Βιβλιοθήκη

«Όχι, δεν σε μισώ. Σε λυπάμαι, όπως σε λυπόμουν πάντα. Γιατί οι τύψεις είναι απλώς άλλη μία εκδοχή του θανάτου- το πιο φρικτό, το πιο βασανιστικό είδος θανάτου.»
Μπορούμε, άραγε, να απαλλαγούμε ποτέ από το παρελθόν μας;

Η «Ομηρία» δια χειρός Clare Mackintosh είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ που δίνει μια νέα διάσταση στο μοτίβο τρόμου του «κλειδωμένου δωματίου» σε μία απευθείας πτήση από το Λονδίνο στο Σίντνεϊ.

Η αλήθεια είναι πράγμα σχετικό: Σημείωμα για την έκδοση «Τελικά, τι είναι αυτή η Θεωρία της Σχετικότητας» των Landau και Rumer, σε μετάφραση Ιωάννη Α. Βαμβακά. Από τις εκδόσεις Αρμός και την Αστική Εταιρία Ιπποκράτης Κέντρο Πρόληψης των Εξαρτήσεων και προαγωγής της ψυχοκοινωνικής υγείας.

«Αυτή ήταν η αίσθηση της Ιστορίας; Η Γερμανία θα εισέβαλλε στην Τσεχοσλοβακία. Η Γαλλία θα κήρυσσε πόλεμο στη Γερμανία. Η Βρετανία θα στήριζε τη Γαλλία. Τα παιδιά του θα φορούσαν μάσκες αερίων.»

Scratch*: Σημείωμα για το μυθιστόρημα «Κρίση ταυτότητας Η νέα περιπέτεια του Pepe Carvalho» του Carlos Zanon που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο

Η Marie NDiaye παραδίδει με το «Η εκδίκηση είναι δική μου» ένα μυθιστόρημα ιδιαίτερο και αινιγματικό. Με την ιστορία μιας δικηγόρου στο Μπορντώ της Γαλλίας, η οποία αναλαμβάνει μια ιδιαίτερη υπόθεση παιδοκτονίας, η NDiaye βρίσκει αφορμή να συνθέσει ένα έργο για το υποκείμενο, για τη μνήμη, για τις εύθραυστες και περίπλοκες σχέσεις με τους άλλους και την κοινωνία, για την ίδια την «υφή» του εαυτού…

Η τέχνη της αλιείας: Σημείωμα για το «Είσαι δικός μου, εσύ» Του Erri de Lucca. Σε μετάφραση Άννας Παπασταύρου, aπό τις εκδόσεις Κέλευθος.

Ομορφάδα και τρόμος: Σημείωμα για το «Βιβλίο των ωρών (Ωρολόγιον)» του Rainer Maria Rilke. Σε μετάφραση και σχόλια του Αθανάσιου Δημ. Οικονόμου, από τις εκδόσεις του Αρμού.

magistra vitae: σημείωμα για τις «Φλωρεντινές ιστορίες» του Niccolò di Bernardo dei Machiavelli. Σε μετάφραση του Θεοδόση Νικολαΐδη, με εισαγωγή και σχόλια του ιδίου

Η ιστορία στο φακό: Ο μικρός Γκοντάρ. Η Μαρία Γαβαλά μας ταξιδεύει με το μυθιστόρημά της πίσω στο χρόνο, στη Γαλλία μετά το Μάη του ’68 και στην Ελλάδα της δικτατορίας. Μέσα από τη ματιά ενός προσώπου, της κεντρικής ηρωίδας, παρακολουθούμε την ίδια την Ιστορία και πώς αυτή συνδέεται με τις ζωές των νέων ανθρώπων. Πάνω σ’ αυτό το γενικό θέμα, η συγγραφέας αναπτύσσει τον προβληματισμό της σχετικά με τους τρόπους αντιμετώπισης και απεικόνισης της ιστορίας, σχετικά με τους τρόπους διαχείρισης και καταγραφής της ιστορικής μνήμης και των κοσμοϊστορικών συμβάντων από τα ίδια τα εμπλεκόμενα άτομα.