Βιβλιοθήκη

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι θα συνέβαινε αν διαβάζατε μια ιστορία από δύο διαφορετικές πλευρές; Αν διαβάζατε το πρώτο μέρος μέσα από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση του ήρωά της και το δεύτερο απλώς σαν ένας παρατηρητής; Πόσο θα ταυτιζόσασταν με την προσωπικότητα του πρωταγωνιστή στην πρώτη περίπτωση και πώς θα βλέπατε τα πράγματα στη δεύτερη; 

Η αλήθεια είναι ότι το αναγνωστικό κοινό έχει στρέψει το βλέμμα του στο τελευταίο βιβλίο του Τζόναθαν Κόου, «Αριθμός 11» που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Η αλήθεια είναι, επίσης, ότι έφτασε και στα δικά μου χέρια, μέσα από την ευγενική χορηγία μιας συναδέλφου του πολιτιστικού τμήματος της εφημερίδας και μάλιστα ως προέκδοση του κανονικού βιβλίου, ένα είδος ντραφτ. Τέλος, η αλήθεια είναι ότι είπα «όχι, δεν θα ασχοληθώ μαζί του τώρα», παρά τα όσα θετικά διαβάζω δεξιά και αριστερά, τύπου, «Ένας Κόου βγαλμένος απ' τα παλιά», «ο πιο πολιτικός Κόου των τελευταίων ετών» και άλλα τέτοια.

Στη Γαλλία του 2022, ο Φρανσουά, καθηγητής λογοτεχνίας στη Σορβόννη, ζει την τελματωμένη ζωή του. Σαρανταφεύγα, άθεος, απολιτίκ και αποστασιοποιημένος συναισθηματικά ακόμα κι από τους οικείους του (την εκάστοτε ερωμένη και την οικογένειά του) αναρωτιέται ποιο είναι το νόημα της ζωής του τρώγοντας γκουρμεδιές και πίνοντας καλό κρασί. Παράλληλα, τα μάτια του χαϊδεύουν τα ευειδή θηλυκά (κυρίως δε τις μαθήτριές του που γίνονται συχνά ερωμένες του) μελαγχολώντας προκαταβολικά για τα πηδήματα που θα του αρνηθεί η ζωή, όταν πλέον περάσει η μπογιά του. 

Η ποιητική συλλογή «Νεκρό φιλί» του Κώστα Γραμματικόπουλου, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Vakxikon το 2015, μας εκπλήσσει ευχάριστα και μας χαϊδεύει ανάλαφρα την ψυχή με την ιδιαίτερη λογοτεχνική πλαστικότητα και γλαφυρότητα του λόγου. Η συλλογή αναφέρεται στον έρωτα, τις εσωτερικές μας συγκρούσεις, την πολιτισμική και ανθρώπινη παρακμή που μαστίζει τις δυσχερείς περιόδους….

Ένα παγκόσμιο bestseller. Μια νουβέλα, που μας έρχεται από τη Νότια Κορέα με πρωταγωνίστρια μια μικρή κότα, αγγίζει το αναγνωστικό κοινό τονίζοντας το δικαίωμα στο όνειρο, τον σεβασμό στη διαφορετικότητα και την −τόσο σπάνια πια− ανιδιοτελή αγάπη.

Από μικρή μου άρεσαν τα μυστήρια. Έτσι, όταν πριν λίγο καιρό έπεσε το μάτι μου στο εξώφυλλο και τον τίτλο του συγκεκριμένου βιβλίου, αποφάσισα να το αγοράσω. Στη συνέχεια όμως διαπίστωσα, όπως θα καταλάβετε και εσείς παρακάτω, πως δεν πρόκειται για μια ιστορία μυστηρίου. Είναι κάτι άλλο, βαθύτερο.

Δύο παράλληλες ιστορίες. Η μία διαδραματίζεται μέσα στον ανυπόφορο καύσωνα της πόλης. Η άλλη, πολύ μακριά, σε ένα απομονωμένο στρατόπεδο. Ώσπου έρχεται η στιγμή που τα νήματα των δύο ιστοριών πλέκονται, οι δράσεις των ηρώων διασταυρώνονται και η αλήθεια αρχίζει να αποκαλύπτεται. Μια αλήθεια πολύ διαφορετική από αυτή που φαντάζονταν οι πρωταγωνιστές…

Φέτος είναι η επέτειος των 80 χρόνων απ' την έναρξη του Ισπανικού Εμφυλίου. Σ' ένα ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο, πρόκειται για τη σύρραξη που προηγήθηκε του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μεταξύ των φασιστών-ναζιστών και των κομμουνιστών-φιλελεύθερων-αναρχικών-σοσιαλιστών, μια σύρραξη που έκλεισε τον κύκλο της με τον Ελληνικό Εμφύλιο που ολοκληρώθηκε το 1949. 

Και όμως, υπήρξε βιβλίο της ελληνικής λογοτεχνίας που ξεπέρασε σε πωλήσεις τα 10.000 αντίτυπα εν μέσω οικονομικής κρίσης. 

Ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος είναι ένας ποιητής που έχει ήδη στο ενεργητικό του επτά ποιητικές συλλογές («Τα Παράταιρα» (1997), «Κραυγές» (Ιωλκός, 2009), «Πρόσωπα γνωστά», (ΡΕΩ, 2011), «Ερείπια» (ΡΕΩ, 2012), «Ξερόκλαδα» (ΡΕΩ, 2012), «Πρόγνωση καιρού» (vakxikon.gr, 2014). H πρόσφατη ποιητική του συλλογή με τίτλο «Έξυπνες βόμβες» που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο από τις εκδόσεις Μανδραγόρας είναι μια πρωτότυπη παρέμβαση στον κόσμο της ποίησης, με 50 χαϊκού χωρίς τίτλο, αλλά με έντονα κοινωνικό, αφυπνιστικό και παράλληλα ρομαντικό και μεταφορικό χαρακτήρα. Όπως φαίνεται και από το όνομα της συλλογής, ο ποιητής υϊοθετεί μια κριτική άποψη για την κοινωνία, η οποία συχνά ενδύεται την οξύτητα και τη δραστικότητα μιας ρηξικέλευθης επίθεσης: