Βιβλιοθήκη

Το αρνητικό της ουτοπίας: Παρελθόν και ρετροτοπία του Zygmunt Bauman.

Η πρόσφατη μονογραφία του Διονύση Χρηστιά έρχεται να επιβεβαιώσει την αίσθηση αρκετών μελετητών ότι ο προσφορότερος τρόπος για τη διέλευση του θρυλούμενου χάσματος ανάμεσα στην «ηπειρωτική» και την «αναλυτική» παράδοση του φιλοσοφείν άπτεται της μεθοδικής αδιαφορίας για τις πλέον άγονες και στερεοτυπικές εκδοχές του (και της μέριμνας για την αποφυγή αναπαραγωγής τους). Όχι ότι στερούνται νοήματος οι συναφείς διακρίσεις, οι οποίες εξάλλου έχουν συγκροτήσει εξελισσόμενες παραδόσεις και κοινότητες ερευνητ[ρι]ών, αποκτώντας αν μη τι άλλο μιαν ορισμένη νομιμοποίηση εκ των υστέρων (και εκ των πραγμάτων). Εγκύπτοντας όμως στα ίδια τα κείμενα με άξονα και οδηγητικό μίτο τη σελαρσιανή προβληματική, αποδεικνύεται ότι είναι οι εκ πρώτης όψεως απρόσμενες, «παρά φύσιν» συγκλίσεις και γειτνιάσεις εκείνες που επιτρέπουν την απρόσκοπτη συνέχιση της φιλοσοφίας αυτής τούτης.

Άνοιξη δεν γίνεται δίχως σπαραγμό: Σημείωμα για το βιβλίο του Κρίστιαν Μπομπέν «Ο σχοινοβάτης» σε μετάφραση Φοίβου Ι. Πιομπίνου & Μπεατρίς Κόνολι και σκίτσα της Εύης Τσακνιά Από τη σειρά «Τα άστεγα» των εκδόσεων Κίχλη.

Σαν παλιό σινεμά: Σημείωμα για τις «Εκθέσεις στον ήλιο και άλλες ιστορίες μικρού μήκου» του Γιάννη Βογιατζή από τις εκδόσεις Αρμός.

Μάρτυς! – Ένα βιβλίο για μάρτυρες στη σύγχρονη εποχή της ρευστότητας.

Σπάνια λεπτότητα: Σημείωμα για το καινούριο βιβλίο του Στέλιου Ράμφου, «Σαν αφθαρσία μέσα μας» από τις εκδόσεις Αρμός. Για την ποίηση του Κ. Π. Καβάφη.

“Δύο πράγματα συνέβησαν την 14η Ιουνίου του 1940.
Τέσσερις άγνωστοι άντρες πέθαναν σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό κι ένας πέμπτος πήδηξε από ένα μπαλκόνι.
Ήταν και άλλα πράγματα που συνέβησαν την 14η Ιουνίου του 1940.”

Οι δώδεκα φθόγγοι: Σημείωμα για το βιβλίο «Η ζωή μου και η τέχνη μου, Απομνημονεύματα 1883 – 1908» του Μανώλη Καλομοίρη από τις εκδόσεις Νεφέλη.

Γλυκά Σταφύλια: Σημείωμα για την ποιητική συλλογή «Στο μαύρο κλικ του διακόπτη»
Του Λευτέρη Τσώνη από τις εκδόσεις Εκάτη.

Περπατώ για πρώτη φορά με μια δική μου πλεόν αναλογική φωτογραφική μηχανή στα χέρια. Οι τελευταίες μέρες του Νοέμβρη είναι κρύες, καθαρές και ηλιόλουστες. Στην οδό Ασκληπιού, στους μεγάλους, άτσαλα τοποθετημένους πάγκους των παλαιοβιβλιοπωλείων, μερικά χέρια περιεργάζονται τα κάθε λογής στιβαγμένα βιβλία. Κάποια από αυτά τα χέρια ανήκουν σε ανθρώπους ηλικιωμένους, άλλα σε νεότερους. Ανθρώπους ψηλούς, ανθρώπους μικρόσωμους, βιαστικούς και υπομονετικούς. Ύστερα, κάποια στιγμή όλοι συνεχίζουν τον δρόμο τους και τα βιβλία μένουν εκεί μόνα τους, ακίνητα, σχεδόν σαν να περιμένουν κάτι ή κάποιον. Λίγο πιο κάτω, μια άλλη σκηνή του Αθηναϊκού αστικού τοπίου… Αυτή τη φορά, οι άνθρωποι περπατούν σε σειρά. Ο ένας βαδίζει πίσω από τον άλλον. Τα πεζοδρόμια είναι πολύ στενά για οτιδήποτε διαφορετικό. Μια προσεκτικότερη ματιά και σχεδόν ολόκληρη η ανθρωπότητα βρισκόταν στη σειρά εκείνη. Διαφορετικές καταγωγές, ηλικίες, σκέψεις, ιστορίες, συναισθήματα…Όλα αυτά βάδιζαν στην ίδια γραμμή προς αλλιώτικους ή ίσως και κοινούς προορισμούς.