Βιβλιοθήκη

Ο Χάινριχ Μπελ γεννήθηκε στην Κολωνία το 1917 από πιστούς καθολικούς γονείς και σε ηλικία 21 ετών αναγκάστηκε να παρατήσει τις φιλολογικές σπουδές του, εξαναγκαζόμενος να καταταγεί στον γερμανικό στρατό. Πολέμησε σε έξι διαφορετικά μέτωπα του Β´. Παγκοσμίου Πολέμου, προτού αιχμαλωτιστεί από τους Αμερικάνους. Στη διάρκεια του πολέμου, έχασε πολλά από τα δάχτυλα των ποδιών του από κρυοπαγήματα, γεγονός που τον ανάγκασε να μπαινοβγαίνει σε νοσοκομεία ολόκληρη τη ζωή του. Το 1949, ξεκινά τη συγγραφική καριέρα του και είκοσι τρία χρόνια αργότερα, το 1972, του απονέμεται το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Την καλύτερη όμως στιγμή του την κρατούσε για λίγο πιο μετά.

Πριν από περίπου έναν χρόνο τελείωνα την «Ρετροσπεκτίβα» του Αβραάμ Γεοσούα και χαιρόμουν που ανακάλυπτα έναν πραγματικά σπουδαίο συγγραφέα. Το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του είχα πλέον την ευκαιρία να το διαπιστώσω και στα «Φιλικά Πυρά», τα οποία μου κράτησαν συντροφιά το τελευταίο διάστημα σαν ένα εξαιρετικό κρασί, που το πίνεις όσο γίνεται πιο αργά, προκειμένου να κρατήσει πιο πολύ.

Η Ξένια Καλογεροπούλου είναι το γλυκό –σχεδόν πάντα– ασπρόμαυρο κορίτσι των κινηματογραφικών μας αναμνήσεων. Συγγραφέας και σκηνοθέτης θεατρικών έργων, βρήκε απάγκιο για τον θρήνο της, γράφοντας ένα γράμμα στον αγαπημένο της Κωστή.

Στην Τουρκία του 1950. Όταν η επιρροή της εκκοσμικευμένης Δύσης δεν έχει αγγίξει ακόμη μεγάλο μέρος της Ανατολής, και τα αυστηρά έθιμα εξακολουθούν να εφαρμόζονται πιστά, ένας νεαρός επιχειρηματίας και γόνος γνωστής οικογένειας ερωτεύεται τη θελξικάρδια Φισούν, μακρινή εξ αγχιστείας συγγενή του, οικονομικά κατώτερη και μικρότερη σε ηλικία. 

Ο Γιώργος Ιωάννου αποτελεί μια ιδιάζουσα μορφή στη νεοελληνική λογοτεχνία. Τέκνο της σχολής της Θεσσαλονίκης (Ν. Γαβριήλ Πεντζίκης, Στέλιος Ξεφλούδας κ.α.) ακολούθησε έναν μοναδικό δρόμο έκφρασης που σε μεγάλο βαθμό βασίζεται στην εξωτερίκευση ενός εσωτερικού μονόλογου του δημιουργού. Με λίγα λόγια ήταν ακριβώς το αντίθετο απ' την ξακουστή γενιά του ‘30 που διακρίθηκε στο επονομαζόμενο, αστικό μυθιστόρημα. 

Το 1934, ένα δέμα από την Κωνσταντινούπολη καταφθάνει στα γραφεία του βραχύβιου περιοδικού “Nombres” (“Tchisla” στα ρώσικα, «Νούμερα» ελληνιστί), το οποίο εκδιδόταν από Ρώσους εμιγκρέδες στο Παρίσι. Το δέμα περιείχε το χειρόγραφο ενός μυθιστορήματος, που έφερε τον τίτλο «Μυθιστόρημα με κοκαΐνη» και την υπογραφή Μ. Αγκέεφ. Το περιοδικό δημοσιεύει το πρώτο σκέλος του μυθιστορήματος, το οποίο εκδίδεται δύο χρόνια αργότερα από την Ένωση Ρώσων Συγγραφέων του Παρισιού. Προϊόντος του χρόνου και μετά τη μετάφρασή του στην αγγλική και τη γαλλική γλώσσα, το εν λόγω βιβλίο αποκτά μεγάλη δημοφιλία, καθώς και τη χροιά ενός λογοτεχνικού θρύλου, εξαιτίας ενός βασανιστικού αναπάντητου ερωτήματος: ποιος είναι ο μυστηριώδης κύριος Μ. Αγκέεφ;

Ο Μπέρνι Γκούντερ δεν είναι ναζιστής, δεν ανήκει στο κόμμα και δεν μισεί τους Εβραίους. Πρέπει απλώς να κάνει τη δουλειά του όπως αυτός πιστεύει πως πρέπει να γίνει, να περάσει όσο το δυνατόν απαρατήρητος και να περιμένει να τελειώσει αυτή η φάρσα της Ιστορίας.

Ξεκινώντας να γράψω λίγες λέξεις για το “Vincent”, θεώρησα σωστό να αναζητήσω πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του Vincent van Gogh. Έμαθα, λοιπόν, ότι η τέχνη του μεγάλου δημιουργού υπήρξε καταλυτική για τα μεταγενέστερα κινήματα του εξπρεσιονισμού, του φωβισμού (τι λέξη!), αλλά και εν γένει της αφηρημένης τέχνης. Ευτυχώς για όλους μας, όλα αυτά έχουν ελάχιστη σχέση με το κόμικ. Η ολλανδέζα δημιουργός διαθέτει στο έπακρο την ικανότητα των αληθινών καλλιτεχνών να δουλεύουν πάνω σε κάτι περίπλοκο και να το αποδίδουν, τελικά, ως κάτι απλό. Οπότε, ας το απολαύσουμε. 

Ο Paul Auster, μέχρι σήμερα, φαίνεται πως έζησε τις εποχές της ζωής του έντονα και κατά περιόδους ευτυχισμένα. Λίγο πριν τη βαρυχειμωνιά του προσωπικού του χειμώνα, αποφασίζει να μας διηγηθεί με τον μοναδικό του τρόπο τις πιο χαρακτηριστικές και σημαδιακές αναμνήσεις της ζωής του, έχοντας ως βάση, όχι τη σπουδαιότητά τους, αλλά τη θέση τους στη μνήμη του. 

Άντρας πολύτροπος και πολυμήχανος, ο Χαΐνης Δ. Αποστολάκης, αγαπημένος από το κοινό και τις μούσες, εισβάλλει δυναμικά στον κόσμο της λογοτεχνίας ως πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας με το πρωτόλειό του να αποτελείται από δέκα αυτοτελείς διηγήσεις.