Σημείωμα για την ποιητική συλλογή Πάνου Γουργουλέτη, «Περιπλανήσεις Ενηλίκων» (33 ποιήματα). «Υπάρχουν στιγμές που το όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Υπάρχουν στιγμές που γίνεσαι συν-οδοιπόρος με την ουτοπία. Υπάρχουν στιγμές που την αγγίζεις…Γι΄αυτές τις στιγμές ψάχνω. Γι΄αυτές τις στιγμές να ψάχνεις, μήπως και συναντηθούμε.»
Βιβλιοθήκη
Κριτικές βιβλίων
P(op) Almodovar: σημείωμα για την νουβέλα “Fuego en las entranas”, «Φωτιά στα σωθικά», του Pedro Almodovar. Σε εικονογράφηση του Javier Marisca και μετάφραση της Βιβής Φωτοπούλου. Από τις εκδόσεις Βαβέλ Σέλλας.
Από τις εκδόσεις Ροές, και στη σειρά ερωτικής λογοτεχνίας Ex libris eroticis (που εγκαινιάστηκε με τo μυθιστόρημα «Η εικόνα» του/της Jean de Berg/Catherine Robbe-Grillet), (επανα)κυκλοφόρησε (σε πλήρως αναθεωρημένη έκδοση) το –αποδιδόμενο– στον Ε.Τ.Α. Hoffmann ερωτογράφημα του 1805 με τίτλο «Αδελφή Μόνικα».
Επιστροφή σε εκδόσεις του παρελθόντος με το μυθιστόρημα του Ιταλού Antonio Tabucchi για την φασιστική Πορτογαλία του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Το σύντομο μυθιστόρημα «Έτσι ισχυρίζεται ο Περέιρα» «πιέζει» επί τον τύπον των ήλων της φασιστικής πληγής που ανοίγει στις κοινωνίες, επιμένοντας στο κρίσιμο ερώτημα περί της ατομικής ευθύνης και του ηθικού καθήκοντος.
Επώνυμο Βίλλη: Σημείωμα για το μυθιστόρημα του Τάσου Αθανασιάδη «Οι Φρουροί της Αχαίας»
Επιστρέφω στο πρόσφατο παρελθόν, σ’ ένα βιβλίο ιδιαίτερο, γεμάτο ζωντάνια αλλά και στοχαστική πρόθεση, ένα βιβλίο που αποπειράται να θίξει με ένα ιδιαίτερο ύφος ζητήματα υπαρξιακά, ζητήματα για τη ζωή και το πέρασμα μας από τον κόσμο, ζητήματα για την αξία που δίνουμε στη ζωή μας και τα αποτελέσματά της. Επιστρέφω σε ένα βιβλίο της Μαργαρίτας Καραπάνου, τον «δύσκολο» «Υπνοβάτη» (από τις εκδόσεις Καστανιώτη).
Όταν η διακειμενική μυθοπλασία γίνεται κιβωτός που μεταφέρει αποσπάσματα καλής λογοτεχνίας, θυμίζει εκείνους τους δραπέτες σκλάβους της Βραζιλίας απ’ το 1670 που περιγράφει ο Eduardo Galeano: Είχαν ιδρύσει ένα ελεύθερο χωριό και ζούσαν μακριά από τους δουλοκτήτες δυνάστες τους, όμως βρίσκονταν διαρκώς σε επιφυλακή: Οι γυναίκες γέμιζαν με σπόρους τα πλούσια αφρικανικά μαλλιά τους, μετατρέποντας έτσι τα κεφάλια τους σε σιταποθήκες για την περίπτωση που οι κυνηγοί τους ανακάλυπταν κι έπρεπε ξαφνικά να το βάλουν στα πόδια. Κάπως έτσι μπορούμε να αποθηκεύσουμε κι εμείς (καλή) τέχνη για να θωρακιστούμε απέναντι στην πολιτιστική ισοπέδωση και να πορευτούμε μέσα στο «σκληρό πλαίσιο μιας κοινωνίας που προχωράει με γιγαντιαία βήματα προς την ηλιθιότητα και το τέλος του κόσμου».
Ο Τσάρλι Πάρκερ, ο αλαφροϊσκιωτος ντετέκτιβ του John Connolly, επιστρέφει σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, όπου το υπερφυσικό εισβάλλει απροειδοποίητα στην πραγματικότητα, ενώ οι σκιές τραγουδούν στίχους που δεν πρέπει να ακούσει κανείς.
