«Οι μέρες έφευγαν, αλλά ο χρόνος είχε συρρικνωθεί σε μια αλλόκοτη μάζα επαναλαμβανόμενων κινήσεων. Σαν καλοκουρδισμένες μηχανές, περιφερόμασταν από γειτονιά σε γειτονιά, ή ακόμα και μέσα στα σπίτια μας, γνωρίζοντας ενδόμυχα ότι δεν υπήρχε πλέον τίποτα να ειπωθεί και τίποτα να περιμένουμε, εκτός από το ποιος από όλους μας θα ήταν το επόμενο θύμα.
Βιβλιοθήκη
Κριτικές βιβλίων
Πολύ συχνά έχω την αίσθηση, ότι το κριτήριο που μας διαφοροποιεί και μας κάνει ξεχωριστούς είναι τα πάθη και οι έμμονες μας. Βέβαια υπάρχουν η εξωτερική εμφάνιση, η λογική, τα όνειρα και οι ιδέες που μας χαρακτηρίζουν αλλά όλα αυτά αλλάζουν με το πέρασμα του χρόνου. Το πάθος από την άλλη μπορεί να λαγοκοιμάται για χρόνια μέσα στον εκάστοτε δυστυχή και όταν νομίζει ότι ξεμπέρδεψε οριστικά με δαύτο, να ξεπροβάλλει πάλι λαμπερό και να τον κατασπαράξει.
Υπάρχουν καλοί και λιγότερο καλοί συγγραφείς. Υπάρχουν επίσης οι σπουδαίοι και οι εμβληματικοί. Τέλος, υπάρχουν και εκείνοι που δυσκολεύεσαι να τους εντάξεις, χαμογελάνε κάτω από τα μουστάκια τους -με ύφος ξέρω κάτι που εσύ δεν ξέρεις- αναμειγνύουν στις συνταγές τους τα πιο απίθανα υλικά και σερβίρουν ένα γεύμα διαφορετικό. Κυρίες και κύριοι υποδεχθείτε μία από τις γοητευτικότερες μορφές της αμερικανικής διανόησης του 20ου αιώνα σε μία μοναδική παράσταση: τον Κερτ Βόνεγκατ στο «Σφαγείο Νο 5».
Πρώτη φορά μου μίλησε για τo Λένο Χρηστίδη ένας φίλος ηθοποιός που έπαιξε σε ένα θεατρικό του «Δύο θεοί. Το τέλος του κόσμου σε τέσσερις πράξεις». Έτυχε να τον γνωρίσει. Μου έλεγε αργότερα με ενθουσιασμό: ωραίος τύπος, ανατρεπτικό χιούμορ, ταξιδεύει πολύ, γράφει και το καλοκαίρι βουτάει με τη μάσκα του και παρατηρεί με τις ώρες τα ψαράκια. Από όλη τη κουβέντα μου έμεινε περισσότερο η συνήθειά του να παρατηρεί το βυθό, μάλλον γιατί είχα παρόμοια χόμπι. Όταν έπεσαν στα χέρια μου «τα χαστουκόψαρα», όσο και αν μοιάζει αστείο, φαντάστηκα μία ιστορία με πρωταγωνιστή το Nemo ή κάτι παρόμοιο. Ευτυχώς το βιβλίο έχει άλλη θεματική και η ιστορία δεν εκτυλίσσεται στη θάλασσα. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Το Ανθρώπινο Στίγμα. Στίγμα… στίγμα… Θυμάμαι ότι πριν ξεκινήσω να διαβάζω το βιβλίο ενός από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, βρισκόμουν να κοιτάω με μεγάλη επιμονή και με βλέμμα δανεισμένο από μάσκα αρχαίας τραγωδίας το μπεζ ταβάνι μου…
Πάρε μια ανάσα. Πάρε όσο πιο βαθιά ανάσα μπορείς. Αυτό το κείμενο θα διαρκέσει περίπου όση ώρα μπορείς να κρατήσεις την ανάσα σου, και λίγο παραπάνω. Οπότε άκου όσο πιο γρήγορα μπορείς.
Κι εκεί που καθόμαστε και ρεμβάζουμε, αυτός γυρίζει προς το μέρος μου και μου λέει, «Φαντάσου ξαφνικά στον πλανήτη Γη να επικρατούσε απόλυτη ησυχία…
Τυχαία μπήκα στο βιβλιοπωλείο, τυχαία έπεσε το μάτι μου πάνω στο βιβλίο και καθόλου τυχαία μ’ έβαλε σε ανυπόφορες σκέψεις. Ο λόγος για την συλλογή διηγημάτων του Truman Capote, “Music for Chameleons” («Μουσική για Χαμαιλέοντες», Εκδόσεις «Καστανιώτη»).
“Please remember: things are not what they seem”, Haruki Murakami, “1Q84” いちきゅうはちよん. Ή αλλιώς, Ichi-Kyū-Hachi-Yon. Ή αλλιώς, ο τίτλος της τελευταίας τριλογίας του Haruki Murakami στη μητρική του γλώσσα, τα ιαπωνικά.
“Howard Roark laughed”. Κι εκεί που σκέφτεσαι ότι έχεις βαρεθεί να βλέπεις να γίνεται ο κακός χαμός του βιασμένου εντυπωσιασμού σε κάθε εισαγωγή βιβλίου, έρχεται η εκκεντρική και αμφιλεγόμενη Ayn Rand. Εκ Ρωσίας του 1905 σου δείχνει πώς γίνεται με τρεις λέξεις και χωρίς ίχνος επιθέτων, επιρρημάτων, γραμμικής Β΄ και λοιπών διακοσμητικών να συνθέσεις την πρώτη παράγραφο ενός από τα πιο σημαντικά βιβλία του κόσμου.