Θα αρκούσε και μόνο να διαβάσει κανείς τα σχόλια των δύο πολύ σημαντικών εκπροσώπων της νεότερης αμερικανικής λογοτεχνίας με τα οποία καταλήγει η μικρή σύνοψη στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, για να υποψιαστεί πως πρόκειται για ένα σπουδαίο μυθιστόρημα πριν ακόμα ξεκινήσει την ανάγνωσή του: «‘Ένα επιβλητικό ορόσημο του μεταπολεμικού ρεαλισμού», γράφει για το έργο ο David Foster Walllace, ενώ υπερθεματίζοντας ο γνωστός και πολυμεταφρασμένος στα ελληνικά Jonathan Franzen το θεωρεί «ανώτερο από οποιοδήποτε μυθιστόρημα των συγχρόνων της Paula Fox». Ο δεύτερος είχε γράψει ένα εγκωμιαστικό κείμενο στο Harper’s το οποίο προστέθηκε σαν εισαγωγή στην αμερικανική επανέκδοση του μυθιστορήματος της P. Fox το 1999 –το βιβλίο είχε τυπωθεί για πρώτη φορά το 1970 στην Αμερική. Σ’ αυτό το κείμενο ο Franzen εξηγεί πως το Πρόσωπα σε απόγνωση θα «πρέπει να διαβαστεί στο πλαίσιο μιας σκηνής σύγχρονης τέχνης που στόχος της είναι η καταστροφή κάθε τάξης και νοήματος».
Βιβλιοθήκη
Φωνές που πλησιάζουν: Σημείωμα για το διήγημα της Anna Seghers «Η εκδρομή των κοριτσιών που χάθηκαν» σε μετάφραση Γιώργου Δεπάστα.
Φωνή μου μελισμένη: Σημείωμα για το βιβλίo «Το αίμα της αγάπης, Ο πόθος και ο φόνος στην δημοτική ποίηση» του Παντελή Μπουκάλα
Φόβος, αγωνία, πίστη: οι «Διάλογοι Καρμηλιτισσών». Εξ ορισμού ιδιαίτερο ως προς τη φόρμα του, γραμμένο ως σενάριο ταινίας, το βιβλίο του Georges Bernanos «Διάλογοι Καρμηλιτισσών» είναι μια σπουδή στη θρησκευτική πίστη, στον αγώνα και την ηθική αντίσταση, στο φόβο και την αγωνία που καταλαμβάνει το άτομο όταν έρχεται αντιμέτωπο με τα μεγάλα γεγονότα της ζωής. Ο Bernanos, σ’ αυτό το τελευταίο, πριν το θάνατό του, έργο, στοχάζεται πάνω στον άνθρωπο και τους ηθικούς αγώνες που δίνει, σε μια προσπάθεια να αποτυπώσει το συνεχή προβληματισμό και «διαλογισμό» του υποκειμένου σε θέματα που αφορούν τα ιδανικά και τους σκοπούς της ζωής του.
Το βραβευμένο αυτό μυθιστόρημα του Fernando Aramburu (έχει τιµηθεί µε το Bραβείο Tusquets και το Βραβείο Βιβλιοπωλών της Μαδρίτης) αναφέρεται στην πνευματική και ηθική καθυστέρηση που επέφερε στην Ισπανία και τη ζωή των Ισπανών το καθεστώς του Franco κατά την εποχή που ο συγγραφέας ήταν παιδί, εποχή εθνικού διχασμού και του αγώνα των Βάσκων για την αυτονομία τους. Γνωστός από το βιβλίο του «Πατρίδα» (“Patria”) όπου περιγράφεται ο αλληλοσπαραγμός δυο οικογενειών στη διάρκεια μιας τριακονταετίας στη Χώρα των Βάσκων, στο βιβλίο «Τα χρόνια της βραδύτητας» (“Años Lentos”) ο F. Aramburu επιστρέφει για άλλη μια φορά στη γενέτειρά του, το San Sebastian και αναπλάθει καταστάσεις και πρόσωπα όπως τα αφηγείται ένα οχτάχρονο, την εποχή κατά την οποία αυτά διαδραματίζονται, παιδί.
«Ο διάβολος είναι εδώ» είπε χτυπώντας το στήθος του «επωάζεται μέσα μας. Είναι αυτό που είμαστε, άμα μας απογυμνώσεις από τις στολές, τους βαθμούς και τους τίτλους».
Το ωραίο και δυνατό έργο: Σημείωμα για τα «Περιπλανώμενα» – Διά χειρός Αλέκου Φασιανού
«Ο πόνος μου είναι συνεχής και κοφτερός και δεν εύχομαι έναν καλύτερο κόσμο για κανέναν. Στην πραγματικότητα, θέλω ο πόνος μου να περάσει και στους άλλους. Δε θέλω κανένας να ξεφύγει.»
Σκόνη στον άνεμο.
Διαβάζοντας το εξαιρετικό αυτό βιβλίο της Annie Ernaux νιώθεις σαν να ξεφυλλίζεις ένα άλμπουμ με φωτογραφίες, ασπρόμαυρες και ελαφρώς θολές στην αρχή μα που κατόπιν αποκτούν χρώμα, σαν τις αυτόματες πολαρόιντ των 70s που απαθανάτιζαν τα ενσταντανέ των σχολικών εκδρομών, μέχρι τις ψηφιακές με την υψηλή ανάλυση και τα ολοζώντανα χρώματα. Ένα φωτογραφικό άλμπουμ που διανθίζεται από περιγραφές, σχόλια, αναφορές σε βιβλία και κινηματογραφικές ταινίες, προσωπικές αναμνήσεις, σκέψεις και ιδέες, διαψεύσεις ονείρων και προσδοκιών, φαντασιώσεις, απομυθοποιήσεις, με τρόπο ωστόσο που το προσωπικό βίωμα «χάνεται μέσα σε μια απροσδιόριστη ολότητα» και γίνεται συλλογικό: Κάθε βιωμένη εποχή αποτυπώνεται μέσα από ιστορικά γεγονότα και κοινωνικές συμπεριφορές, όχι σαν αντίκτυπος των εποχών πάνω στη ζωή της αφηγήτριας, όχι σαν μυθιστορηματική μυθοπλασία του είδους στο οποίο εντάσσονται τα βιβλία του Eduard Louis αλλά μέσα από ένα υβριδικό αφηγηματικό είδος που η ίδια η συγγραφέας ονομάζει απρόσωπη αυτοβιογραφία (autobiographie impersonnelle). Οι πληροφορίες που προσλαμβάνει για τα γεγονότα στον κόσμο διαθλώνται μέσα της σε αισθήσεις, συναισθήματα και εικόνες.