, να επιβεβαιώσω το κοινωνικό μου status. Στη καλύτερη των περιπτώσεων βέβαια με βλέπω να καταλήγω στη Γαλήνη Κηφισίας.
Δε μπορούσα με τίποτα να καταλάβω το λόγο για τον οποίο οι φίλες μου ήθελαν τόσο πολύ να πάμε σε αυτό το πάρτι. Πάρτι σε καράβι έλεγαν… techno ,sexy dress code, age limit… τέρμα darkίλα… «Nαι και τι;» απαντούσα εγώ κάθε φόρα και τρελαινόντουσαν. Το διοργανώνει το Oranje bus, έλεγαν με μια λαχτάρα, λες και αυτός ο Oranje bus ήταν κάνας πανέμορφος μελαχρινός με γένια… αυτά των τριών ημερών… ξέρετε… αυτά τα ωραία.
Μια σύντομη περιγραφή της σχέσης των ιαπώνων με τα οικόσιτα ζωάκια μέσα από διαδικτυακές και τηλεοπτικές σειρές καθώς και φολκλορικές παραδόσεις.